Verder met onze huisbezoeken. Een jonge man met de akelige brandwonden aan beide benen waar dr. Hamid het al over had. Ze zijn moeilijk te behandelen, want ze weten niet door welk chemisch middel ze veroorzaakt zijn. Wij kunnen het hier niet onderzoeken, die wapens zijn in Israel, het ziet er naar uit dat ze nieuwe wapens op ons uitproberen, misschien komen ze uit Amerika, maar niemand doet er wat aan. Het is alsof het opzet is om mensen niet te doden maar voor hun leven te verminken. Altijd vinden we na een aanval mensen met hun benen eraf, alsof ze er af gemaaid zijn, en soms met vreselijke brandwonden. Hij is een van de gewonden bij wat ze het bloedbad van Jabalya noemen, op 3 maart 2008. Bijna honderd doden. Hij heeft het overleefd, maar zijn twee beste vrienden zijn dood.

De jonge man vertrekt zijn gezicht van de pijn als hij tussen twee NCCR mannen in een paar stapen doet. Hij moet in beweging blijven. Zijn jinge vrouw zit in de kamer ernaast brood te bakken. Ze zijn al vijf jaar getrouwd maar er zijn nog geen kinderen, en nu met die benen, en dat hij geen werk heeft..

Een stokoude mevrouw ligt te mummelen in haar bed. Ze is dement. Ze heeft niemand meer, geen man, geen kinderen. Ze wordt verzorgd door een achterneef en zijn vrouw. Ze is te zwak om zichzelf nog om te draaien en dus heeft ze een akelige doorligwond. We zien wel wat het probleem is, want als de mensen van het team haar omdraaien begint ze geweldig te jammeren. En dat durven ze haar niet aan te doen en daarom laten ze haar liggen en daarom wordt die wond alleen maar erger. Nasreen draait zich om als ze de luier van haar af hebben getrokken, het ziet er ook niet leuk uit. Wond schoongemaakt en verbonden, piepende en jammerende vrouw weer omgeraaid, de neef nog eens op zijn hart gedrukt dat hij haar regelmatig op een andere kant moet draaien. Hij knikt. Volgende klant.

Weer een jonge man van zestien. Deze keer niet Israel of de interne strijd, maar een gemene spierziekte waardoor hij van de ene op de andere dag verlamd raakte. Hij denkt nog steeds dat hij wel weer kan gaan lopen, want wat het zo van het ene op het andere moment ontnomen kan worden, dat kan hij toch ook weer terugkrijgen? Er is een kleine kans dat hij met veel oefening weer een beetje vooruit kan komen, maar als ze hem tussen hen in vasthouden zakt hij zo door zijn slappe benen.

Dan weer een heel ander geval. We komen bij een huis waar de gele vlag van Fatah nog fier op het dak wappert. Dat is dapper. Zeker gezien wat twee broers die in dit huis wonen hebben meegemaakt. Ze zaten voor hun huis koffie te drinken toen ze kwamen, gemaskerd natuurlijk. Een of andere groep van Hamas. Geblinddoekt werden ze mee gesleept, Ali en zijn broer, toen werden hun de blinddoeken afgedaan, ergens buiten, hun mond dichtgeplakt tegen het schreeuwen, en terwijl ze gewdongen werden te kijken werden hun benen kapotgeslagen met ijzeren staven. In het ziekenhuis wilden ze eerst niet helpen. Omdat we van Fatah zijn, zegt Ali. Het ziekenhuis is van Hamas. Dokter Hamid trekt de draadjes uit de hechtingen, die er allang uit hadden gemoeten, maar het ziekenhuis wilde hem niet behandelen – andere mensen zijn belangrijker dan jullie, zeiden ze.

Het gaat wel weer goed komen met Ali en zijn broer. Benen stuk, maar ongebroken mannen. Maar dit is het drama: als het Israel is, dan is het nog te begrijpen. Niet als het je eigen mensen zijn.

En dan de kinderen. Overal kinderen die veel te veel hebben meegemaakt, veel te veel hebben gezien. Er komt nog een aparte serie van al die kinderen die ik zie in de huizen, die nieuwsgierig komen kijken als het team binnenkomt, en dan met die interessante buitenlanders erbij, kermis! Een jongetje in een gezin met tien kinderen wordt ter plekke verliefd op Nasreen en laat haar niet meer los.

Ik ben trots op onze mensen van het NCCR. Tien mensen hebben ze bezocht op een ochtend, zonder pauze. Vroeger, toen er meer andere organisaties waren en minder mensen die gewond raakten deden ze er vier, vijf of zes. Toch doen ze het met geduld en met liefde. De fysiotherapeut Yahya die al tien jaar bij ons is, neemt elke keer de tijd om de oefeningen te doen en om ze uit te leggen. Hij verliest ook zijn geduld niet als blijkt dat iemand er maar een potje van gemaakt heeft. Dr. Hamid praat als oudere man met de oude man, en troost hem. Heba zit hand in hand met de vrouw die haar man verliest aan de dementie. Ze luisteren naar al die vreselijke verhalen. En dan pakken ze hun tas weer in, en gaan naar de volgende, en de volgende week komen ze weer.