Het was weer een hele goede ervaring om op het Marxisme Festival te zijn. Het is een jaarlijks trefpunt voor activisten en linksen, een plek om weer inspiratie op te doen, belangrijke discussies te volgen en te voeren, en veel fijne mensen tegen te komen, bekende en nieuwe.
Als elk jaar had ik weer moeite met kiezen, met al die parallel sessies en het rijke aanbod. Tijd om wat ik net meegemaakt had nog even te laten zakken was er niet. Een overdosis. Maar wel weer een mooie aanleiding om verder te denken en te doen.
De hoogtepunten voor mij waren de discussies over de SP, de lezing van Pepijn Brandon over de geschiedenis van de ‘Gouden Eeuw’ en het geweld van het opkomende kapitalisme, en de bijeenkomst met Zoharah Simmons van de Black Lives Matter beweging. En het was fijn om met Donya Ainejad en Annemijn van Marlen een discussie te doen over seksisme en racisme bij rechts.
Over de crisis in links, wat betreft de linkse partijen. Het ging met name vooral over de SP, omdat die uiteraard het dichtst staat bij de ideologie van de Internationale Socialisten. Ik luisterde naar Kevin Levie, Peyman Jafari, en vooral naar Max van Lingen die bezig is aan een gedegen analyse van wat er met de SP mis is gegaan. Want ondanks de opgevoede mooiweershow – we zijn de grootste partij op links – is het duidelijk dat de SP is blijft hangen op een zetelaantal tussen de 15 en de 20, en feitelijk niet profiteert van de diepe val van de PvdA, en de drie linkse partijen bij elkaar opgeteld niet genoeg stemmen krijgen voor een linkse coalitie. Terwijl de PVV in de peilingen enorm is gegroeid, en zich nu als de belangrijkste oppositiepartij profileert. (Sorry Max, jouw foto is per ongeluk gewist).
In de sessie over rechts, seksisme en racisme, met Donya Alinejad en Annemijn van Marlen, wierp ik een vraag op die om antwoord vraagt: hoe komt het dat de PVV wel in staat is een grote groep Nederlanders die onzeker zijn over hun toekomst een ‘identiteit’ te bieden, die van ‘de bezorgde burger’ die reden heeft om zich af te zetten tegen migranten, tegen ‘de politiek’, tegen links en ook tegen het feminisme, in combi met een lekkere bak nieuw nationalisme, en die zich door Wilders gezien en begrepen voelen, ook al is het voor iedereen die zijn hersens gebruikt zichtbaar dat Wilders deze mensen niets te bieden heeft anders dan een tijdelijk lekker gevoel. Waarom is links, die objectief gezien betere papieren heeft om deze mensen iets te bieden, niet in staat gebleken hen te binden? Geen eenvoudige, maar wel een belangrijke vraag.
Ik genoot van de lezing van Pepijn Brandon, die met zijn historische studie over de ‘Gouden Eeuw’ duidelijk maakt hoe het kolonialisme en de opkomst van het kapitalisme altijd gepaard is gegaan met geweld en met racisme. En hoewel het kolonialisme afgelopen heet te zijn, in andere vormen nog steeds gewelddadig is. In augustus verschijnt een betaalbare versie van zijn boek, in het engels, en hij werkt aan zijn volgende boek. Ik had graag nog een hele tijd naar hem willen luisteren. Ontzettend leerzaam!
En ik genoot van de lezing van Zohara Simmons, een leeftijdgenote met jarenlange ervaring in de civil rights movement (SNCC) en nu in de Black Lives Matter beweging. Zij vertelde dat het feitelijk niet gelukt was om de overwinningen van de vroegere zwarte beweging om te zetten in een bestendige verbetering voor zwarte en bruine mensen. Ondanks een zwarte president is er nog steeds een enorme armoede onder een deel van de zwarte bevolking. Een reden daarvoor die ze noemde, is dat SNCC er destijds niet in was geslaagd om de witte leden er toe te bewegen terug te gaan naar hun eigen community, en hun antiracistisch werk te doen onder de witten. Dat was voor mij een geweldige bevestiging voor mijn idee dat witte mensen die serieus antiracistisch willen zijn een eigen taak hebben. En geen gemakkelijke taak.
Bij elkaar waren het een paar dagen met veel inspiratie. Ik ben inmiddels begonnen aan mijn volgende boek, over maatschappijkritisch feminisme. (Vandaag komt mijn nieuwe boek, Het verschil van de drukker, maar ik zat nog met zoveel gedachten en vragen die daar geen plaats meer in vonden dat ik meteen maar doorwerk naar het volgende boek.) Dus ontzettend bedankt, mensen van de Internationale Socialisten die deze broodnodige ontmoetingsplaats weer mogelijk hebben gemaakt!