In 1912 staakten de vrouwen uit de textielindustrie in Massachusetts – de slogan die ze meedroegen was: Give us bread and give us roses!

Met andere woorden: een loon genoeg om van te kunnen leven, maar ook de waardigheid waar vrouwen uit hogere klassen recht op hadden. Brood en rozen werd een slogan die steeds weer terug kwam in de feministische geschiedenis: de vrouwencommune waar ik in woonde heette zo, de bundeling van mijn artikelen in 1983 kreeg het als titel. Het is nog steeds een prachtige samenvatting waat het socialistische feministen om gaat.

As we come marching, marching in the beauty of the day,
A million darkened kitchens, a thousand mill lofts gray,
Are touched with all the radiance that a sudden sun discloses,
For the people hear us singing: “Bread and roses! Bread and roses!”

As we come marching, marching, we battle too for men,
For they are women’s children, and we mother them again.
Our lives shall not be sweated from birth until life closes;
Hearts starve as well as bodies; give us bread, but give us roses!

As we come marching, marching, unnumbered women dead
Go crying through our singing their ancient cry for bread.
Small art and love and beauty their drudging spirits knew.
Yes, it is bread we fight for — but we fight for roses, too!

As we come marching, marching, we bring the greater days.
The rising of the women means the rising of the race.
No more the drudge and idler — ten that toil where one reposes,
But a sharing of life’s glories: Bread and roses! Bread and roses!