Dat was gisteravond de grap: de dames Wijers en van Saarloos, Nina en Simone, gaan het overnemen nu Pauw en Witteman gaan scheiden. Meteen een stuk leuker ook. Ze begonnen in Spui25, maar daar was de zaal al snel te klein, en nu was het volle bak in Odeon.

En dit is het prettige: de gasten kregen de ruimte om te vertellen wat ze te vertellen hadden, zonder voortdurend onderbroken te worden, zonder dat er een ’tegenvoeter’ bij was gehaald om voor reuring te zorgen, en zonder stomme vragen. En als het interessante mensen zijn, en dat waren het, heb je niet meer nodig. Hoofdgasten waren Rachel Kushner, van wie het boek Flamethrowers net is vertaald in het Nederlands, en die hier was met man en zoontje, en Sarah van Sonsbeeck, beeldend kunstenaar en architect.

Ik ga het niet allemaal navertellen, ga er zelf een keer heen, het is een leuke avond uit. Van Kushner herinner ik me vooral dat ze een filmfragment liet zien waarin een vrouw met krulspelden in onder een haarnetje, zo’n typisch Amerikaans beeld. Kushner noemde dat ‘curlertime’, dat wachten met krulspelden in op mooie tijden die nog komen moeten en waarvoor je haar goed moet zitten, maar het treurige is dat ze ook vrouwen kende die altijd zaten te wachten met hun hoofd vol krulspelden op iets wat nooit zou komen.

Van Van Sonsbeeck herinner ik me vooral haar verhaal over de stilte die ze zo miste vanwege vervelende lawaaimakende buren, en de glazen kubus vol stilte die ze maakte voor een expositie, die alleen maar mooier werd toen iemand geprobeerd had die glazen wanden stuk te gooien.

Omdat het ’tong in wang’ was aangekondigd als een seksistische talkshow, was er tussen de vrouwen ook nog een mooiboy die wat voor mocht lezen, en een fantastisch uitgedoste vrouw (geloof ik) die een verhaal hield over identiteit als iets om mee te spelen, en de vrijheid om te zijn die je wilde zijn.

Ze doen hun show eens per maand.