Het is niet voor niets dat ik lang niet heb bericht over het werk van Stichting Kifaia, en dat we een jaar niet in Gaza zijn geweest. Het ziet er naar uit dat dat weer gaat veranderen: we zijn op dit moment bezig om toestemming te krijgen om Gaza binnen te gaan, voor een bezoek aan een paar organisaties met wie we eventueel kunnen samenwerken. De reden daarvoor is dat we helaas hebben moeten besluiten de samenwerking met het NCCR, vele jaren onze vaste partner, op te zeggen. Dat daarover ook op dit weblog geen berichten verschenen was omdat we vonden dat onze donateurs het recht hadden om als eersten geïnformeerd te worden. Maar nu die op de hoogte zijn hierbij ook voor andere belangstellenden de brief die we aan de donateurs hebben gestuurd. En hopelijk binnenkort, als we in Gaza geweest zijn, meer nieuws.


(Foto’s van ons laatste bezoek, februari 2013)

Amsterdam, 3 januari 2014

Beste vrienden,

Het is lang geleden dat we van ons lieten horen, en wie normaal de berichten volgde op onze website is het ook opgevallen dat het al bijna een jaar geleden is dat we naar Gaza gingen.

Er is veel gebeurd, we hebben slecht nieuws en goed nieuws, maar zolang we midden in de ontwikkelingen zaten en zelf nog niet wisten waar het heen zou gaan vonden we het moeilijk om jullie, donateurs, betrokkenen, vrienden, op de hoogte te stellen.

Om met de conclusie te beginnen: stichting Kifaia heeft besloten om het partnerschap met het NCCR in Gaza te beëindigen. Iedereen die ons gevolgd heeft in onze passie om dit werk te doen, bijna vijftien jaar, kan begrijpen dat het geen eenvoudige beslissing was.

De reden dat we na veel hartzeer en pogingen om te redden wat er te redden viel besloten om de stekker er uit te trekken, is dat we moesten toezien hoe het met name met het management van het NCCR heel slecht ging. Het is geen nieuw verhaal dat pioniers, want dat was het NCCR, niet altijd goede managers zijn, en dat het een hele klus is om van een geestdriftige vrijwilligersorganisatie een professionele organisatie te worden. We begrijpen ook dat de Gazastrook, met de bezetting en de belegering, een enorm moeilijke omgeving is om een professionele organisatie ter ondersteuning van gehandicapten op poten te houden. We hebben er in de loop van de tijd veel aan gedaan, met training en adviezen, om niet alleen het werk met de gehandicapten zelf, maar ook het management te ondersteunen. Dat wil zeggen, dat we wilden dat het teamwerk op het kantoor op orde was, dat er een gezond financieel overzicht werd geproduceerd, dat er op tijd aan fondsenwerving gedaan werd, en dat er een transparante en directe relatie werd onderhouden met de buitenlandse donoren en met ons, stichting Kifaia. Dat is uiteindelijk niet gelukt: goede mensen verdwenen of kregen ontslag, er werd te weinig gedaan aan fondsenwerving, en financieel gezien kreeg het management de zaken niet meer rond. Wij hebben uiteindelijk, na enige waarschuwingen, moeten besluiten dat we het niet langer verantwoord vonden om het geld van onze donateurs over te blijven maken naar het NCCR. En ook dat onze coaching en training kennelijk niet meer effectief waren.

We staan nog steeds van harte achter het werk in het veld zelf. Het is doodjammer dat onze samenwerking niet door kan gaan. Wel beseffen we dat niets van wat we daar gedaan hebben verloren is gegaan: we hebben er aan mee kunnen werken dat heel wat mensen een betere kwaliteit van leven kregen, en alle mensen die de trainingen hebben gevolgd nemen hun expertise mee. Ook hebben zij ons kunnen helpen om het verhaal over Palestina in Nederland overtuigender te kunnen vertellen.

Het NCCR bestaat nog wel, maar heeft door het uitblijven van deugdelijke fondsenwerving een groot deel van de staf ontslagen en gaat met een klein team door. Een deel van het werk voor de gehandicapten zal overgeheveld worden naar andere organisaties.

Wij in Nederland hebben ons de vraag moeten stellen of we nog perspectief zien om in Gaza door te gaan. We voelden ons aanvankelijk verslagen, want het is duidelijk, wij zijn geen grote organisatie als de andere donororganisaties die meerdere projecten steunen, wij werkten alleen heel intensief samen met het NCCR, dat was onze kracht. Maar we vinden het uiteindelijk ook heel erg jammer als al onze expertise, onze ervaring, niet opnieuw in Gaza gebruikt kan worden. Het gaat in Gaza erg slecht, en we zien dat de mensen daar alle ondersteuning kunnen gebruiken die we ze geven kunnen. Dit is het goede nieuws: we hebben inmiddels contact opgenomen met een andere organisatie in Gaza, die ook werkt met gehandicapten, en zijn van plan daar o spoedig mogelijk heen te gaan, om te kijken of er een goede samenwerking in zit. We hebben daar goede hoop op, de eerste contacten waren veelbelovend. En voor ons is het duidelijk: ons hart ligt nog daar, voor ons is het verhaal met Gaza nog niet afgelopen. Dit beloven we: zo gauw we zijn geweest komen er nieuwe berichten over hoe de zaken er voor staan.

We hebben in december nogal wat giften gekregen vanwege de noodtoestand in Gaza, met de overstroming zijn opnieuw veel mensen dakloos geworden, en zitten letterlijk in de kou. We hebben vijfduizend euro over kunnen maken voor de eerste hulp.

We bedanken jullie voor je geduld, en we hopen dat jullie ons voorlopig nog bij blijven steunen. Het geld dat we in kas hebben zal hoe dan ook een goede bestemming krijgen in Gaza en we zullen jullie daarover op de hoogte houden. Voor wie vragen heeft, dat kan via de website (www.kifaia.nl) onder de knop ‘contact’, wij zullen dan zo spoedig mogelijk antwoorden.

We wensen jullie een goed nieuw jaar, we hopen net als jullie op een betere, rechtvaardiger toekomst voor Palestina en bedanken jullie van harte voor jullie steun om ons en de mensen in Gaza daarin bij te staan,

Met vriendelijke groet,

Joes Meens, Christine de Vos, Anja Meulenbelt
Stichting Kifaia