(Update, linkjes nu aanwezig, 29 juli)

Een herhalingsoefening. Ratna Pelle mocht weer een opiniestuk in de Volkskrant plaatsen, woensdag, 23 juli, in de trant van de vorige. Apartheid in Israel? Bestaat volgens haar niet. (Over Pelle, hier en hier)

We kunnen dus opnieuw kennis nemen van het vaste repertoire van de Israel-verdedigers, dat wat ik paradigma 1 noem. (Voor wie daar nog niet in thuis is, je kunt dit nalezen in ‘de paradigmastrijd’: hier)

Voor sommigen ouwe koek, voor sommigen misschien een leuke oefening – wat zou jij antwoorden? Wie wil kan dus het artikel van Pelle eerst zelf lezen: dat kan bij de website van de Volkskrant, hier, maar merkwaardig genoeg is het stuk al opgeborgen in het archief, waardoor je het alleen te lezen krijgt als je abonnee bent (en je klantnummer kunt vinden dan wel bereid bent om te betalen) hier. Je kunt ook naar haar website, www. Israel-Palestina.info, hier, dan kun je die ook even bezichtigen. Je ziet hoe Pelle daar haar best doet om de informatie als ‘neutraal’ en ‘onpartijdig’ te presenteren, compleet met een Palestijns vlaggetje naast de Israelische, en met een paar foto’s van Palestijnen. Die onpartijdigheid is schijn, en het komt neer op bewuste misleiding. Ga naar haar andere blog, het “Israel-MiddenOosten blog”, hier dat meteen doorlinkt naar het Zionism and Israel Information Center, hier. Daar geen Palestijnse vlaggetjes meer, alleen de Israelische. En dan wordt ook duidelijk waar Pelle haar verhalen vandaan haalt. Pelle staat vierkant aan de Israelische, de zionistische zijde. Andere bronnen komen niet aan bod. Ook niet van de kritische Israeli’s bijvoorbeeld, Pelle negeert de Palestijnse realiteit, inclusief, uiteraard, alle historische studies en mensenrechtenrapporten die in haar verdediging van Israel niet uitkomen. Nu is het niet verboden om een website te hebben die Israel verdedigt, maar het allereerste waarmee je nog enige integriteit kunt tonen is dat je daar dan eerlijk over bent, en uitkomt voor je partijdigheid.

Affijn, daar gaan we weer. Cursief de citaten uit Pelle’s stuk, daarna mijn antwoorden.

De vergelijking van Israël met het apartheidsregime, zoals die veelvuldig door Palestijnen en hun sympathisanten wordt gemaakt, gaat op vele punten mank. Vaak wordt de situatie in Hebron, waar het conflict op zijn hevigst is, als voorbeeld gebruikt van ‘Israëlische apartheid’, zoals ook voornoemde Zuid-Afrikaanse delegatie deed. In Hebron leven 500 kolonisten temidden van 150.000 Palestijnen, die door de kolonisten geregeld zouden worden bedreigd en aangevallen en vanwege hun aanwezigheid vaak hun huizen niet uit mogen, om het minste of geringste kunnen worden opgepakt en slechts onder begeleiding naar hun landbouwgrond kunnen.

‘Zouden worden bedreigd’ is dus verhullend, wat het is al aangetoond. De vrijwel dagelijkse bedreiging van de Palestijnen in en rondom Hebron door de meest agressieve kolonisten die er zijn valt niet te ontkennen. Ik gaf er op dit weblog al een aantal voorbeelden van, en er komen er steeds meer: hier. En hier. En hier. En hier en hier.
En google naar ‘settlerviolence‘ en je kunt je lol op.

Wat we niet te horen of te zien krijgen, is de mate waarin de kolonisten zich ook bedreigd voelen, en niet zonder reden. Op de enige weg die de historische Joodse wijk met de heilige plaatsen en de Joodse nederzetting buiten de stad verbindt worden geregeld Joden aangevallen. Ook worden hun landbouwgronden geregeld in brand gestoken en op de wegen rond Hebron zijn al meerdere kolonisten doodgeschoten. Overigens mogen de kolonisten niet buiten de 3% van de stad komen die Joods is, en de zogenaamde Machpela (de plaats met de graven van de aartsvaders) is het hele jaar door toegankelijk voor moslims, maar alleen op speciale feestdagen voor de Joden.

