Ze zullen in het Tropenmuseum zelf ook wel gedacht hebben: dat hun tentoonstelling over Zwart & Wit zo waanzinnig actueel zou zijn kon niemand voorzien.

En of er anders zo’n massa mensen naar de opening gekomen zouden zijn? Ik denk het niet. Ik ging er ook heen met een grote behoefte om even tussen de mensen te zijn, blank en zwart, die weten dat we gezamenlijk verder moeten. En kwam vrienden tegen, blank en zwart, en was even gelukkig. Het is een prachtige expositie, met mooie en pijnlijke zaken. Met herinneringen aan slavernij, maar ook aan mensen als Anton de Kom. Met interviews: ook al weer zo actueel, vertelt een zwarte moeder die met een blanke man samen kinderen heeft hoeveel moeite ze heeft met dat Sinterklaasfeest met die zwarte pieten. Het doet haar zeer, en eigenlijk wil ze haar kinderen er tegen beschermen, tegelijk ziet ze hoe geliefd dat feest is in Nederland, en probeert zich daarbij neer te leggen.

In de expositie zijn veel voorbeelden te vinden van wat eens als heel ‘onschuldig’ werd gezien, en iedereen nu als racisme herkent. De vrouw die sprak, ik weet niet hoe ze heet, zei: begin de expositie maar aan de rechterkant, en ga dan pas naar links (waar een enorme foto hangt van Sinterklaas met de zwarte Pieten) – dan kun je daar beter tegen, zei ze.

Ook burgemeester Van der Laan sprak. En hij beloofde iets: volgend jaar, met de intocht van Sinterklaas, mogen de pieten minder zwart en minder knecht, en alles met minder pijn. We blijven in gesprek en we gaan het oplossen, zei hij. Daar houden we onze burgemeester aan!