Het feminisme leeft. Weer. Te zien tenminste aan de uitverkochte zaal in de Tolhuistuin bij de discussie over feminist futures, en de uitverkochte voorstellingen met Chimamanda Adichie binnenkort.

Ik was uitgenodigd om tijdens de Read my world voor te lezen uit De schaamte voorbij. Ik deed dat met lange tanden. Het is mij nooit gelukt om dat boek nog eens helemaal uit te lezen, ik word zo ongeduldig van mijn jongere zelf, die maar doorgaat met al dat gerotzooi met mannen waar toch niets mee te beginnen valt, doe toch niet, wil ik steeds maar zeggen, blijf toch niet naar liefde zoeken op de foute plekken, maar ja, ze luistert niet. Dus was het leuk dat een andere schrijfster die moest voorlezen uit haar ouwetje, Oksana Zabuzkho uit de Oekraïne, er net zo weinig zin in had als ik, en de woorden gebruikte die ik ook zo vaak bezig: dat boek is als een kind dat de deur uit is en waar je niets meer over te zeggen hebt. En iedereen blijft maar denken dat jij dat bent.

Ook Astrid Roemer las voor uit haar boek van vroeger, Over de gekte van een vrouw. Ik vond dat fijn om te horen, omdat Astrid zo’n prachtige eigenzinnige omgang met het Nederlands heeft. Dus maakte het mij gelukkig toen Astrid vertelde dat ik haar vroeger brieven stuurde waarin ik zei dat ze mijn taal aan het zingen had gebracht. Dat vind ik nog, maar ik wist niet meer dat ik dat geschreven had. Het was met plezier dat ik haar weer eens omarmde.

Kirsten van den Hul had de opgave om in een half uur in het panel met vijf vrouwen het feminisme even door te nemen. Nou, echt een gesprek werd dat niet, en de volle zaal mocht zich er helemaal niet mee bemoeien, maar Kirsten deed het leuk, en ik kon nog wel wat kwijt over mijn nieuwe boek (Het verschil) dat ik natuurlijk veel interessanter vind dan dat boek dat iedereen bedoelt als ze me komen zeggen dat ze mijn boek hebben gelezen en ik me maar inhoud en niet vraag welke van de veertig?

We raakten bijna in discussie over de vraag of vrouwen de wereld gaan redden – ik hoor dat altijd als een idee dat vrouwen de betere mensen zijn, waar ik niet in geloof, en bovendien vind ik de gedachte dat vrouwen de rotzooi op zouden moeten ruimen die mannen van de planeet hebben gemaakt een variant op het aloude stinksokken wassen van zoons en echtgenoten – alsof die dat zelf niet kunnen. We kwamen net op de vraag of het een zegen is voor de wereld als Hillary Clinton president wordt, en gelukkig was het gesprek toen afgelopen want we hadden geheid ruzie gekregen