Nu is het interessant hoe Pelle de situatie omdraait. Natuurlijk voelen de kolonisten zich bedreigd, dat voelden de blanken in Zuid-Afrika zich ook. Uiteraard heb je reden, als je mensen onderdrukt, te vrezen voor opstand en wraak. Maar de kolonisten zijn gewapend, en het leger werkt met hen samen. Verder kun je godsonmogelijk beweren dat de kolonisten zijn opgesloten in Hebron, en er niet uit zouden mogen. Er is een compleet netwerk aan wegen alleen voor Israeli’s aangelegd zodat de kolonisten zich vrij kunnen bewegen. Inderdaad, er zijn in de loop van de jaren een aantal aanslagen op kolonisten geweest, met dodelijke afloop. Maar ook dit is duidelijk: het aantal doden veroorzaakt door de kolonisten, en het leger, is daarvan een veelvoud. Het alledaagse getreiter, geterroriseer en gedreig waar de kolonisten van Hebron inmiddels berucht om zijn is ruimschoots gedocumenteerd. (Meer over kolonistengeweld: B’Tselem, hier en hier Electronic Intifada, hier.Amnesty International, hierAlternative Information Center komt regelmatig met rapporten, hier)

Er is geen sprake van dat Palestijnen hetzelfde doen met kolonisten, Pelle verzint dus eenvoudig wat. Ook is het interessant dat ze de Palestijnen verwijt dat die de landbouwgronden van kolonisten in brand zouden steken: a. is daar geen enkele documentatie over, b. is het volgens het internationaal recht hun landbouwgrond niet. Het is, ook volgens de VN, nog steeds bezet gebied. Zie oa OCHA (VN) juli 2007, The Humanitarian Impact on Palestinians of Israeli Settlements and other Infrastructure. Hier

Alsof het land dat door leger en kolonisten is bezet en onteigend al legitiem ‘joods’ is. Alsof de kolonisten niet altijd het leger aan hun kant hebben. Ooit gehoord dat de kolonisten binnen moeten blijven? Nee dus. Dit zijn dus evidente leugens. Het enige wat waar is: ja, er zijn in de loop van de tijd ook een aantal Israelische kolonisten gedood. Er zijn nog veel meer Palestijnen gedood, zie hier, en zoals dat hoort in een apartheidssysteem lopen de heersers veel minder kans daarvoor gestraft te worden. Hier: een kolonist die een Palestijn mishandelt of zelfs doodt heeft een kans van 90% om daar mee weg te komen. (Hier) En over hoe het rechtssysteem met Palestijnen omgaat: zie Neve Gordon: hier.

Er is hier niet zozeer sprake van een op apartheid lijkende situatie, maar van een conflict van twee volken om het land. Het gaat niet om ras, maar om land en religie. In Hebron laat die strijd zich van zijn lelijkste kant zien. Waarom gaan die Joden daar niet weg, vragen velen zich af. Het zou vanuit pragmatisch oogpunt wellicht verstandig zijn, maar gebrek aan pragmatisme is zeker niet iets typisch Israelisch. De Joden zijn Hebron niet komen koloniseren zoals de blanken in Zuid-Afrika, maar woonden er eeuwenlang tussen de Arabieren, en bezochten er hun heilige plaatsen die nog uit het Bijbelse Israel stammen.

Het gaat niet om religie. Het is niet ‘de strijd’ die zich van zijn slechtste kant laat zien. Dat is opnieuw een verhulling. Hier doet Pelle even een nummertje paradigma 2, alsof het zou gaan om twee partijen die vechten om hetzelfde stukje land. Maar de Westoever, en dus Hebron, zijn volgens alle internationale normen die daarvoor gelden bezet gebied. Israel heeft al 78% van het oorspronkelijke mandaatgebied ingelijfd, en wil van de overgebleven 22% ook nog een zo groot mogelijk deel hebben voor Israel. Vandaar de – illegale – nederzettingen. Van enige gelijkheid in de wanhopige pogingen van de Palestijnen om nog een deel van dat laatste stuk land te behouden is dus geen sprake.

