Journalist Rob Wijnberg is ook op de gezondheidstoer (twaalf kilo afgevallen in twaalf weken) en behalve dat hij meteen stevig is gaan trainen is hij ook zijn eetpatroon aan het veranderen. Wat hij wel eet horen we nog niet, wel wat hij niet meer wil eten: de fabriekstroep met teveel vet, suiker en zout. Net als ik heeft hij nu Michael Moss, Suger, salt, fat gelezen en kijkt sindsdien met een kritische blik naar wat we normaal eigenlijk voedsel noemen. En schrikt zich een hoedje.

Maar als je door je strengste bril naar de etiketten achterop kijkt, schrik je je helemaal dood: al die broodjes, sauzen, pasta’s en koppen koffie zijn eigenlijk Big-Macs-in-schaapskleren – zoveel vet, suiker, zout, E-nummers en conserveringsmiddelen zijn er aan toegevoegd. Voorbeeld: met een Club Sandwich van Subway, op het oog niet veel meer dan een plak kalkoen, schijf komkommer, blaadje sla – expliciet aangeprezen als een broodje met maar ‘6 procent vet’ – krijg je al 54 procentHier kun je de voedingswaarden van de Club Sandwich vinden.van je aanbevolen dagelijkse hoeveelheid zout binnen. Dat is, geloof het of niet, méér dan met een Big Mac (40 procent) – en die is zo ongeveer ontworpen om er cola bij te verkopen (een drankje met 17 (!) klontjes suiker per flesje).

Vooral als forens zit je tegenwoordig gevangen in een permanente spagaat van óf de Hartaanval-To-Go óf de Diabetes Express. Probeer in een willekeurige stationshal of benzinepomp maar eens iets te vinden wat niet bizar calorierijk, oneindig lang houdbaar of in vet, suiker en zout verdronken is: ik geef het je te doen. Ja, het is er wel, bij de appels achterin, maar voor je daar bent aanbeland, ben je wel al vijf keer over de saucijzenbroodjes, Snickers en frappuccino’s gestruikeld.

Lees het hele artikel, hier.