De getuigenis van twee oude joodse mensen in Israël. Ze overleefden de concentratiekampen. En toen ze als overlevenden naar Israël gingen, in 1949, kregen ze een huis toegewezen, in Jaffa. Daar stonden de borden van de Palestijnen die waren verdreven nog op tafel, en ze konden niet, ze gaven de sleutel terug, want dit herinnerde hen aan het getto waarin ze eens opgesloten werden door de nazi’s, ook daar stonden de borden van de mensen die waren verdreven nog op tafel. “Wij wilden niet doen wat de Duitsers met ons deden”.

De eerste Israeli’s wisten wat er was gebeurd, rondom 1948, de etnische zuivering. Ze zaten in het leger dat dorpen moest ontruimen en de inwoners op de vlucht jagen of deporteren. Lees bijvoorbeeld een novelle die in 1949 gewoon in Israël te koop was: Het verhaal van Chirbet Chiz’a, van S. Yishar, onlangs door Ruben Verhasselt vertaald uit het Hebreeuws en in Nederland uitgegeven. (Hier) Een paar massagraven in Jaffa werden pas ontdekt (hier), hoeveel mensen er bij de verdrijving omkwamen is nooit bekend geworden. We weten wel dat de bevolking van een aantal dorpen werd vermoord, mannen, vrouwen, kinderen, en ouderen, zoals in Deir Yassin (hier), als middel om de bevolking angst aan te jagen en op de vlucht te drijven. De nieuwe joodse immigranten die de verlaten huizen mochten bewonen, de winkels overnamen, de sinaasappels konden verkopen alsof ze van hen waren, wisten exact wat er nu zo hardnekkig word ontkend. Lees Ilan Pappé, de joodse historicus, over De etnische zuivering van Palestina.