Kantoor. Khaled vertelt dat hij gisteren op de tv was in een debat met een parlementarier over de demonstratie. Het grootste deel van het parlement staat achter de gehandicapten, misschien dat die ook druk uit kunnen oefenen op de regering. Khaled is wel tevreden.

In de hal waar we de training geven zit Alexandra op de grond bij de laptop met Ramsy aan haar voeten en de teamleden in een kleine kring om haar heen. De elektriciteit is weer uitgevallen, de beamer doet het niet, maar het laptopje kan nog dienst doen op de batterij. Alexandra wijst met de foto’s van gisteren van de kinderen die ons polikliniekje voor spastische kinderen bezochten naar de zaken waar iedereen op moet letten.

Nieuws, er zijn twee buitenlanders gekidnapt in Bureije kamp. Wat een ongelooflijk slecht idee. Wij zijn geen moment bang, als iemand het toch in zijn domme kop zou halen zijn we binnen een uur weer door onze mensen hier ontzet, maar het ziet er zo stom uit in de buitenwereld, en het is vervelend voor onze achterbannen die de situatie vanuit de verte zoveel moeilijker in kunnen schatten. In Gaza wordt zo goed samengewerkt tussen buitenlanders en de plaatselijke mensen, en het is zo nodig. Dan wil je toch geen krantenkoppen buitenlanders gekidnapt in Gaza?
We zijn geen Irak, zegt Ramsy. Het is nog maar een keer gebeurd Vorige keer waren dat twee politiemannen die boos waren dat ze ontslagen waren. De mensen waren dezelfde dag nog vrij. Maar het is stom, vind ik ook.
Deze keer is het een Palestijnse familie die kwaad is op de regering omdat er twee zoons in de Palestijnse gevangenis opgesloten zitten. En het gerucht gaat dat de twee buitenlanders helemaal niet gekidnapt zijn maar proberen de familie te helpen. Het blijft stom, zeg ik. Wat de koppen in de krant, gekidnapt! Zijn altijd groter dan het berichtje de volgende dag in de krant dat het wel meeviel en de mensen al vrij zijn.

Ik houd mijn lecture over steungroepen voor de echtgenotes van gehandicapte mannen. Daar gaat Raeda, de psychologe van het zuid-team mee beginnen. Is er genoeg ruimte voor een vrouw die meemaakt dat haar man zwaar gehandicapt is geraakt voor haar verdriet en rouw? Vaak zijn het de schoonmoeders, de moeder van de man die gewond is geraakt waar het stel mee samenwoont, die het de vrouw niet makkelijk maakt. Ik ga met een lijst vragen weg voor onze therapeute die misschien de volgende keer meegaat.

Dan huisbezoek, in Rafah, in het zuiden, tegen de grens met Egypte aan. Twee jongetjes, de ene een quadripleeg, hartstikke leuke levendige slimme jongen van vijf, behalve dat zijn armen en benen alle kanten opzwabberen en dat hij niet kan staan of iets vasthouden zonder hulp. En een jongetje dat dik is van de medicijnen. Hersentumor. Slechte prognose. Alexandra werkt met ze, en met de ouders. Met Ibrahim kan nog veel gedaan worden, Mohammed kun je tenminste nog een beetje leuk leven meegeven. En de moeder moet weten hoe ze die dikke jongen kan dragen zonder zelf door de rug te gaan. Het loopt weer prima. Alexandra heeft hier in Gaza harten gestolen en nu al beginnen teamleden te vragen of ze terugkomt.

(In de verte een Israelische wachttoren)

Dan een ommetje ‘intifadatoerisme’. Alexandra heeft alleen het noorden gezien. Het puin van de verwoestingen zijn daar grotendeels opgeruimd, er wordt al weer gebouwd, er staat al weer nieuwe aanplant op de verwoeste velden. Maar hier in het zuiden, tegen de grens aan, zijn zoveel platgebulldozerde en opgeblazen huizen dat er nog geen beginnen aan is. Ik klauter weer eens door het grijze puin, met al die kapotte huisraad, halve paren gympen, school schriftjes en merk dat het niet went.

Koffie en fruit bij Dia’a thuis, een sobere maar vriendelijke woning in de velden bij Rafah, planten, een hok duiven, een klein hondje, kinderen. Ik hoor het familiedrama. Vader is met een tweede vrouw getrouwd. De kinderen zijn er erg tegen, ze nemen het op voor hun moeder. Maar Dia’a neemt het niet zijn vader kwalijk, maar de vrouw die hem heeft verleid. Ik begrijp opeens zijn tirade van een dag geleden over vrouwen die proberen mannen te overheersen een beetje beter. Buiten op zijn huis zijn de affiches geplakt met de foto’s van jongens. De ene is een neefje van hem dat is doodgeschoten tijdens een invasie in Rafah terwijl hij aan het voetballen was. De andere werd ook doodgeschoten. Een buurjongen. In de verte zien we de vrolijke rode daken van de eengezinswoningen van de nederzetting.

Op de terugweg een verrassing. We worden op de hoogte van Bureije kamp aangehouden door een groep in blauw gestoken soldaten, compleet met een op de wagen gemonteerde mitrailleur en mannen die het erg heet moeten hebben onder hun wollen gezichtsmaskers. Als ze de auto inkijken en horen dat Ramadan uit Bureije komt en met drie buitenlanders onderweg is breekt de opwinding uit. Of wij gekidnapt zijn? Nou nee, niet dat we weten. Er moet worden gebeld, er komt nog een jeep aanrijden, we moeten mee naar het bureau. We krijgen een beetje de slappe lach. De mannen die zich waarschijnlijk de hele dag hebben lopen vervelen hebben er ook wel lol in. De hele dag grappen gemaakt over kidnappingen, Ramadan, waarom kidnappen jullie mij nou nooit, zijn wij niet belangrijk genoeg? En vervolgens komen we in een slechte B-film terecht. Op het politiebureau kijken er minstens honderd paar ogen naar ons, zijn ze dat? Dan moeten we naar nog een belangrijker politiebureau en rijden door Khan Younis met een wagen met sirene voor ons uit, en een van politieagenten uitpuilende auto achter ons. Nu liggen we echt dubbel. In het nog belangrijkere politiebureau hangen de agenten uit de ramen, zijn dat ze, hebben we ze? Ik zie drie soorten uniformen, een massa mensen, het is een geschreeuw van belang. En dan blijkt dat de twee buitenlanders waar het echt om gaat net zijn gevonden en zijn vrijgelaten. Een anticlimax. We krijgen een speech van de hoogste aanwezige officier, een oudere forse man, dat we heel voorzichtig moeten zijn en dat Ramadan goed op ons moet passen en we beloven het braaf. En dan mogen we weer weg. Nou, het is voor Alexandra in ieder geval een verhaal om mee naar huis te nemen, anders dan de verhalen over al die leuke kreupele en verkreukelde kindjes die ze een beetje gelukkiger heeft gemaakt.