De joden zijn niet komen koloniseren want ze woonden er al? De minderheid aan joden die in Hebron leefde, en tot de komst van de zionisten vreedzaam, heeft geen enkele band met de kolonisten, en waren absoluut geen zionisten. De kolonisten die er nu zitten hadden niets met Hebron, en zijn de voorhoede van een buitengewoon agressieve kolonistenbeweging, die aangetoond vergaand racistisch is ook nog, en allesbehalve van plan om vreedzaam met Palestijnen te leven. In hun ogen is het land door God aan hen gegeven en moeten de Arabieren weg. Lees, onder andere, Edith Zertal en Akiva Eldar, The Lords of the Land, het standaardwerk over de rol van de kolonisten in Israël. Het laat geen spaan heel van Pelle’s beeld alsof het de kolonisten zijn in Hebron die in het nauw zijn gedreven.

Groepen Arabieren die waren opgehitst door de extremistische groot-moefti Haj Amin Al Husseini, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Joegoslavië een SS troepenmacht van moslims opzette, vermoordden en verdreven de Joodse bevolking van Hebron tijdens bloedige rellen in 1929.

Wanneer de moefti er weer eens bijgehaald wordt weet je zeker in paradigma 1 te zijn beland. Twee zaken: de opstanden van de plaatselijke bevolking tegen de zionisten had een heel goede reden: ze zagen al heel vroeg wat de zionisten van plan waren toen de eerste nederzettingen al lang voor 1948 werden gevestigd, en de Palestijnse boeren niet alleen hun land maar ook hun werk kwijt raakten. Voor de Palestijnen die met de eerste zionisten te maken kregen was het volstrekt duidelijk dat de zionisten niet van plan waren om vreedzaam met de inheemse bevolking samen te leven. Lees voor de geschiedenis van de Palestijnen voor 1948 onder andere Rashid Khalidi, The Iron Cage, hier. Lees Tom Segev, One Palestine, Complete.

Dat ‘de Arabieren’ de zionisten aanvielen uit jodenhaat of omdat ze opgehitst werden hoort bij de vaste zionistische sprookjes en heeft vooral de functie om te verdonkeremanen wat de zionisten vanaf het begin van plan waren: om een joodse staat te vestigen en daarvoor de plaatselijke Palestijnse bevolking te verdrijven. Zie onder andere Nur Masalha, Expulsion of the Palestinians, The Concept of “Transfer” in Zionist Political Thought, 1882-1948, en Ilan Pappé, hier. De Palestijnen hadden een legitieme reden zich te verzetten tegen de zionisten, ze hebben, ook achteraf gezien volstrekt gelijk gekregen dat het zionisme de ondergang kon worden van hun land, maar ze hebben verloren. Heel erg verloren. Dat noemen ze de Nakba, de grote catastrofe, en daar lees je bij Pelle natuurlijk niets over, want in het zionistische verhaal moet dat worden verzwegen.

De groot-moefti Husseini van Jeruzalem heeft inderdaad geprobeerd steun te krijgen bij Hitler. (Ik had het daar al eerder over, hier en hier). Dat is zeker niet het mooiste deel van de Palestijnse geschiedenis, maar de redenen ervoor zijn duidelijk: de Palestijnen vonden geen steun bij de Britten of andere westerse mogendheden die na veel gesjoemel toch aan de kant van de zionisten bleven staan. Ze zaten klem tussen de Britse koloniale macht en de zionisten die er hun staat wilden vestigen. Dus zocht de moefti steun bij de ‘vijanden van zijn vijanden’, met de gedachte dat die de joden tegen zouden kunnen houden, en de vijandige koloniale Europese mogendheden in het Arabische gebied zouden kunnen verslaan. Zijn missie had weinig succes, want de nazi’s dachten er helemaal niet over om de joden die ze kwijt wilden tegen te houden, en Hitler had het niet met semieten – dus ook niet met Arabieren – en was bovendien ook niet van plan om de oorlog nog verder uit te breiden. Husseini heeft dus erg weinig voor elkaar gekregen.

