Het was heel erg lang geleden dat ik er was geweest. Fijn, dat Lonneke me meevroeg naar Lissabon. En dat we een flatje hadden, vierhoog, goed voor de kuitspieren en de algehele conditie, midden in de mooiste wijk, Alfama, een oude volkswijk. Daar zaten we ’s ochtends op ons favoriete terrasje bestaande uit twee stoeltjes en een tafeltje op de stoep, te kijken naar de trammetjes die recht op ons af leken te komen om dan nog net de bocht te nemen.

We leerden lijn 28 kennen, die bokkige stoere trammetjes die knersend de bochten namen, heuvel op, heuvel af, door straatjes die te smal waren om meer dan één tram per keer door te laten, en waar je als voetganger maar even dicht tegen de muur aan ging staan als ze langs kwamen. Je hoorde gelukkig het roestige gerammel al lang van te voren aankomen.

(Ons huis op nr. 3)

(Uitzicht op de Taag vanuit het raam)

Prachtige stad, aan het water van de Taag, enorme kerken en protserige gebouwen, machtswellustige standbeelden, maar ook overal intieme pleintjes, overal plekjes om even een espressootje te bestellen, een bica, excuus om ook even zo’n romig pasteitje te eten. Niet toevallig waren we er tijdens de herdenking van de anjerrevolutie, en Lonneke is er vandaag nog, die doet uiteraard 1 mei, waar ze in Lissabon nog met duizenden tegelijk de straat voor opgaan, want ook daar, toch al geen rijk land, heeft de crisis toegeslagen.

(wordt nog vervolgd)