De kop boven het artikel in Ynetnews, een engelstalige Israëlische site luidt: Nederlands schoolboek: Joden vermoordden Arabieren, Begin was een terrorist. Dit kan nog een kleine rel worden, want de autoriteiten in Israël houden er niet van als er ergens in de westerse wereld dingen worden gezegd over Israël die niet zo gunstig zijn. En dit gaat over een door het ministerie goedgekeurd geschiedenisboek voor de middelbare school. Kijk hier.
Hoe het er precies in staat zou iemand even op moeten zoeken, er stond vast niet ‘joden vermoordden Arabieren’ boven het hoofdstuk, maar wat er volgens het artikel wel in staat is dat joodse militia’s moorden pleegden in Arabische dorpen, gedurende de stichtingstijd van de Israelische staat, en dat dat als gevolg had dat honderdduizenden Palestijnen op de vlucht sloegen en terecht kwamen in vluchtelingenkampen over de grens. Nou, dat klopt, volgens de historici als Ilan Pappé, en voor wie een hekel heeft aan Pappé omdat hij nogal kritisch staat tegenover Israël kun je ook terecht bij de historicus Benny Morris, die geheel toegeeft dat er een etnische zuivering heeft plaatsgevonden. Het verschil is dat Benny Morris die etnische zuivering heel terecht vindt en het hem alleen spijt dat ze de klus niet beter hebben afgemaakt. Die etnische zuivering begon al vóór de datum dat de staat werd uitgeroepen op 14 mei 1948, en voor er sprake was van oorlog. Neem het welgedocumenteerde bloedbad in Deir Yassin, op 9 april 1948, waar ruim honderd dorpelingen werden afgeschoten. En ja, de groepen die dergelijke moorden pleegden, zoals Irgun en Lehi, deden precies dat wat we terrorisme noemen. Neem de aanslag op het King David hotel, in juli 1946, bedoeld om de Britse documenten te vernietigen waarin de terreurdaden werden aangetoond. Resultaat: 28 Britten vermoord, 17 joden, 41 Palestijnen en nog wat mensen, totaal 91 doden. De aanvoerder was Menachem Begin, die in zijn boek The Revolt trots vertelt dat de executies in Deir Yassin een geweldige bijdrage waren om de Palestijnen zo bang te maken dat ze ‘vrijwillig’ op de vlucht sloegen. Ook als minister-president van Israël, wat hij vervolgens werd, vond hij het niet nodig om zijn daden als terrorist te verdoezelen. Ik kocht het boek gewoon in de kiosk op vluchthaven Ben Goerion.
En wat is er nou precies mis mee dat hier iets over staat in een Nederlands geschiedenisboek? Het was een Nederlandse tiener, leerling van de joodse Maimonides Scholengemeenschap die zich aan de passages stoorde, er mee naar de lerares stapte, die zei dat zij er niets aan kon doen, en vervolgens naar zijn vader die er een zaak van maakte bij de Israëlische Ambassade. Wat hem stoorde was dat er bij de passage over Begin ook een bekende foto was geplaatst van een jongen die in het jaar 2000 een steen gooide naar een tank. Die jongen werd inderdaad doodgeschoten. En die foto zou suggereren dat ‘de joden’ tot op heden nog steeds doorgaan met het vermoorden van Palestijnen. En dat is provocatie, of zelfs opruiing.
Het interessante is dit: dat het schandalige van de zaak niet is dat een erkende terrorist in dat land gewoon minister president kon worden, het schandalige is dat je dat in een schoolboek zet. Die leerlingen zouden er eens wat van kunnen denken, en inderdaad, een relatie zien tussen de bommen en geweren van Begin destijds en de tanks en drones van Netanyahu tegenwoordig.
Dat lijkt me typisch een zaak voor de Israëlische Ambassade om kamervragen over te laten stellen over deze provocatie. We zullen zien.
Overigens verscheen diezelfde iconische foto van Fares Odeh op mijn boek De Tweede Intifada.
Dit is het verhaal van die jongen:
Faris, een jongen van dertien of veertien, maakte het mee dat zijn oudere neef werd doodgeschoten. Hij legde een fotootje van zichzelf op het graf van zijn neef. En vanaf dat moment ging hij elke dag na school naar de tanks, en gooide stenen naar ze. Zijn ouders probeerden hem thuis te houden, ze bonden hem zelfs vast en zijn vader gaf hem een pak rammel, maar niets hielp. Zijn moeder ging hem halen en sleurde hem aan een arm naar huis. De andere jongens maakten grappen, Faris, waar is je moeder? Maar hij ging door. Tot een tank hem ook doodschoot. Zijn foto, van een magere jongen in een te grote trui staat op een van mijn boeken. Ik gaf het cadeau aan zijn ouders die er verlegen naar keken. Moet je trots zijn op je dode zoon, die je niet hebt kunnen redden?
Hieronder de foto van zijn ouders, toen ik hen het boek gaf met de foto van hun zoon er op.
