Jan heeft gebeld, hoopt dat het gaat lukken na de aanval in Londen met zijn vlucht, hij vliegt El Al. Eind van de middag komen hij en Joes en Alexandra aan, dan begint het echte werk. In de falt doet de tv het niet. Ik zal voor het nieuws moeten wachten.
Ik ben uitgenodigd voor de lunch bij Fatma thuis. Lunch op vrijdag is niet zomaar een hapje. Als ik er ben, in hun huis aan de rand van het vluchtelingenkamp van Jabalya, hun huis dat nooit af is, zit Fatma al groente te hakken en haar man, Khaled-husband, maakt de kooltjes heet. De dochters hebben geprotesteerd tegen de traditionele fettah op vrijdag, kip met rijst en pepertjes op plat brood, ze willen barbecue. Dus krijgen ze barbecue.
Ik vraag of de tv die op een Egyptische soap staat even op BBC mag. Fatma kijkt niet meer naar het nieuws. Vroeger wel, elke dag. Londen raakt haar maar matig. We have enough news zegt ze kortaf.
Vijftig doden. Zevenhonderd gewonden. En dan de zorg om wat voor gevolgen het zal hebben, ook in Nederland.
Terug in de flat, wachtend op de telefoontjes, zijn Joes en Alexandra al Ben Goerion door, heeft de taxi ze gevonden, zijn ze Erez door, praat ik met Mohammed. Die is wel onder de indruk van Londen. De echte verliezers zijn de moslims, zegt hij. Alles wat er er aan doen om mensen te overtuigen dat we gewoon mensen zijn die gewoon een goed leven willen en verder niets, dat is nu weer jaren terug gezet, als mensen weer bang voor ons worden.
Joes en Alexandra arriveren, en dan Jan. De ploeg is compleet.
Morgen begint de training.
Lieve Anja,
Bedankt voor je verhalen. Ik voelde me net toen ik je verhalen vanuit Gaza las, ook weer in Palestina. Vooral dit stukje sprak me erg aan. Dat de één het niet belangrijk vindt wat er in Londen gebeurt is, terwijl de ander zich juist wel zorgen maakt. En al vanuit Gaza weet dat door dit soort acties de radicale moslims de verliezers zijn. Uiteindelijk… Ik heb van de week gesproken met familie in Nablus. Sommigen deden ook nochelant. Vervolgens vertelde ik hen de dat het volgende land op de zwarte lijst Nederland is. En ik vertelde dat ik vaak het openbaar vervoer gebruik. Daar schrokken ze wel van. ‘Doe je voorzichtig’, zeiden ze. Ik antwoordde dat ik niet meer kan doen dan normaal, want dit hier is mijn leven en ik leef in Europa. Ik vroeg of ze nu begrepen waarom ik het erg vind wat er in Londen is gebeurt. Hoe verschrikkelijk het is als je zo maar onschuldigen meeneemt in een gewelddadige dood. Begrijpen jullie het nu? Ja, ze begrepen het nu wel. Want mensen zijn overal het zelfde. Het onbekende moet je met iets bekends linken om het te kunnen begrijpen. Het onbekende Europa wordt bekend bij mijn familie dankzij ons gezin dat hier woont. En ja, nu kunnen we weer met z’n allen ons best doen om te praten, te ontmoeten en te hopen. Hier in Nederland.
Dankjewel, Imad. Ik begrijp ook heel goed waarom mensen hier zo verschillend reageren. Doden in Londen, het is bijna abstract, zeker voor mensen die jaren achter elkaar elke dag bombardementen, invasies, opgeblazen huizen, moordaanslagen konden verwachten (terwijl de buitenwereld zich daar niet speciaal druk over maakte) Sommige mensen hier hebben geleerd zich af te sluiten, anderen zien verder dan alleen de doden van deze specifieke aanslag, en beseffen wat dit weer wereldwijd kan veroorzaken. Voor mij komt het ook dichterbij nu ik meer nieuws krijg uit Nederland. De SP heeft een verklaring op het website gezet, goed, de moslimorganisaties hebben een verklaring afgelegd – het zou niet nodig moeten zijn want weldenkende mensen weten al dat de gewone moslimorganisaties niets met deze aanslag te maken hebben en die net zo afschuwelijk vinden als andere Nederlanders – maar het is goed dat ze dat doen.