Dat de moefti zo graag door de apologeten wordt aangehaald heeft een functie: de episode is handig om te suggereren dat de Palestijnen verwant zijn aan de nazi’s, beide gedreven door haat tegen joden, en dat de Palestijnen werden opgehitst, in plaats van volstrekt legitiem in opstand te komen tegen de oprukkende zionisten. Wat bij dat verhaal natuurlijk niet wordt vermeld is dat ook de zionisten als het ze uitkwam met de nazi’s hebben samengewerkt, zeker in de periode dat er vooral sprake was van deportatie van joden in plaats van vernietiging. Eichmann was een grote bewonderaar van Herzl. Lees Hannah Arendt, Eichmann in JeruzalemHet vroege zionisme was als het ware een omgekeerd spiegelbeeld van de fascistische opvattingen over ‘bloed en bodem’. Alsof joden en ariërs qua aard (bloed) fundamenteel van elkaar verschilden, nooit zouden kunnen samenleven, en dus alleen gered konden worden met elk hun eigen etnisch-reine staat (bodem). Het begin van zionistisch nationalisme, dat haaks stond op de andere vormen van jodendom, zoals het orthodoxe dat helemaal geen staat wilde, en andere stromingen, als het geemancipeerde, geassimileerde intellectuelendom of het socialisme. Nu wordt er gedaan alsof alleen Israel het ware jodendom vertegenwoordigt, en de enige echte representant is van alle joden. En dus iedereen die geen Israel-aanhanger een antisemiet is. Heb ik het binnenkort in het dossier nog uitgebreid over- met bronnen.

Dit is het punt, wat die moefti betreft: óf je neemt het Palestijnen en zionisten alletwee niet kwalijk dat ze in tijden van nood elke bondgenoot aangrepen die ze krijgen konden, ook de verkeerde, óf je neemt het de Palestijnen kwalijk, maar dan mag je ook de zionistische samenwerking met de nazi’s niet verzwijgen. Zie over de moefti onder andere Robert Fisk, De grote beschavingsoorlog. Zie Segev, One Palestine Complete, zie Pappé, zie Avi Shlaim.

De voornaamste reden voor veel maatregelen die door Palestijnen en hun sympathisanten als apartheid worden aangeduid, zoals checkpoints en de afscheidingsbarrière en wegen die voor Palestijnen afgesloten zijn, is geen rassenscheiding of de theorie dat Joden superieur zouden zijn, maar veiligheid.

Dat is het bekende verhaal van Israel om de bezetting – het toe-eigenen van zoveel mogelijk land voor Israel, en de concentratie van de Palestijnen op zo klein mogelijk terrein – goed te praten en te verhullen waar die werkelijk voor bedoeld is. Dat de muur, veroordeeld door het Internationaal Gerechtshof, niet bedoeld is voor de veiligheid blijkt uit de route: die is niet op de groene lijn, (de oude grens tussen Israel en de bezette Westover) maar twee keer zo lang en ver Palestijns gebied in. Wie naar de kaart kijkt ziet het vanzelf: de functie is om zoveel mogelijk nederzettingen aan te sluiten bij Israel, en de Palestijnse gebieden op te splitsen in omsingelde cantons. Dat Palestijnen zover in de misere te douwen de veiligheid niet ten goede komt maar juist meer opstand veroorzaakt begrijpt een kind. Zie onder andere Jeff Halper, hier. En het boek dat uitgebreid de feiten van de bezetting behandelt, met een uitvoerige documentatie: Saree Makdisi, Palestine Inside Out, An everyday ocupation, of vele artikelen in de bundel van Robert Soeterik, De verwoesting van Palestina.

Ten eerste is er in Israel geen enkele vorm van rassenscheiding, en zitten er Arabieren in het parlement, zijn rechter in het hooggerechtshof en hebben dezelfde burgerrechten. Zij bezoeken dezelfde universiteiten en ziekenhuizen en kunnen discriminatie – die zeker voorkomt – net als in andere Westerse landen aanklagen bij de rechtbank. Zij hebben in Israel meer rechten dan in de meeste Arabische landen.

