(Angela Godfrey-Goldstein)
Het jaarlijkse feestje bij SIVMO (Steuncomité Israelische Vredes- en Mensenrechten Organisaties) was gisteren, en klein gezelschap van mensen die het hardnekkig blijven proberen: de goede, kritische kant van Israel blijven ondersteunen. Met geld, en met het verspreiden van hun boodschap. Onder andere door de uitgave van De Brug, hier al eerder aanbevolen, die jarenlang werd gemaakt door Bart Nooy en nu door voormalig Groene-redacteur Max Arian.
Anneke Jos Mouthaan, éminence niet zo grise, maar door ziekte uitgeschakeld, stond eens aan de wieg van het SIVMO, zoals ze ook aan de wieg stond van Een Ander Joods Geluid was er ook, in een wat weemoedige stemming. Dat we al zo lang bezig zijn. Dat het nog steeds nodig is. Dat ze zo graag meer zou willen doen maar niet meer kan.
Max blijft optimistisch, althans, hij probeert hardnekkig de lichtpunten te zien. Tsipi Livni? Wie weet. Obama? Wie weet. Ik deel zijn optimisme niet zo erg, maar ja, ergens moeten we toch de moed vandaan halen om door te gaan. Ik haal dat uit de mensen die er waren, en uit een door iedereen gedeelde indruk dat de publieke opinie langzamerhand aan het kantelen is. Ondertussen is het in de Palestijnse gebieden erger dan ooit.
Ook aanwezig was Angela Godfrey-Goldstein van ICAHD (Israeli Committee Against House Demolitions) (Ewrste foto) waarvan vooral de voorman Jeff Halper vaak op dit weblog aangehaald wordt. We keken elkaar eens aan, kwamen we elkaar niet al eerder tegen? Jawel, bij de One State Conference in Londen, die zij ook heel inspirerend had gevonden. Het ICAHD is een van de groepen die door SIVMO en door ICCO worden ondersteund.
Ze vertelde iets waar ze zich de laatste tijd vooral mee bezig houden, met de Free Gaza actie: er is weer een boot onderweg, de Hope, met aan boord onder andere Mustafa Barghouti, voor sommige de zowat enige hoop op een Palestijnse leider die de interne strijd kan overstijgen. En met de Jahalin, de Bedoeinen in de Negev, Israelische staatsburgers dus, die zo schandelijk slecht worden behandeld dat je kunt constateren dat Israel allang geen democratie meer is. Het is voor Angela niet makkelijk in Israel, weliswaar gelooft ze dat veel Israelische burgers deep down wel weten dat het mis is, maar om daar ook enige actie tegenover te stellen is erg uit de mode, zegt ze. Het is meer in de mode om onbetrokken en op afstand te blijven en je alleen maar druk te maken over je eigen bestaan. Dus wij activisten worden vaak gezien als een stelletje gekken, en daarom voelt ze zich in het kleine gezelschap van SIVMO zo thuis. Mogen wij af en toe het gevoel hebben dat ons werk te weinig uithaalt, jullie weten niet hoe belangrijk jullie voor ons zijn, zegt Angela. Jullie vertegenwoordigen voor ons de mensen die hun verstand nog hebben, die nog opkomen voor rechtvaardigheid, jullie vertegenwoordigen voor ons het vuur van de hoop. Met hart, ziel, verstand, geest – het is voor mij erg helend om hier te zijn, zegt ze. Bless you.
Daar heffen we het glas op. Ik neem een stapeltje van de nieuwe Brug mee om uit te delen. Ziet er goed uit. Kom ik nog wel op terug. En ik kan het nog steeds van harte aanbevelen. Zie de website van SIVMO, hier.
Website ICAHD, hier.