(Jakop Ahlbom)

Elke eerste vrijdag van de maand is er Café in De Nieuwe Liefde. Een gevarieerd programma, altijd de moeite waard. Je kunt gewoon binnenlopen, tussen 5 en 6, kost niks, je hoeft niet te reserveren. Da Costakade 102 in Amsterdam. (Hier). Om een idee te geven, dit hadden we gisteren in het programma, dit keer onder leiding van Daphne Bunskoek:


(Daphne Bunskoek)

De regisseur Jakop Ahlbom over zijn nieuwe theaterstuk, net begonnen in Amsterdam Noord. Het leven een gebruiksaanwijzing.

(Mirjam van Hengel)

Een gesprek met Mirjam van Hengel, over het poëziefestival in De Nieuwe Liefde, van 24 tm 26 mei. Ooit gedichten van Potgieter horen voordragen in een huiskamer in de Potgieterstraat? Dat kan, want er zijn ook huiskamermanifestaties in de Dichtersbuurt vlakbij. Kijk hier op het programma.

Een lang gesprek met Eduard Nazarsky, directeur van Amnesty International, die vorige week een campagne is gestart: Ik schaam me diep. Hier. Over het vreemdelingenbeleid. Wat de vluchtelingen het meest steekt? Het wantrouwen waarmee ze vanaf het begin worden geconfronteerd, alsof ze profiteurs zijn die wel zullen liegen. En het opsluiten van mensen die uitgezet zouden moeten worden, maar die niet willen of niet kunnen. Worden ze drie maanden opgesloten alsof ze criminelen zijn, dan weer op straat gezet, en vervolgens kunnen ze elk moment weer opgepakt worden. Dan krijg je dat ouders een pasgeboren kind niet meer aangeven, uit angst dat hun papieren dan gecontroleerd moeten worden en ze weer worden opgesloten.

Nu wordt er voor het eerst gepraat over of ‘de menselijke maat’ niet verloren is gegaan, en wordt daar onderzoek naar gedaan. Nou, mij kunnen ze midden in de nacht wel wakker maken en dan schrijf ik dat rapport even, want inderdaad, de menselijke maat is ver te zoeken. Dat is nog een erfenis van de jaren negentig, dat iedereen bang was dat we overspoeld zouden worden door vluchtelingen, toen werd het beleid steeds strenger, en de machinerie is nu vastgelopen. Die moet nog steeds zo afschrikwekkend mogelijk zijn, terwijl dat nergens meer voor nodig is. Jaarlijks worden er 6000 mensen opgesloten, zonder dat ze een strafbaar feit hebben gepleegd. Ja, er zijn landen, Engeland en Zweden, waar ze dat aanzienlijk beter doen dan in Nederland.

Iemand uit de zaal neemt het op voor Samsom van de PvdA, die nu in zijn maag zit met de met de VVD afgesproken maatregel dat ‘illegaliteit’ nu ook nog strafbaar moet worden. Er is veel bereikt – Nazarski vindt ook dat er wel wat veranderd is – en de maatregel is maar een ‘relatieve verslechtering’. Nazarski blijft beleefd, en barst niet in hoongelach uit, maar wijst er netjes op dat ook relatieve verslechtering niet is wat er nu moet gebeuren. Het is al te slecht. Het moet een andere kant op. Er moet gewoon over gepraat worden over hoe de menselijke maat weer teruggebracht kan worden in de omgang met asielzoekers. Ook als ze worden afgewezen mag je ze niet behandelen als criminelen.

Er was een beeldschone column van Simone van Saarloos waar iedereen ademloos naar luisterde. En er was zoals altijd muziek. Fijne muziek van Faisal Abarkan.

Het zijn altijd bijzondere mensen die aan het woord komen in het café. Altijd wel iemand die ik al ken, maar het leuke is om ook kennis te maken met mensen die ik nog niet kende. Inspirerend. En na afloop is er, voor wie er zin in heeft, een ‘aanschuifdiner’. Hier probeer ik mijn nieuwe camera uit op het erg veel betere licht in het restaurant, en mijn overbuurman aan tafel.