Daar ben ik weer. We zouden naar Londen, en toen gingen we toch maar niet. We hadden het al lang afgesproken voor de aanslagen, en waren eerst van plan ons er net als de Britten niks van aan te trekken en toch te gaan, alleen bleef het spoken, en stelden we ons reisje uit. Ik schijn er een neus voor te hebben waar je niet moet zijn.
Een paar jaar geleden dacht ik even met een vriendin naar een land te gaan zonder oorlog – en dus zat ik op 11 september in de VS.
Ik heb geprobeerd te doen alsof ik er niet was. Even rust van het weblog. Maar dat is voor mij nog niet zo eenvoudig. Het zit in mijn genen of in mijn dagritme in ieder geval. Ontbijt, twee kranten, douche, de poezen te eten en dan wil mijn lichaam vanzelf naar boven, naar mijn PC om de nachtoogst aan commentaren en ingezonden stukken te bekijken en mijn vingers willen iets met de gedachten die opkwamen tijdens het krantenlezen of onder de douche. Daar spaar ik in deze barre tijden een psychiater mee uit. En het wil ook maar niet komkommeren, er gebeurt te veel waar we echt over na moeten denken.
De oplettende weblogbezoekers hebben al gemerkt dat ik niet echt weg was, al probeerde ik te doen alsof: ik heb de commentaren wel doorgesluisd. De vaste weblogbezoekers weten inmiddels ook dat ik een ochtendwerker ben. Dat kan ik zien aan het statistiekje waarbij wordt getoond hoeveel bezoekers er op elk uur langs komen. Dat vertoont een scherpe piek om tien uur ’s ochtends. Kennelijk veel mensen die dan even komen kijken wat er vandaag op staat. Leuk vind ik dat, en dus een sport om er voor te zorgen dat er om die tijd iets op staat, van mij of van een gast. Meestal lukt het.
Dus daar gaan we weer, om straks geen opstopping aan stukken te krijgen want het zijn er al weer heel wat.
Voor de nieuwe bezoekers twee opmerkingen, de oude bezoekers weten dat al.
1. Als iemand een reactie intikt lijkt het alsof die meteen wordt geplaatst. Dat is niet zo. De reactie blijft alleen leesbaar voor jezelf – en voor mij. Elk commentaar gaat automatisch in de wachtstand tot ik er naar heb gekeken en besloten heb of ik het er op zet. De lolbroeken die denken dat ze me kunnen jennen door de boel onder te kladden en dan denken dat ik de hele dag zwetend bezig ben om de troep er weer af te vegen weten dus nu dat het vergeefse moeite is. Dat het zo gaat is geen keuze van mij, het zit standaard in het weblogsysteem en ik kan daar niets aan veranderen.
2. Waarmee duidelijk is dat ik selecteer. De redenen ervoor zal ik hier niet uitgebreid herhalen, maar kort samengevat wil ik er voor waken dat dit weblog de ruimte blijft bieden voor de zaken en de discussies die ik de moeite waard vind. En ja, ik ben hartstikke partijdig. En nee, dat betekent niet dat ik alle meningen waar ik het niet mee eens ben automatisch weiger, maar ik beslis wel of ik vind dat ze iets bijdragen aan de discussie. Dus inderdaad: wat er in mijn straatje past. Voor andere straatjes zijn er andere weblogs en sites.
Welkom terug: jammer dat London niet door kon gaan. Ik hoop dat jullie toch nog een fijn weekend hebben gehad en nog een andere kans krijgen. En het klopt: als vaste bezoekster heb ik stiekum elke dag gekeken of je de verleiding nog kon weerstaan. Toch knap dat je ondanks alle hectiek tot vandaag kon wachten…
Anja, heb je George Galloway’s rede over de (eerste) bomaanslag in de ‘house of commons’ gelezen?
De volledige tekst staat op http://www.respectcoalition.org/index.php?ite=821
Ik vond deze woorden bijzonder treffend:
“If Members examine our debate tomorrow in the cold light of day they will discover a self-evident truth: many Members of Parliament find it easy to feel empathy with people killed in explosions by razor-sharp red-hot steel and splintering flying glass when they are in London, but they can blank out of their mind entirely the fact that a person killed in exactly the same way in Falluja died exactly the same death. When the US armed forces, their backs guarded, as a result of a decision by our politicians, by our armed forces, systematically reduced Falluja, a city the size of Coventry, brick by brick and killed an unknown number of people—probably the number runs to thousands, if not tens of thousands—not a whisper found its way into the Chamber. I have grown used to that. I know that for many people in the House and in power in this country the blood of some people is worth more than the blood of others.
…
Does the House not believe that hatred and bitterness have been engendered by the invasion and occupation of Iraq, by the daily destruction of Palestinian homes, by the construction of the great apartheid wall in Palestine and by the occupation of Afghanistan? Does it understand that the bitterness and enmity generated by those great events feed the terrorism of bin Laden and the other Islamists? Is that such a controversial point? Is it not obvious? When I was on the Labour Benches and spoke in the immediate aftermath of 9/11, I said that I despise Osama bin Laden. The difference is that I have always despised him. I did so when the Government, in this very House, gave him guns, money and encouragement, and set him to war in Afghanistan. I said that if they handled that event in the wrong way, they would create 10,000 bin Ladens. Does anyone doubt that 10,000 bin Ladens at least have been created by the events of the past two and a half years? If they do, they have their head in the sand.
There are more people in the world today who hate us more intently than they did before as a result of the actions that we have taken. Does this House understand that the pictures from Abu Ghraib prison have inflamed and deepened that sense of hatred around the world and made our position more dangerous? Do Members of this House not understand that Guantanamo Bay has contributed to the sense of bitterness and hatred against us around the world? Does nobody in this House understand that when Palestinians’ houses are knocked down, their olive trees cut down and their children shot by Israeli marksmen, an army of people who want to harm us is created? To say that is not to hope that they succeed—I started by making clear, I hope, my utter rejection and condemnation of the events in London this morning.”
Hoe kan het zijn dat George Galloway de enige in het Britse parlement is die dat hardop durft te zeggen?
Het is echt zomervakantie. Het bezoekerspiekje verschijnt nu om elf uur ’s ochtends in plaats van om tien uur. Luiwammessen! Sta ik daar vroeg voor op.