Wassim, het jongste zoontje van Khaled, heeft een tekening voor me gemaakt. Supermarkit, staat er op, en voetballen en summer day in een paar lieve wolkjes.
Een hele gewone kindertekening, behalve als je weet dat dit Gaza is. Een paar maanden geleden tekende hij alleen tanks en straaljagers waar bommen uit vielen, soldaten die schoten, dode mensen in veel bloed en begrafenissen.
Als ik naar het nieuws kijk hoop ik voor Wassim dat hij niet weer terug hoeft te vallen in tekeningen van bezetting en angst.
Beste Anja,
Heb je het gevoel dat Palestijnse kindertjes misschien teveel geweld meekrijgen op televisie? Mijn ervaring is dat in sommige gezinnen meer wordt opgelet of er geen blote lichaamsdelen te zien zijn dan dat er wordt opgelet of er geen opengereten lichaampjes te zien zijn. Dit is iets dat mij is opgevallen bij Amerikaanse, sommige Arabische en Perzische kijkers.
Zo had ik een Iraanse kennis die CNN gewoon de hele dag aan had staan met haar kleutertje op de bank, maar als er dan een clip op TMF kwam met halfnaakte vrouwen, dan werd meteen weggezapt. Ik moest wel een beetje lachen toen zij aangaf de reclame van Magnum Five Senses veel te seksueel te vinden. 😉
Excuses als ik dit al eens eerder heb gemeld, ik moest er heel erg aan denken door de tekeningen. Bij mij thuis werd op beide aspecten gelet, zonder mij compleet naief op te laten groeien. Elke vraag die ik stelde werd beantwoord. Ik kan me voorstellen dat als je dag in dag uit lokaal geweld op televsie ziet, dat dat niet goed is voor je jonge persoontje.
Kindertekeningen zijn in het algemeen heel direct en treffend. Fantastisch hoe kinderen ook in een omgeving die hun het leven erg moeilijk maakt toch uiting kunnen geven aan hun gevoelens en fantasieën. Zo heeft een tentoonstelling van kindertekeningen uit het concentratiekamp Theresienstadt (in Praag bij het Joodse kerkhof) een onuitwisbare indruk op me gemaakt.
Beste Wouter, het is vooral niet goed voor kleine persoontjes om onder een militaire bezetting te leven, voor grote personen trouwens ook niet. Heel veel kinderen zijn direkt doelwit geweest van geweld, vrijwel allemaal zijn ze er getuige van geweest. Kinderen die midden in hun klaslokaal zijn doodgeschoten, twee meisjes van wie de benen aan flarden zijn geschoten toen ze van school naar huis gingen, jongens die zijn doodgeschoten toen ze voetbalden, de kinderen van onze chauffeur vonden hun moeder schreeuwend en badend in het bloed omdat een soldaat van een wachttoren af in haar buik heeft geschoten toen ze brood zat te bakken. Ze was zwanger en verloor haar baby. Vrijwel elk kind heeft minstens een familielid verloren, of een buurkind, of een schoolvriendje. Ze hebben voor hun ogen mensen dood zien gaan of verwond zien worden. Kinderen zijn noodgedwongen getuige van de vernedering van hun ouders bij de checkpoints. De ouders beseffen dat ze hun kinderen niet kunnen beschermen. De kinderen beseffen dat ook. Iedereen herinnert zich de beelden van het jongetje dat werd doodgeschoten in de armen van zijn vader. Er zijn kinderen gevangen genomen en zelfs gemarteld. Alle kinderen zijn ’s nachts bang voor luchtaanvallen. Er zijn bommen gegooid op dichtbevolkte wijken, midden in de nacht, om één man te doden. In Rafah en Khan Younis konden maanden geleden nog elk moment tanks en bulldozers tevoorschijn komen. Dan kreeg je een half uur om je huis te verlaten, kon nauwelijks iets meenemen voordat je huis werd opgeblazen of met de grond gelijk gemaakt. Sommige mensen, doof of in rolstoel zijn gedood onder het puin. Je kunt rustig zeggen dat het overgrote deel van de jongeren behoorlijk getraumatiseerd is. Hoe bedoel je televisie Wouter?
