Ik had het al eerder over de vissers in Gaza, die het ondanks de ‘wapenstilstand’ dagelijks belaagd worden door de Israelische marine. Hier.

Gideon Levy schreef het verhaal van een van die vissers, een jonge man die Mohammed Masalah heet, 19 jaar, overdag studeert hij, en een paar keer per week gaat hij ’s nachts de zee op. Hij is in zijn been geschoten, dat nu dreigt geamputeerd te moeten worden.

De visvangst is in Gaza, dat voornamelijk een een strook kust bestaat, altijd een belangrijke bron van inkomsten en van voedsel geweest. Die visvangst werd al ernstig beperkt omdat Israel de visserij alleen nog maar toestond binnen een smalle strook voor de kust. Maar voor de belegering werd er nog 3000 ton vis per jaar gevangen, nu is dat nog maar 500 ton. Het is moeilijk om aan benzine te komen voor de motortjes van de boten, voor veel vissers is het dus roeien, zoals voor Mohammed. Ook komt de vis minder dicht bij de kust, omdat het water zwaar vervuild is. Ook dat is een gevolg van de belegering en de sluiting van de grensovergangen: omdat er te weinig benzine binnen komt kunnen de pompen van de riolering het niet meer aan en verdwijnen er per dag tonnen aan rauw rioolwater zo de zee in. Maar het ergste is het Israelische geweld. De bemanning van de marineboten die vrij spel hebben lijken er plezier in te hebben de vissers het leven zoveel mogelijk onmogelijk te maken. Ook binnen de strook waar ze volgens de regels mogen vissen worden hun boten en bootjes regelmatig geramd door de marineschepen, worden vissers met hogedrukspuiten van hun dek af geveegd, en wordt er op ze geschoten.

Mohammed was met zijn vriend Ahmad aan het vissen binnen de toegestane strook, toen er een marineschip vlak bij kam die het vuur op hen openden. Er werden geen waarschuwingsschoten afgevuurd, en er werd ook niet door de megafoon geschreeuwd dat ze weg moesten, er werd meteen geschoten. Het duurde twintig minuten, waarin Ahmad met alle macht probeerde weg te roeien. Mohammed had een kogel in zijn been, dat hevig bloedde. Het duurde uren voordat hij in het ziekenhuis arriveerde, waar de staf van plan was om zijn been meteen te amputeren. De familie protesteerde. Na veel gedoe, want dat gaat niet zomaar, werd er toestemming gekregen om Mohammed te vervoeren naar een ziekenhuis in Oost-Jeruzalem. Het duurde drie weken voordat de vergunningen binnen waren. Zijn moeder kreeg toestemming om hem één dag te begeleiden, een vergunning die geldig was van 5 uur ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds. Toen ze eindelijk door Erez heen waren en in het ziekenhuis arriveerden was het 4 uur in de middag. Zijn moeder is daar dus nu ‘illegaal’ en kan opgepakt worden. Mohammed heeft al een operatie achter de rug, er komen er nog twee. Er is een kans dat hij zijn been kan behouden.

De persvoorlichter van het leger zegt dat er die bewuste dag geen gewonden zijn gemeld. Wel zouden er twee vissersboten in de ongeoorloofde zone zijn geweest die met waarschuwingsschoten terug zouden zijn gestuurd.

Voor het hele verhaal van Gideon Levy: hier.
De getuigenverklaring opgenomen door B’Tselem: hier.

Haaretz stuurt ondertussen reclameboodschapen door: “Everyday the guardians of Israel stand ready to save lives” – of we bloed willen geven – aan Israël uiteraard, niet aan de Palestijnen.