Gisteren ging ik naar De Duif, waar vriend Jan Andreae voorganger zou zijn. Of ik wel kwam, vroeg hij me, hij had een verrassing voor me. Ik had geen idee wat hij bedoelde, maar zeker kwam ik. In de kerk trof ik daar opeens mijn zoon Armin aan, en mijn vriendin Anneke, die ik er beiden niet voor aanzag dat ze opeens een bliksembekering hadden doorgemaakt, doorgaans komen ze niet in de kerk. Wat doen jullie hier? Wacht maar af, zeiden ze. Halverwege de dienst werd het me duidelijk. Het vredesduifje werd uitgereikt. Aan mij. Ik voelde me vereerd en verlegen. Ik kon nauwelijks luisteren naar de speech van Jan. Gelukkig zei hij er ook bij dat ik wel eens ruzie maak, want echt, zo’n vredelievend mens ben ik niet altijd hoor. Dit is wat hij zei:

Vredesvlucht

Samen met Pax Christi besteden wij, samen met 60 andere kerkgemeenschappen, aandacht aan het belang van vredeswerk. Om elkaar te bemoedigen, om te benadrukken dat vrede samen met waarheid en rechtvaardigheid een belangrijke toekomstdroom is.
Vier keer per jaar zetten we tijdens een zondagse viering een keramische duif uit Narino, een streek in Colombia, op het altaar. Een kleine olijfhouten duif-broche wordt uitgereikt … als teken van betrokkenheid, als teken van waardering, als aanmoediging. Als teken van gedeelde verantwoordelijkheid.

Vandaag is het aan mij de eer om deze duif aan te bieden.

Al bijna 20 jaar heb ik met haar mogen reizen naar plekken op de aarde waar geen vrede is. Waar vrede zich niet laat zien.
Op de meest mensonterende plekken.
Altijd brengt ze aandacht, kaarsen en chocola mee. Koffers vol.
Overal spreekt ze, demonstreert ze, loopt zij aan zij en hand in hand met hen die weerloos zijn.
Ze maakt ruzie, stapt op als het nodig is, en vertrekt geen spier.
Ze is publicist, schrijfster, feministe en politica.
Ze was en is het icoon in de internationale vrouwenbeweging, werkte in de Balkanlanden, werkt in Palestina, zet zich in voor moslims en vecht tegen racisme.
Ze schreef meer dan 40 boeken waarvan sommige in elf talen vertaald zijn.
Zelf heeft ze jarenlang niet begrepen waarom ze beroemd en berucht werd, tot Huub Oosterhuis haar voorhield: “Je wordt geroepen.”
Het is die zin die maakt dat ze zich ging verdiepen in wat de Bijbel zegt over vrede, over liefde tot je naaste, die een mens is zoals jij.
Ze liet zich door Huub dopen en is verbonden aan de Studentenekklesia.

Anja Meulenbelt, collega en vriendin, het is mij een groot genoegen je de duif van Noah die vruchtbaar land vond uit te reiken.