Eerlijk, ze zorgen niet slecht voor de senatoren, op de dinsdagen dat we in funktie zijn. De oude Noenzaal, waar we onze lunch mogen nuttigen, zodat we niet onze bruine boterhammetjes oude kaas zelf mee hoeven te nemen is verbouwd en werd feestelijk heropend. Daarna was het weer vele uren vergaderen. Ronald was deze keer aan de bak over onderwijs. Ik kreeg net andere senatoren een doorwrocht verhaal van Rudy Rabbinge die door Kofi Annan benoemd was in een commissie om een plan te maken om in Afrika de voedselsituatie zo te veranderen dat een groot deel van de armoede kan worden bestreden. In Azië en in Zuid Amerika is dat al grotendeels gelukt, maar de omstandigheden in Afrika zijn moeilijker. Maar het zou moeten kunnen.
Het ontgaat een socialist natuurlijk niet wat voor een tegenstelling dat is, als in andere werelddelen nog steeds mensen van de honger sterven, terwijl dat niet meer zou hoeven, terwijl je probleem hier vooral is hoe je jezelf tegen kunt houden om nog eens langs dat buffet met haring en zalm te lopen.
Toen ik weg ging naar een volgende vergadering zag ik nog dat Ronald die het had over die discussie over het Grote Design of hoe heette dat ook weer achter de evolutieleer belaagd werd door christen-senatoren die met z’n allen bij de interruptiemicrofonen stonden. Ik moet nog van hem horen hoe dat is afgelopen.
Intelligent Design, oftewel een van de vele rare sprongen in het nauw om die schepper maar aan het roer te laten. 🙂
Anja,
Deze onzin, waar je het aan het einde over had, heet ‘intelligent design’. Ik kon het trouwens (na m’n vakantie in Tibet – 8 weken weg) niet laten er in m’n weblog even flink naar uit te halen.
Mazzel & broge, Evert
Wat betreft het design idee: ik vind het een mooi compromis tussen evolutionisme en creationisme. Los daarvan geloof ik daar ook wel in: de wereld is geevolueerd maar niet per toeval.
Wat betreft de voedselkwestie: die is niet zo 1-2-3 te verhelpen. En zelf eten laten staan helpt daar niet bij. Geniet maar van wat je hebt. Niet hedonistisch of decadent; maar met waardering en besef dat je geluk hebt gehad. Maar genieten behoort wat mij betreft tot de kerntaken van het socialisme.
Ik sluit me geheel bij je aan Jan
Nou dank, Jan en Fien. Ik heb zelf natuurlijk ook mijn fases gehad van socialistisch schuldgevoel, mag ik genieten terwijl verderop in de wereld mensen van de honger doodgaan. In Gaza hebben ze me daar goed vanaf geholpen. In het begin kon ik er niet tegen dat ze ons zulke fantastische maaltijden voorzetten terwijl ik weet dat 60% van de mensen daar onder de armoedegrens zitten, en er kinderen zijn met ondervoedingsverschijnselen. Niet van die hongerbuikjes als in Afrika, maar wel te weinig proteïne, te weinig vitaminen. Tot mijn vrienden daar zeiden: luister. Denk je dat wij het leuk vinden afhankelijk te zijn van jullie hulp? Zie je niet dat we het weer een klein beetje gelijker maken als wij jullie het beste geven wat wij hebben? En heb je niet gemerkt dat als we een feestje maken voor jullie wij ook een feestje hebben? Sindsdien eet ik er met smaak, al zijn we er wel in geslaagd de maaltijden die er voor ons aanworden gesleept tot de helft terug te brengen.
En ik moet zeggen dat ik het nooit vergeet wat voor een mazzel we hier hebben, ook al is dat tot onze schande ook in eigen land slecht verdeeld.
En verder gaat het er om dat we ons werkelijk inzetten, als SP, om die voedselsituatie over de hele wereld beter te krijgen, en in eigen land de groeiende ongelijkheid. Voor mijn schuldgevoel koopt geen kind wat.
Dus mag ik van mezelf best een keer plezier hebben met zo’n buffet in de Eerste Kamer. En daarna weer hard aan het werk.
Ik heb het geloof ik al eerder verteld.
Het ging over hetzelfde schuldgevoel van “Mag ik wel genieten van mijn rijkdom als anderen het zoveel slechter hebben” en de vrouw met wie ik sprak zat in haar land in een beduidend slechtere situatie dan wij hier.
Zegt ze iets wat op mij indruk heeft gemaakt:
“Als jij mij was en ik jou, zou ik dus nu de rijkdom bezitten die jij bezit en zou jij in mijn armoede leven. Ik kan je niet garanderen, Claar, dat ik dan oog had voor de situatie van jou. Je hebt best kans dat ik zonder er verder bij na te denken gewoon hier in mijn weelde zou leven. Maar jij denkt over mijn situatie na en hebt dus tenminste besef van je weelde. Daar gaat het om, dat is het enige wat veranderingen kan bewerkstelligen. Alleen als je besef hebt van de ongelijkheid heb je positieve energie, dingen voor mij te veranderen. Schuldgevoel doet dat niet. Schuldgevoel gaat alleen maar over jou, niet over mij en is dus een negatieve energie.
Geniet van je weelde zoals je mij zou gunnen van je weelde te genieten.”
Wijze les vond ik dat.