Beste Anja,
Daar kan de gruwelijkste horrorfilm niet tegenop. Excuses, ik had er niet bij stilgestaan dat het om Gaza ging. Ik zoek een woord om mijn afschuw uit te drukken, maar volgens mij bestaat dat nog niet.
🙁 !
Jeetje, ik was vroeger bang voor spoken in de linnenkast. En je kunt de Palestijnse kinders niet eens vertellen dat het allemaal niet echt is.
Hoe machteloos moeten de ouders zich voelen. Ze willen hun kinderen beschermen maar dat is werkelijk onmogelijk!
Op welke manieren wordt er geprobeerd om deze kinderen te helpen om te gaan met wat ze zien en meemaken, en hoe wordt ervoor gezorgd dat ze nog iets van hun onschuld houden?
Zo zie je maar weer wat de impact is van de public relations vanuit Israel. Nee, het bewustzijn van Palestijnse kinderen wordt niet bepaald door wat ze in hun leven meemaken maar door de eenzijdige voorlichting op TV, de vervalste geschiedenis in de schoolboeken en de ophitsende verhalen over de gruweldaden van die o zo menslievende zionisten en kolonisten. Het blijft droevig te zien hoe Israel er steeds opnieuw in slaagt de westerse media naar zijn hand te zetten.
Gelukkig ben jij er Anja om de dingen bij hun naam te noemen, ook al schijnen de vaderlandse media zich in het algemeen liever te houden aan de officiële voorlichting van de Israelische regering.
Wat zou ik graag deze kinderen echt de toekomst vol vrede en vrijheid willen toewensen waarvan ze nu dromen.
Ik hoop dat er een dag komt dat alle kinderen op de wereld, ongeacht kleur, ras of religie alleen nog zonnetjes zullen tekenen en geweld inderdaad hooguit via de televisie als fictie kennen…
Ik wens het al die kindertjes toe vele lieve wolkjes en zonnetjes te kunnen blijven tekenen.
info:
http://pplace.org/resources/tramaandwar.html
En een reden temeer om ook de projecten van Warchild in Palestina te ondersteunen: http://www.warchild.nl/projecten.php?category=433
Prachtig vind ik dat zoals Wasim dat kleine jongetje die tekening voor je heeft gemaakt, Anja. Maar als ik dan je verhaal lees dat is afschuwelijk voor zo’n jong kind.
Toevallig dat ik vanavond, donderdag 4 augustus op Veronica de film ; Sweepers heb gezien. Ik vond het afschuwelijk om te zien en toch boeide het me, waarom weet ik niet. Maar het ging over een vader die in Angola een team leidt dat landmijnen opruimt. En dan komt zijn 11 jarige zoon om door een landmijn. Je wilt het eigenlijk niet zien en toch kijk ik naar zo’n film. En nu nadat ik de film gezien heb zie ik op je weblog dit onderwerp staan.
En weet je dat zulke situaties werkelijkheid zijn.
Dat wist ik al door het journaal maar je word er nog eens met je neus op de feiten gedrukt als je jouw verhaal over dat kleine jongetje Wassim leest en weet dat dit in de Gaza is maar dan de werkelijkheid.
Ik hoop dat ik duidelijk ben, maar het grijpt me enorm aan.
Kinderen mogen zulke dingen niet eens mee maken, maar helaas het gebeurd wel.
Ken je het lied van Marco Borsato dat heet: De Speeltuin.
Hierin zingt hij onder andere over: dat je een kind uit de oorlog kan halen, maar hoe haal je de oorlog uit het kind.
Dat is een aanrader om naar te luisteren dat boeiende lied van Marco Borsato. Ik krijg er meestal tranen van in mijn ogen als ik dat lied hoor.