Pelle springt nu zonder toelichting van de bezette gebieden over naar Israel zelf. De apartheid op de Westoever is zonder meer aantoonbaar: aparte wegen voor joodse kolonisten en Palestijnen, aparte woongebieden, en twee verschillende rechtssystemen. Maar ook in ‘democratie’ Israel is sprake van een zeer fundamentele ‘rassenscheiding’, al is die verhulder dan op de Westoever, namelijk het wettelijk vastgelegde verschil tussen joden en niet-joden. Ondanks het feit dat er ook Palestijnen in de Knesset zitten. Die daar zoals bekend weinig kunnen doen, want opkomen voor gelijke rechten voor alle burgers geldt als een afwijzing van het joodse karakter van de staat en staat ongeveer gelijk aan landverraad. De structurele discriminatie van Palestijnse staatsburgers van Israel is uitgebreid gedocumenteerd. Dat ‘de Arabieren’ in Israel meer rechten zouden hebben dan in de omringende landen is een vast cliché, dat a. niet is aangetoond en b. er niet toe doet. In een werkelijke democratie hebben namelijk alle burgers gelijke rechten, ongeacht wat de buren doen, en dat is in Israel niet het geval. Je kunt ook niet vanwege die discriminatie naar de rechtbank, want Israel heeft geen Grondwet die discriminatie verbiedt. Discriminatie op grond van ‘nationaliteit’ (dus: joods, Arabisch, Druze, enz.) is niet alleen niet strafbaar, het zit in een hele reeks wetten besloten, zoals de ‘Recht op terugkeer’: alleen voor joden. Organisaties mogen in hun statuten opnemen dat land alleen aan joden verkocht of verpacht mag worden, bijvoorbeeld. Zie verder in het dossier, hier.

Verder noemt Pelle handig de enige paar plekken waar Palestijnse en joodse burgers elkaar eventueel nog kunnen tegenkomen, zoalz ziekenhuizen en universiteiten. Maar de scheiding in woongebieden is ook in Israel praktisch absoluut, en woont er vrijwel geen jood in Sakhnin en moet het in de krant als dat wel zo is, hier, en een Palestijnse familie voerde al vele jaren processen om een huis te mogen kopen in een joods-Israelisch woongebied, Katzir, zie hier. Zie onder andere Susan Nathan, hier en hier. Lees Jonathan Cook, Blood and Religion.

Ten tweede dateren die maatregelen in de bezette gebieden uit op zijn vroegst de periode van de Eerste Intifadah, en voor het merendeel uit de Tweede, en waren zij een directe reactie op de vele aanslagen en ander Palestijns geweld. Ook nu worden er nog wekelijks aanslagen verijdeld door het Israelische leger en de veiligheidsdiensten.

Het is een aperte leugen dat de ‘maatregelen’ in de bezette gebieden een gevolg waren van de opstanden en het ‘Palestijnse geweld’. De intifada’s waren een reactie op de gewelddadige bezetting, die meteen na 1967 begon en nooit is opgehouden. Feitenmateriaal te over.

Het woord apartheid heeft een heel beladen betekenis. Een apartheidsstaat heeft geen legitimiteit, zij verdient het door de internationale gemeenschap te worden geboycot. Dat is ook precies wat degenen die Israel dit label opplakken beogen: Israels bestaansrecht ontkennen door het neer te zetten als de laatste koloniale staat, gesticht door Europese Joden op andermans land.

Inderdaad. de term apartheid is beladen, en dat er een beladen term gebruikt wordt voor wat Israel doet is geheel terecht. En nee, het gaat niet om het bestaansrecht van Israel, dat ook door de Zuid-Afrikanen (hier,hier en hier) of Jimmy Carter niet wordt betwist. Het gaat wel om twee zaken: de bezettingspolitiek – met name op de Westoever is het apartheidsyssteem, gescheiden wegen, gescheiden woongebieden, gescheiden en zeer ongelijke toegang tot zaken als water, checkpoints en pasjeswetten voor de Palestijnen, niet voor de kolonisten, en twee gescheiden rechtssystemen dat de kolonisten zeer bevoordeeld, absoluut niet meer te ontkennen. En de tweede zaak is hoelang de staat Israel gebaseerd kan blijven op een onderscheid op etnisch-religieuze grond. Wie, zoals ik onder andere, vindt dat Israel een werkelijke democratie zou moeten worden met gelijke rechten voor alle staatsburgers pleit dus niet voor de vernietiging van Israel, zoals zo vaak wordt gesuggereerd. Maar inderdaad: Israel is de laatse koloniale staat, en is opgericht op andermans land door de joden die uit Europa kwamen.

