Ik was zo kwaad dat het me verstandig leek nog even te wachten met reageren. Maar mijn woede zakt niet en zal voorlopig ook niet zakken. De aanleiding: het bijna voltallig aantal partijen in de Tweede Kamer dat een missive ondertekent onder de kop: Verklaring tegen Jodenhaat.

Is daar wat tegen dan? Jodenhaat, daar waren we toch tegen? Wat er tegen is, is de aanleiding, Wat er tegen is, is dat dit een voorspelbare en bekende strategie is om wat er werkelijk aan de hand is te verdonkeremanen. Dit is wat er aan de hand is, en iedereen kan dat intussen weten. Er vindt een genocide plaats in Gaza. Om er maar één feit uit te halen: er zijn meer dan 14 duizend kinderen vermoord. Ik herhaal: ER ZIJN MEER DAN VEERTIEN DUIZEND KINDEREN VERMOORD. En iedereen die nog iets over heeft van een gevoel voor rechtvaardigheid is daar woedend over, en sluit zich aan bij het protest daartegen.

Dat deden we bij de opening van het Holocaustmuseum. Er was op zich helemaal niets tegen dat museum. Er was wel absoluut wat tegen dat het museum dat een genocide wil herdenken mede werd geopend door een man, de president van Israël Yitzhak Herzog, die volledig medeplichtig is aan een nieuwe genocide. Deze keer uitgevoerd door Israël, dat zegt namens alle joden te handelen.

Ik heb het gevolgd in de kranten, hoe het merendeel van de artikelen ging over hoe pijnlijk het protest was voor aanwezige Nederlandse joden. In bijna geen van de commentaren was te lezen dat het protest zelf was georganiseerd door joodse groepen, die de slogan met zich meebrachten NIET IN ONZE NAAM. Ook werd bijna nergens vermeld dat de organisatoren volstrekt duidelijk waren dat het protest niet gericht was tegen het holocaustmuseum zelf. Museum ja! Herzog nee!.

Ik was er bij. Ik heb niemand gehoord die iets antisemitisch zei, in dat geval zouden er veel aanwezigen zijn geweest die daarop zouden hebben gereageerd om dat te stoppen. Je laat een demonstratie van zo’n anderhalf duizend mensen niet verzieken door een of andere schreeuwlelijk. Of provocateur, wie weet.

Nu opnieuw. De protesten tegen het genocidale gedrag van Israël nemen toe. Praktisch de hele wereld heeft al besloten dat Israël alle grenzen te buiten gaat, zelfs de VS zijn nu aan het wankelen (al zullen ze waarschijnlijk gewoon doorgaan het het sturen van wapentuig) En zeker kan het gebeuren dat we het niet eens zijn over de vormen die dat protest mag aannemen. Ook daaraan zijn grenzen. Ik ben niet zo’n voorstander van frontale aanvallen op personen, tenzij ze het echt heel bont maken. Waar het volgens mij niet over mag gaan, is of protesteren tegen de vergaande wandaden van Israël toegestaan is. Het zou geheel tegen onze beroemde ‘normen en waarden’ zijn om dat te beweren.

Maar de Nederlandse Tweede Kamer maakt zich niet druk over de moord op Palestijnse kinderen, maar over de vermeende kwetsuren van Nederlandse joden die er niet goed tegen kunnen dat hun droom van een veilige haven voor joden, een toevluchtsoord voor het geval het hier niet goed gaat, nu aan diggelen is. Israël blijkt geen veilige haven te zijn. In de eerste plaats niet voor de Palestijnen die de volle prijs betalen voor de levensverzekering waar ook veel Nederlandse joden aan hechten, zonder zich te realiseren wie die verzekering voor hen betaald heeft. Niet de daders van de Holocaust, in ieder geval. Maar een nieuwe categorie slachtoffers die om te beginnen nergens schuld aan hadden. Dat is een pijnlijke zaak. Maar die pijn is niet veroorzaakt door enig antisemitisme. Het is absoluut antisemitisme om alle joden in Nederland aan te zien op de daden van Israël Maar tegelijk: ik kan wel de namen noemen van organisaties die zeggen de ‘joodse gemeenschap’ in Nederland te vertegenwoordigen, maar vooral bekend staan als de vertegenwoordigers van Israël. En ook dat zeggen is géén antisemitisme, maar protest tegen het zionisme dat stelselmatig onrecht en ongelijkheid bevordert, en nu de leidende ideologie is van een nieuwe genocide.

Dit is een van de strategieën van terreurstaat Israël , die ze ons al een hele tijd door de strot willen douwen. Elke vorm van kritiek op Israël is eigenlijk jodenhaat, is het idee. Ter rechterzijde van de politiek is dat geen probleem. Daar zitten alle islamofoben, en de aanhangers van Israël, daar zitten de mensen die als vanzelfsprekend na 7 oktober het mantra overnamen: terreurgroep Hamas heeft een aanval gedaan op Israël en Israël moet zich verdedigen. Heel veel erger vind ik dat ook de partijen die zich nog links noemen, en vanaf heden dus ten onrechte wat mij betreft, ook in deze valkuil trappen, en geen onderscheid meer maken tussen protest tegen de door Israël gepleegde massamoord en de absoluut bestaande vooroordelen tegen joden. En zeker: er zijn ook mensen die dat onderscheid niet snappen, een zaak waaraan Israël zelf, die ook geen onderscheid maakt tussen protest tegen zionisme en iets hebben tegen joden bepaald schuldig aan is. Want de beschuldiging van antisemitisme is altijd de makkelijkste uitweg: hebben ze kritiek op ons? Dat is omdat ze ons haten.

Als lemmingen die fijn samen met de meest rechtse partijen die we hebben over dezelfde klip naar beneden mieteren is zogenaamd links nu bezig aan hun meest recente en onvergeeflijke miskleun. Kauthar Bouchallikht had gelijk, toen ze besloot dat Groen Links niet meer te redden was. En vertrok.

Ik wil niets meer met die bende in de Tweede Kamer te maken hebben, die denkt dat ze het volk vertegenwoordigen. Mij niet, in ieder geval.

Wij gaan door, met protesteren, we kunnen niet anders. Marwan Bishara, een wijze commentator op Al Jazeera zei: we have no other option if children die.