(De Fanfare van de Eerste Liefdesnacht)

Er waren verrassend veel mensen gekomen voor de Palestijnse filmdag in Hilversum, het initiatief van Jules en Jan die mee waren geweest naar een olijvenplukreis en iets wilden doen toen ze terugkwamen. Een mooie selectie van films, een paar mensen die na afloop van een film nog wat konden vertellen en er waren voor de vragen, en een heel erg feestelijk optreden van de Fanfare van de Eerste Liefdesnacht, na de vertoning van de film van hun reis door de Westoever.

(Rechts Ghada Zeidan)

(Jules)

Een fijne sfeer, veel bekende vrienden, maar leuker nog: veel mensen die ik nog nooit had gezien. Want soms willen Palestina-evenementen wel eens het karakter krijgen van een gezellige reünie, met alle usual suspects. Nu het ons niet gelukt was om naar Gaza te komen was dit een prettige manier om toch een beetje Palestina mee te maken. Ik was bij de film Roadmap to Apartheid – erg aan te raden. Een scherpe vergelijking tussen de Zuid-Afrikaanse apartheid en de Israëlische, met heel veel feiten en beelden wordt getoond hoe de bezetting er in werkelijkheid uit ziet. Na afloop spraken Ghada Zeidan en ik nog kort over onze organisaties, zij over Palestine Link (hier) en ik over Kifaia en ons werk in de Gazastrook (hier).

(Jan)

Ik genoot erg van de film over het bezoek van de fanfare aan de Westoever, Trip to the Moon, ze hadden aan de Palestijnen een geweldig publiek toen ze daar speelden – verbaast mij niets, ik weet hoe dol ze zijn op muziek, en hoe snel het daar in dat moeilijke land feest is – het hoort bij de grote contrasten als je daar bent. Een paar van de orkestleden vertelden wat het met ze deed om daar te zijn, en zoals dat met veel mensen gebeurt die lijfelijk Palestina bezoeken, raakten ze onder de indruk van de situatie, en van de weerbaarheid van de mensen daar. Leuke beelden van een circusschool, en dan de beelden van hoe ze verzeild raakten in een demonstratie en een vrouw met een tuba niet hard genoeg weg kon rennen voor het traangas en zat te hoesten en spugen naast de weg. En nog meer realiteit toen ze voor ons speelden in Hilversum: een nummer werd opgedragen aan een jonge man die ze nog hadden ontmoet, die vorige week is doodgeschoten.
(Meer foto’s van de fanfare, hier)

Een Palestijns buffet, en toen een heel andere film, die ik ook iedereen kan aanraden: een gevoelige en indringende documentaire, To see if I’m smiling, over een aantal vrouwelijke soldaten van het Israëlische leger die vertellen wat het met hen geeft gedaan: hoe het is om te weten dat je een jongen hebt doodgeschoten – het bloed gaat nooit meer van je handen, en een aangrijpend stuk over een jonge vrouw die achteraf beseft wat ze toen was geworden: iemand die een foto van zich laat maken naast het lijk van een gedode Palestijn. Het is goed om nog eens te beseffen dat niet alleen de slachtoffers van geweld en onderdrukking getraumatiseerd zijn, maar dat er ook iets kapot gaat in de daders. Dit is een deel van het grote verhaal: de corrumpering van de moraal van de Israëli’s. Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid had erna nog een pittige discussie met de mensen in de zaal. Een volle dag, met dank aan Jules en Jan (van wie ik geloof ik de achternamen niet heb gehoord) en Piet, eveneens zonder achternaam, van het Filmhuis. Mooi initiatief.

(Jaap Hamburger)