Het hoort bij de vaste mantra’s als er weer eens een ommetje islambashen aan de orde is: de Marokkaanse jongens die geweld gebruiken tegen homo’s. Voor wie daar met de neus bovenop bleef was al duidelijk dat anti-homogeweld niet specifiek veroorzaakt wordt door een bepaalde religieuze groep jongens, maar door ….jongens. Lees het onderzoek van Laurens Buijs e.a., hier

Nu bevestigt de politie dat nog een keer.

‘Anti-homogeweld niet veroorzaakt door geloof of nationaliteit’
Politieonderzoek onthult: meer racistisch geweld dan anti-homogeweld … Oververtegenwoordiging Marokkaanse jongens blijkt mythe

De laatste jaren is in Nederland het beeld ontstaan dat anti-homogeweld vooral wordt uitgevoerd door jongens met een islamitische achtergrond. Dat beeld strookt niet met de feiten blijkt uit het vandaag gepresenteerde rapport ‘Anti-homogeweld in Nederland’, gebaseerd op onderzoek door de politie.

De politie heeft tussen 2009 en september vorig jaar bijgehouden hoe vaak homo’s het slachtoffer van geweld zijn geweest. In die tijd kwamen er 769 meldingen binnen, oftewel circa drie per week. Meer dan de helft van de meldingen werd in Amsterdam gedaan, waar dit soort geweld extra aandacht van de politie heeft. De onderzoeker sluiten niet uit dat anti-homogeweld in andere plaatsen buiten zicht blijft omdat er geen aangifte wordt gedaan of de politie de zaak niet als zodanig registreert.
Wel wordt duidelijk dat het populaire en verpolitiekte beeld dat anti-homogeweld voornamelijk door Marokkaanse wordt gepleegd, die zouden handelen vanuit hun islamitische achtergrond, niet klopt.
Lees verder op Joop, hier.

Nu is dat geen reden om opgelucht adem te halen, want er worden nog steeds homo’s in elkaar geramd. Dit is het punt: we hebben een enorme blinde vlek als het gaat om ‘alledaags’ geweld, niet alleen tegen vrouwen en kinderen achter de voordeur, maar ook het geweld waar de politie de handen aan vol heeft: het toenemende ‘uitgaansgeweld’ en het al even problematische voetbalsupportersgeweld. Zou het niet eens aan de orde zijn om het te hebben over ‘mannelijkheid’ en dan een specifiek agressief soort mannelijkheid, dat een overheersend kenmerk lijkt te zijn geworden van ‘onze’ cultuur? Zijn het altijd de anderen die iets met ‘cultuur’ hebben? Kunnen we ook eens kritisch kijken naar wat we heel normaal zijn gaan vinden?

Ik las pas een onthullend artikel over eerwraak (van Renée Römkens) die onze dubbele moraal prachtig illustreert. Feit is dat driekwart van de moorden op vrouwen gepleegd worden door eigen (ex)partners, en heel vaak wanneer een vrouw dreigt er van door te gaan, dan wel al weg is gelopen. Het punt is dat als de dader een ‘allochtoon’ is dat meestal wordt omschreven als ‘eerwraak’, en dus geweten wordt aan religie en cultuur, en dat werpt dan tegelijkertijd een negatief licht op de gehele groep – moslims dus meestal. Maar wanneer de dader een blanke autochtoon is wordt de moord beschreven als een persoonlijk drama en dat is nooit een kwestie van ‘cultuur’. Dan is de dader een eenzaam individu. En zeggen die moorden niets over onze blanke door mannelijk geweld geteisterde inheemse cultuur.

Het wordt dus tijd om het eens over de schadelijke kanten van een specifieke gewelddadige mannelijke cultuur te hebben (die overigens soms ook overslaat naar vrouwen, ook dronken meiden kunnen tegenwoordig aardig agressief worden) en onder ogen te zien dat ‘onze’ autochtone blanke cultuur ook zo zijn bedenkelijke kanten heeft. En laten we eens wat meer nadenken over mannelijkheid, en dus niet verzwijgen welke sekse het leeuwendeel van dat alledaagse geweld voor zijn rekening neemt. Laten we proberen meer te begrijpen over hoe dat komt. Welke mannen zijn dat? Wat is hun motivatie om door het lint te gaan? Lees, om een idee te krijgen een analyse van Michael Kimmel over de extreme gewelddadigheid van gefrustreerde mannen in de VS, Angry White Men, waarvan er jaarlijks een paar met een rood waas voor de ogen een wapen pakken en een bloedbad aanrichten. Zo erg is het in Nederland niet, maar erg genoeg. Maar dat mannelijk geweld deel uitmaakt van onze blanke, inheemse, mannelijke cultuur, dat lijkt me buiten kijf staan.