Ik moet weer terug naar de training. Groeten uit Gaza, Imad, en de anderen.
Dag lieve allemaal,behalve alle allende in de wereld blijf ik het toch ook iedere keer weer bijzonder vinden dat mensen, zoals dat hier beschreven wordt, elkaar kunnen ontmoeten. Ondanks alle high-tech die we hebben blijft een persoonlijke ontmoeting toch het allermoooist. Ik hoop dat de training voor alle deelnemers weer voldoende inspiratie, ambitie, doorzettingsvermogen geeft tot de volgende ontmoeting. Heel veel groeten aan alle bekenden, Rianne
(P.S. Anja (deze regel mag je deleten), kun jij een financieel annual report 2004 meebrengen voor LF? Dit vragen we aan alle mediators die een hoog bedrag ontvangen. Dank je wel en zie ik je nog eens?)
Het vervelende van de aanslagen in Londen is, dat je het niet mag vergelijken met het geweld in Israël/Palestina, Irak, Afghanistan of Afrika. Op het moment dat je zegt dat wat daar gebeurt niet minder erg is, en dat het daar aan de orde van de dag is ipv dagelijks, dan “bagatelliseer” je de aanslagen in Londen.
Wat mij betreft is dat helemaal niet het geval. Een aanslag in Londen is niet minder erg dan een aanslag in Amsterdam, Kabul of Gaza. Het is verder weg dan Amsterdam, dichterbij dan een andere plaats dus kan de mate waarop het je raakt verschillen. Maar dat maakt het niet minder erg.
Maar dat mag je niet zeggen. Dan bagatelliseer je Londen. Een enkeling durft zelfs zover te gaan om te beweren dat je aan de kant van de terroristen staat.
Ik zeg het omgekeerde: als je niet erkent dat een aanslag elders in de wereld even erg is als een aanslag in Londen (van hetzelfde formaat), dan bagateliseer je al het andere geweld. Dan impliceer je tevens dat een westers leven meer waard is een afrikaans, oosters, arabisch, etc. leven.
Het geweld kan pas stoppen als er respect is, en respect kweek je enkel door begrip. Zolang wij ons voor elkaar afsluiten (en met wij bedoel ik de mensheid in zijn algemeen) blijft er onbegrip, disrespect en geweld.
Dank je Jan, je slaat de spijker op zijn kop.
Beste Anja,
Afgelopen week is de boel flink uit de hand gelopen in London. Je hebt het ongetwijfeld ook gemerkt in Gaza. Kun je een log hierover posten? Hoe denkt men in Gaza over onschuldige slachtoffers in een Westerse hoofdstad?
Lieve groeten,
Breyten
Beste Breyten, als je de andere verslagen vanuit Gaza gelezen hebt dan weet je dat het afschuwelijke nieuws ook hier is gearriveerd, en dat mensen daar (begrijpelijk) heel verschillend op reageren, van niet willen weten tot het heel erg vinden, ook met bezorgdheid voor wat dit nu weer gaat betekenen.
Wat je er wel bij moet bedenken is dat Palestijnen zelf akelig veel ervaring hebben met burgers die om zijn gekomen bij aanslagen. In het westen is veel aandacht geschonken aan de aanslagen die door Palestijnen zijn gepleegd op burgers in Israel, maar heel weinig voor de honderden doden onder de burgers die veroorzaakt zijn door ‘staatsterrorisme’van het Israelische leger. Dus of ze wel begrijpen hoe erg het is als er onschuldige burgers omkomen door terreur hoef je ze eigenlijk niet echt te vragen. De Palestijnen vragen zich op hun beurt wel eens af hoe het komt dat de hele wereld zou kunnen weten hoe vaak de mensenrechten en het internationale recht wordt geschonden, en er bijna nooit een ondubbelzinnige solidareitsverklaring of een ondubbelzinnige afkeuring komt van het staatsterreur van Israel uit de westerse landen. Want we gaan toch niet zeggen dat burgerdoden in het westen erger zijn dan burgerdoden hier, toch?