Natuurlijk zijn er parallellen tussen Israel en Zuid-Afrika. Er zijn ook parallellen tussen bijvoorbeeld Syrie en Zuid-Afrika, India en Zuid-Afrika en China en Zuid-Afrika. Moeten we deze landen dan ook maar apartheidsstaten gaan noemen? Bezoeken de Zuid-Afrikanen volgend jaar India om de Dalit (kastelozen) een hart onder de riem te steken, China om het voor de Tibetanen op te nemen of Syrie om de Koerden te steunen? Deze volken lijden minstens zo erg als de Palestijnen, zijn zelf een stuk minder agressief tegen de staat waaronder zij leven, en krijgen een fractie van de aandacht die de Palestijnen ten deel valt.

Het hoort bij de vaste nummers van de Israel-apologeten om de aandacht af te leiden naar landen waar het ook erg is. NU is het waar dat er ook op andere plekken in de wereld sprake is van onrecht, ongelijkheid, uitbuiting, onderdrukking en ik ben er erg voor om dat óók te benoemen. De verwijzing naar landen waar het ook erg is heeft hier geen andere functie dan ons te vragen de ogen te sluiten voor het Israelische onrecht. Dat we ons in verhouding meer druk maken over Israel dan over ander onrecht is waar, wat niet betekent dat we dan maar minder aandacht moeten besteden aan het Midden-Oosten. Het is een brandhaard die de hele wereld beinvloedt en aangaat. De EU is bovendien direct medeplichtig aan het voortbestaan ervan. Verder lijkt het mij geen aanbeveling als andere onderdrukte volken zich minder verzetten – minder ‘agressief’ zijn zegt Pelle – dan de Palestijnen. a. Wie zegt dat de Israelische bezetting even erg is? b. Beseft Pelle dat de bezetting al veertig jaar duurt? c. Weet Pelle dat verzet tegen bezetting valt onder het internationale recht? d. En noemt Pelle de bezetting zelf ook ‘agressief’ of alleen het verzet er tegen, alsof lijdzaam onderdrukking ondergaan een aanbeveling zou zijn?

Het feit dat Israel, van alle landen, als enige zo dikwijls het apartheidslabel krijgt opgeplakt zegt meer over de intenties van Israels tegenstanders dan over het land zelf.

Israel zelf heeft er uitbundig voor gezorgd dat de vergelijking door steeds meer mensen, onder andere door Jimmy Carter die niet bekend staat als heethoofd, en de Zuid-Afrikanen, die als geen anderen weten waar ze het over hebben, onvermijdelijk is geworden. Er zijn ook kritische Israeli’s die die vergelijking maken, Neve Gordon, Jeff Halper, Uri Davis, Meron Benvenisti, Amira Hass en Shulamit Aloni, onder anderen. Of de beschuldiging van apartheid wat zegt over de ‘intenties van Israels tegenstanders’? Absoluut. Om Israels apartheidspolitiek net zo min te accepteren als de Zuid-Afrikaanse destijds.

Ieder volk dat naar onafhankelijkheid streeft, naar gelijke rechten en naar vrede, kan van Mandela leren. In plaats van mensen als kindermoordenaar Samir Kuntar als held te vereren, Palestijnse kinderen bij te brengen dat de Zionisten achter de holocaust zaten om zo van de zwakke Joden af te komen, Israel te beschuldigen van medische experimenten op Palestijnse gevangenen, en op te roepen tot het doden van zoveel mogelijk Joden, zouden Hamas en Fatah hun volk beter kunnen voorbereiden op een compromis en verzoening met Israel.

