SMALL DICK ENERGY?
Ik heb er weer wat bij geleerd, en dit is meteen een klein mea culpa. Ik zal het nooit meer doen. Wat niet? Mannen pakken in hun zwakke plek. Drie keer raden waar die zit. Ja dáár.
Net als heel veel mensen was ik zeer geamuseerd door de manier waarop de jeugdige en inmiddels wereldberoemde klimaatactiviste Greta Thunberg afrekende met de wel heel onaangename Andrew Tate, een werkelijk afzichtelijke klootzak die de vrouwenhaat lijkt te hebben uitgevonden. Dat deed ze heel effectief, vond bijna iedereen, waaronder ook ik. Ze maakte zich vrolijk over zijn ‘small dick energy’. Met één verbale klap had ze hem geraakt waar het bij mannen pijn doet. Vooral omdat het niet alleen gaat om een kwetsbaar menselijk orgaan, maar om de symbolische waarde ervan. Vooral mannen kunnen zich er druk over maken of hun penis wel groot genoeg is. (Ik herinner me een behoorlijk antifeministische psychiater die met een priemende, nogal fallische wijsvinger richting mijn borstkas tegen me snauwde of ik het bestaan van penisnijd wilde ontkennen, en ik naar waarheid kon antwoorden: nee hoor, ik ken veel mannen die er last van hebben).
De vanuit het feminisme geopperde mening dat het er niet zo veel toe doet hoe groot een piemel is, maar het vooral gaat om wat de eigenaar ervan ermee doet is nooit echt aangekomen. Het blijft dus, als vanouds, een makkelijk wapen tegen onaangename mannen. Thunberg had Tate lekker daar geraakt waar je dat kon doen zonder je handen vuil te hoeven maken.
Maar dit is het punt, schrijft Maxim Februari in zijn column in NRC (6 jan 23) “Zulke uitspraken maken opgroeiende jongens onzeker. Je geeft grote groepen ten onrechte de indruk dat ze wegens hun lichaamsmaten tekortschieten, en je versterkt de patserige cultuur die je wilt bestrijden”.
Pats. Die zat. Want is dat wat we willen? Als ik er nog even over nadenk: nee. Ook al is het nog zo verleidelijk om met zo’n voor de hand liggende methode een nare man even met één klap uit het veld te slaan. Dit zegt Februari:
“Wie racisme en seksisme in volle ernst in verband brengt met iemands lengte, gewicht, haarkleur of stem, geeft ermee te kennen het niet erg serieus te menen met dat antiracisme en antiseksisme. Je bent niet lief en solidair met zo’n T-shirt: je hebt gewoon iets heel erg niet begrepen.”
Thunberg blijft mijn heldin. Maar zij en ik kunnen er nog wat bijleren.
Februari heeft gelijk. Ik zal het niet meer doen.
Dank je wel, Maxim.