Vandaag heb ik mijn lidmaatschap op de SP opgezegd.

Wekenlang heb ik tandenknarsend moeten aanzien dat mijn eigen partij, waar ik nota bene destijds lid van ben geworden omdat ze een goed Palestina/Israël standpunt hadden, niks deed toen er opnieuw een gruwelijke aanval op Gaza werd gepleegd. Harry van Bommel bestond het in een interview te beweren dat Hamas gedwongen moest worden een staakt-het-vuren te accepteren, desnoods met economische sancties. Dat nam hij na veel kritiek niet terug. Emile Roemer schreef een tijd later een slap stuk dat zowat van elke partij had kunnen komen, waarin ‘beide zijden’ werden aangesproken het geweld te staken (hier). Bij de demonstraties waarbij duizenden mensen de straat op gingen schitterde de SP door afwezigheid, op een handjevol trouwe mij zeer bekende Palestina activisten van de partij na.

Nu eindelijk begint er enig besef door te dringen dat de SP zich verplicht heeft meer te doen dan aan de kant te blijven zitten en erg mee te leven met het leed aan beide kanten. Vandaag verscheen een stuk van Emile Roemer en Tiny Kox, de beide fractievoorzitters, dat er eindelijk een beetje op begint te lijken.

“De waarheid is dat Israël ontoelaatbare wandaden begaat, het Palestijnse volk eens temeer in zijn bestaan bedreigt en de kans op een duurzame vrede in het Midden-Oosten ruïneert.
Natuurlijk zijn ook de raketbeschietingen vanuit Gaza in strijd met internationaal recht en met de positie van de Palestijnse regering, die de beschietingen keer op keer veroordeelt. Maar het is nu eerst en vooral zaak om de volstrekt disproportionele aard en omvang van het geweld dat het Israëlische leger loslaat op de al zo gekwelde bevolking van Gaza in de meest sterke bewoordingen te veroordelen. Door de internationale gemeenschap – en dus ook door de Nederlandse regering.”

Zie voor het gehele stuk hier.

Voor mij komt dit drie weken en anderhalfduizend doden te laat.
Ik wens de partij, en mijn vrienden daarbinnen, sterkte met het herstel van een koers zoals die eens was afgesproken.

(Binnenkort kom ik met een uitgebreider afscheid)

(En voor de media, die naarstig uit dit stukje citeren: ik werk al twintig jaar in de Gazastrook, en schreef verschillende boeken over Palestina/Israel. De laatste heet “Oorlog als er vrede dreigt.” In deze context iets relevanter dan dat ik ook een feministe ben)