Ze zijn weer in Gaza, de mannen. De reis terug verliep beter dan de reis heen, alleen de Allenby Bridge was nog even spannend, of het beloofde transitvisum, om door Israel heen naar Erez te rijden er wel zou liggen, zoals was toegezegd. Na een martelend uurtje: ja hoor. Ze gingen. En belden een paar uur later dat ze grensovergang Erez hadden gehaald voordat die vanwege sabbath voor anderhalve dag ging sluiten.
Het is erg leeg in huis. Ik ruim de sporen op, de bedden van de jongens, de pannenkoeken in de ijskast waar ze dol op waren en die ik niet eet, en de vriezer zit nog vol met allerlei soorten ijs. Ik vind nog een verloren paar sokken. In mijn camera nog een paar foto’s die Wasim heeft gemaakt. Op de tafel staat een bos paarse bloemen die de jongens van hun eigen geld voor me hebben gekocht. Met een briefje eraan: we will miss you.
So me.
Er komt nog een reportage van de breakdance les die Walid heeft gedaan met Bram. Waarvan Wasim de foto’s heeft gemaakt.
More pictures to-morrow!
Ik heb aan je gedacht de laatste dagen. Kan niet makkelijk voor je zijn. Sterkte.
Nee, is het niet. Dank je Marrigje.
Misschien toch een beetje het ‘Empty Nest Syndrom’?? Maar dat kan ik wel begrijpen. Plus dat je weet wáár ze naar terug gegaan zijn. Wel fijn dat de reis beter verliep dan de heenreis, maar wat gaan twee weken snel om, hè? 🙁
Het is verdrietig voor je, dat ze niet meer bij jou zijn. Ik denk, dat ik dat begrijp. Ik wens je moed en sterkte toe.
Jan
Wat fijn dat ze een goede terugreis hadden en geen problemen bij de grenzen. Wat de rest betreft ik leef met je mee, soemoed Anja , dat wens ik jou in overvloed toe net als sterkte.