Eigenlijk is het vreselijk dat we het moeten blijven doen: demonstreren tegen racisme, tegen uitsluiting, tegen de harteloze manier waarop we omgaan met vluchtelingen, tegen de opkomst van populistisch rechts, maar eerlijk: het is ook feest. Al die mensen bij elkaar, anderhalf duizend waren het er, die fantastische mix. Zoals het ook zou kunnen, met al onze verschillen, samen leven, na blijven denken: in wat voor wereld willen we leven, wat voor wereld willen we na laten voor onze kinderen, voor de mensen na ons?

Ik kom natuurlijk bakken vrienden tegen, mensen die me dierbaar zijn maar die ik niet zo vaak zie, hier zijn ze. Mensen die zich even voor komen stellen, omdat we elkaar van feestboek kennen. Fijn, die hebben nu een gezicht. Mensen die ik voor het eerst zie. Ik geniet van al die groepen die er zijn, met eigen vlaggen en spandoeken, de Mad Mothers en andere Afro-Nederlanders, het FNV, Groen Links, ondanks de partijraad SP mensen, de Internationale Socialisten natuurlijk, de anti-fascisten, vluchtelingenorganisaties, Een Ander Joods Geluid en andere joodse stemmen, het Collectief tegen Islamofobie en Discriminatie met een maidenspeech van Saida, feministen in verzet, en voor het eerst: een vrolijke groep gehandicapten met Caroll Sastro, die een speech hield. En aanstekelijke muziek, van Kasba en Hind. En onze nieuwe sinterklaas op een wit paard voorop. Sorry dat ik niet alle namen noem. De lijst van organisaties die zich aangesloten hadden was eindeloos.

Ik was van plan niet de hele stoet mee te lopen, maar ik kon me niet los scheuren. En dus maakte ik weer veel te veel foto’s. Dat is fijn, om alles de volgende dag nog eens te beleven en om ontroerd te raken door al die vrolijke en ernstige koppen. Maar moeilijk om te kiezen, want ik kan ze er godsonmogelijk allemaal op zetten. En sommige mensen zijn me dierbaar, maar ze staan er niet goed op. Volgende keer, denk ik dan maar.

En dan de laatste foto’s.