Zaterdag een inspiratiedag bij de vrienden van Sabeel (hier hun verslag)) in de Janskerk in Utrecht. Inspiratie ook voor mij toen ik kon luisteren naar schrijfster Tineke Bennema die zelf jaren in Palestina heeft gewoond en er prachtig over schreef (hier is haar verhaal en dit hier gaat het over haar laatste boek) Ik was het met haar eens dat we reden hebben om optimistisch te zijn over hoe de publieke opinie over Israël langzaam maar zeker aan het veranderen is. Maar ze was het wel met mij eens dat we weinig reden hebben om optimistisch te zijn over Gaza, want het gaat veel te langzaam en het is te verwachten dat het de volgende aanval, zeg over een jaar of twee, drie, al gepland is. Zoals deze laatste aanval dat was.

Janneke Stegeman zat de dag voor. Ik zei nog tegen haar: ik weet niet of ik droog door mijn verhaal heen kom, want eigenlijk is het gewoon te erg. We zouden ook maar gewoon met elkaar kunnen huilen, zei ze. Dat deden we maar niet. Wel stak ze een herdenkingskaars aan voor de doden.

(Tineke Bennema)

(Debby Farber)

Het was ook fijn om kennis te maken met Debby Farber van Zochrot (hier), een van die fantastische standvastige organisaties in Israël die tegen de stroom in probeert om de band met Palestina levend te houden. Zochrot doet dat door telkens opnieuw aandacht op te eisen voor het Palestina dat door Israël is verwoest. Want Israël is ook al vele jaren bezig om ook de geschiedenis van de Palestijnen letterlijk onder de aarde en onder aangeplante bossen te laten verdwijnen, en heeft het al strafbaar gemaakt om de Nakba, de grote ramp voor de Palestijnen, te herdenken. Eens zal Israël toch verantwoording moeten afleggen voor de Nakba, de grote ramp voor de Palestijnen, en alle rampen die daarna nog zijn veroorzaakt. Moedige mensen, die van Zochrot, want binnen Israël zelf isoleer je je erg met zo’n standpunt.

Ik hield mijn speech die ik hier niet zal herhalen, omdat het in gedeelten al bekend is bij de mensen die me volgen op dit weblog en op facebook. Ik citeerde Hajo Meyer over zijn diepe teleurstelling met Israël, lees daar hier over. Ik vertelde over de bijzondere zitting van het Russell Tribunaal, kijk hier. Ik vertelde over Gaza waar ik een week geleden nog was, hier, hier, hier en hier. En deelde mijn grote zorg: dat er na deze laatste niet te vatten enorme verwoesting binnen Gaza weer niets gedaan zal worden door Nederland, de EU en de VS dan het sturen van noodhulp, waarna het een kwestie wordt van afwachten wanneer alles wat nu met veel moeite opnieuw opgebouwd zal worden opnieuw zal worden vernietigd. En dat er absoluut geen twijfel meer kan zijn aan wat Israël aan het doen is. Onder de ogen van de westerse wereld wordt de etnische zuivering en de vernietiging van Palestina voortgezet.

Een aangedane Dries van Agt liet ook nog van zich horen, en had tranen in zijn ogen. Als meer mensen. We doen zo ons best, en we blijven dat doen. Maar het is verschrikkelijk dat we deze laatste oorlog niet tegen hebben kunnen houden. In de workshop vertelden veel mensen wat ze allemaal deden om nog aarzelende mensen over de streep te halen, die moeilijk afstand kunnen doen van hun oude loyaliteit met Israël, na de verschrikkelijke jodenvervolging. Het is moeilijk om werkelijk tot ons door te laten dringen dat we ook Israël niet helpen door kritiekloos de andere kant op te kijken. En dat het onrecht van eens niet goed gemaakt kan worden door onrecht, nu tegen een ander volk.

Vredesliederen, goed gezelschap, het was ook goed voor mij om daar te zijn.