Zeker kan ieder volk dat naar onafhankelijkheid streeft leren van Mandela, die het gewapende verzet nooit heeft afgezworen tot de apartheid was opgeheven, en het zou voor de Palestijnen fantastisch zijn als ze een leider met het postuur van Mandela hadden. Maar meer nog wens ik Israel een leider toe van het postuur van die andere held, die al bijna is vergeten, en zonder wie Mandela nooit levend uit de gevangenis was gekomen: de Klerk, die inzag dat het zo niet langer kon en meewerkte om een einde te maken aan de apartheid.

En dan komen er nog een paar buitengewone minne vergelijkingen, die eens en voor altijd duidelijk maken waar Pelle staat. De suggestie dat de Palestijnen Kuntar zouden vereren omdat hij een kindermoordenaar is, en niet omdat het feest is als Libanese gevangenen na dertig jaar terugkomen, is demagogisch, zeker zonder de context erbij waarom de gehele Arabische regio juicht bij elke overwinning van Libanon. Zie Avnery, hier. En uiteraard horen we niet dat Israel erg veel meer Libanese en Palestijnse kinderen heeft gedood dan omgekeerd. Over de dood van kinderen, hier, hier en hier. En natuurlijk hebben we het ook niet over de zionistische terroristen van destijds, die ondanks het bloed aan hun handen een mooie politieke carriere in Israel te wachten stond. Kom ik binnenkort op.

En dan komen er nog een paar misselijke vergelijkingen die nog eens moeten suggereren dat de Palestijnen hun kinderen ophitsen, alsof dat met het optreden van het leger en de kolonisten nog nodig zou zijn. Dat de Israeli’s zouden worden beschuldigd van medische experimenten op Palestijnse gevangenen is voor mij geheel nieuw, door wie eigenlijk? Maar misschien is Pelle in de war met die met twee verwijten die wel degelijk en terecht worden gemaakt: ten eerste dat Israel gevangenen martelt. Het is aangetoond, zie PCATI, zie B’Tselem, zie Amnesty, google even op Israel en ’torture’. En zie hier. En ten tweede dat Israel met name In Gaza nieuwe wapens uitprobeert op de bevolking. Ik zoek de bron nog. Ik vraag me af waarom Pelle aan komt zetten met de beschuldiging van medische experimenten, misschien omdat dat zo doet denken aan de praktijken van de nazi’s? Of misschien weet ze er echt gewoon niets van, op haar website zijn de bronnen die ik hier noem, en dat is nog maar het topje van de ijsberg, uiteraard niet te vinden.

En dan de uitsmijter: het zijn Fatah en Hamas die hun volk voor moeten bereiden op compromis en verzoening. Jawel, terwijl Israel gewoon doorgaat met de bezetting zeker.

Je kunt uit het verhaal makkelijk de bekende ingredienten van het pro-Israel discours vinden:

1. De weglating van elke context, waaronder de bezetting, en de nakba, die uiteraard niet worden genoemd.
2. De ontkenning van de volstrekt ongelijke machtsverhouding, en de ontkenning van de ware bedoelingen van zionistisch Israel, al vanaf het begin.
3. Simpele omdraaiingen, waarmee de rollen van dader en slachtoffer worden omgekeerd. Blaiming the victim.
4. Wanneer het gaat over ‘veiligheid’ dan gaat het altijd over Israel. Dat de Palestijnen meer reden hebben om voor hun veiligheid te vrezen en meer reden om zich te verdedigen tegen een massieve militaire bezettingsmacht, tegen agressieve soldaten en kolonisten, dat hoor je in paradigma 1 uiteraard nooit. Omgekeerd: als het gaat om geweld, dan zijn het altijd de Palestijnen, en nooit de Israeli’s.
5. De ontkenning van alle, uitgebreide documentatie, ook van onpartijdige organisaties, die niet in het plaatje passen. Niet hebben over de schendingen van het internationaal recht, en de mensenrechtenverdragen.
6. Elke gelegenheid aangrijpen om het vijandbeeld van de Arabieren aan te dikken, en te suggereren dat die handelen uit jodenhaat. Over Arabierenhaat hebben we het nooit. Kindermoordenaar Kuntar is voorlopig de nieuwe moefti, die nog veelvuldig uitgebuit zal worden.
7. Pogingen om de brenger van de slechte boodschap in discrediet te brengen.
8. Leugens.
9. En zelden fatsoenlijke bronvermelding.