Het is Israël gelukt, de genocide van Gaza een jaar lang vol te houden, en nog is het einde niet in zicht. Integendeel, de Westoever is nu ook aan de beurt voor moord en vernietiging. En nu mag ook Libanon er aan geloven. Het is onvoorstelbaar.
En wat voor mij even onvoorstelbaar is, is de laffe houding van het grootste deel van wat we ‘het Westen’ noemen. Zeg maar de voormalige koloniale machten. Terwijl het gist onder onze bevolkingen die bijna dagelijks protesteren, jongeren die nog een geweten hebben, en een oog voor mensenrechten en internationaal recht, blijft ook de Nederlandse regering weigeren om de internationale pogingen om Israel tot de orde te roepen mee te ondertekenen.
Ik las vanochtend zoals elke werkdag vier kranten door: NRC, Volkskrant, Trouw, het Parool. Natuurlijk, het is 7 oktober, dus is er veel aandacht voor de traumatische gebeurtenis en de gevolgen voor Israëlische en ook Nederlandse joden. Maar er is één facet in de weergave van de Palestijnse aanval op IsraëIl dat in alle vier kranten ontbreekt. In al die kranten staat dat er 1.200 Israëli’s werden gedood. Maar in geen krant staat wat we intussen allang kunnen weten, dat een deel van die slachtoffers zijn gevallen door het geweld van het Israëlische leger zelf. Hoeveel dat er zijn weten we niet, want uiteraard is er geen sprake van een onafhankelijk onderzoek, maar de getuigenissen komen van leden van het Israëlische leger zelf. Dat maakt wat er is gebeurd niet minder traumatisch. Ik kom daar morgen nog op terug.
Erger vind ik dat in die vier kranten op een kleine uitzondering na, geen enkele redactie de moeite heeft genomen om wat er is gebeurd in een kader te zetten, om een analyse te gebruiken om inzichtelijk te maken wat de historische oorzaak was van 7 oktober en wat er daarna nog gebeurde. We worden doodgegooid met wat ik in mijn boek een tweetje noem: waar er twee vechten hebben er twee schuld. Zo lezen we (Trouw) over de ‘vicieuze cirkel van geweld en wraak’ in een commentaar van de redactie nota bene, want ‘wie het conflict op wat afstand wil beschouwen ziet twee volken, Joden en Palestijnen, die door de geschiedenis getraumatiseerd zijn geraakt. Joden door de eeuwenlange vervolgingen, culminerend in de Holocaust. Palestijnen omdat zij het slachtoffer zijn van de zoektocht naar een veilig Joods thuisland’ Ah, Israël heeft niets anders gedaan dan zoeken naar veiligheid. Dat hun eigen veiligheid ten koste ging van de veiligheid van een ander volk noemen we dan niet, en dat ze daar uiteindelijk ook nooit zelf veiligheid mee zullen vinden ook niet.
In één miniem opinieartikeltje, in Trouw, lezen we iets van een werkelijke analyse: ‘Israël is ons laatste koloniale project’. Verder, in die vier kranten, geen woord over de genocide, over het zionistische verdringingskolonialisme dat heeft plaats gevonden en nog plaats vindt, waarmee Israël niet alleen de laatste resten van Palestina kapot maakt, maar ook zichzelf vernietigt.
Dit is wat ik schreef in Nooit meer is nu: het gaat hier om een strijd tussen Israëlisch kolonialisme, en Palestijns verzet. Het ziet er naar uit dat we dat nog vele keren zullen moeten herhalen. Dankzij de Nederlandse pers die dat zelf niet aankan.
En nu even kijken hoelang de kaboutertjes van Facebook er over doen om dit artikel te verwijderen.