Ingezonden brief van Peter de Maan.
Hoi Anja,
Ik ben een trouw lezer van je weblog en heb zo af en toe wel eens wat geleend bij je voor mijn eigen weblog: www.peterdemaan.web-log.nl
Ik ben onder andere lid van de Werkgroep Vluchtelingen Vrij en de laatste tijd erg bezig geweest met de situatie van de vluchtelingen in het VertrekCentrum ter Apel. Zoals je misschien weet zijn een aantal vluchtelingen daar begonnen aan een hongerstaking. Inmiddels zijn ze door COA en IND verspreid over het land. Inmiddels zijn ze ook al langer dan 40 dagen bezig met die hongerstaking. Ik heb al eerder gespeeld met de gedachte je te vragen of je op je log op de een of andere manier aandacht aan hen zou kunnen besteden.
Maar ik ben me er erg van bewust dat je dit soort verzoeken ongetwijfeld met ladingen tegelijk binnenkrijgt.
Toch wil je nu precies datgene vragen: aandacht te besteden aan de hongerstakers en wel concreet aan de open brief die één van hen, de Iraniër Mohammad Mehdi Neshat aan de Nederlandse bevolking geschreven heeft.
Waarom vraag ik je nu wel?
Omdat het gaat om de stem van één van de vluchtelingen zelf. Al te vaak wordt er over hen gepraat, zelden krijgen zij het woord.
Meer informatie is te vinden op onze website, of via het hieronder aangegeven telefoonnummer
Alvast hartstikke bedankt,
Peter van Pelt
Werkgroep Vluchtelingen Vrij
Postbus 1472, 9701 BL Groningen
Telefoon: 050-3136952 0614168486
E-mail: WerkVluchtVrij@hetnet.nl
Www.werkvluchtvrij.myweb.nl
PERSBERICHT
Leusden, Groningen 11 augustus 2005
Open brief van Mohammad Mehdi Neshat. Hij is een van de vijf Iraanse hongerstakers die vandaag in de tweeënveertigste dag van hun hongerstaking zijn. Neshat is gisteren in zeer verzwakte toestand per ambulance van het AZC Franeker naar het AZC Leusden overgebracht. Hij heeft zijn brief opgesteld in het Farsi en deze is door een Nederlandse hulpverlener vertaald.
Open brief aan de bevolking van Nederland
Wij wonen in een land van democratie, een land dat voorvechter is van het waarborgen van de rechten van de mens. Gezien dit feit moeten we tenminste de gelegenheid hebben om onze rechten te kunnen verdedigen.
Wij zijn helaas het slachtoffer geworden van de politieke, maatschappelijke en economische praktijken van de Nederlandse regering en de IND, alleen omdat wij politieke vluchtelingen zijn. Wij doen een beroep op de Nederlandse bevolking om ons te beschermen en niet in de steek te laten en op te komen voor de mensenrechten van ons vluchtelingen die kilometers verwijderd zijn van ons land, volk en familie. Ik als politiek mens en mens dat zich inzet voor de vrijheid en bevrijding van gevangenen en onderdrukte mensen zie geen andere weg open dan te kiezen voor de hongerstaking om de oprechtheid van mijn woorden te bewijzen. Want langs deze weg bewijs ik dat mijn verhaal absoluut waar is. Als terugsturen of uitzetten uw voornemen is dan gaat mijn voorkeur ernaar uit om hier in dit land door mijn eigen toedoen te overlijden zonder detentie en martelingen mee te hoeven maken.
Sinds meer dan veertig dagen ben ik begonnen met de hongerstaking en ik neem nog alleen vocht tot me. Lichamelijk ben ik sterk afgezwakt en ik heb het erg moeilijk. Hoofdpijn en slapeloosheid maken het nog onhoudbaarder.
Daarom vragen we de autoriteiten en justitie ons dossier te heroverwegen. Dit om vast te stellen of wij ook als mens recht hebben om in leven te blijven. Als het antwoord op deze vraag nee zou zijn, dan is ons verzoek: Laat ons zoals wij nu zijn. Het regime van de Islamitische Republiek staat het zelfs niet toe dat politiek verzet een eerlijk proces krijgt en zichzelf mag verdedigen. Mensen worden bij verstek veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf of de doodstraf.
Ik vraag me af hoe anders het zou zijn om een langzame dood te sterven. De IND heeft Iran tot veilig land verklaard en meent dat, zelfs als Iran niet veilig zou zijn, wij niet hoeven te vrezen voor gevaar. Was het niet een week geleden dat ze twee jongens van respectievelijk 16- en 18-jarige (leeftijd) in het openbaar hebben laten ophangen? Hun misdrijf zou homofilie zijn geweest. Ze noemen het een vonnis op basis van de Sharia en zo rechtvaardigen ze hun daad. Hoe zou het kunnen dat zo een land waar zelfs geen genade is voor zogenaamde maatschappelijke delicten, wij als politiek verzet met rust worden gelaten? Was het maar zo, dan had ik hier niets te zoeken. Ik vraag u om waarde te hechten aan onze zaak en ons het recht te geven om te mogen leven en een leven te leiden zonder ons voortdurend zorgen te moeten maken en te moeten vrezen voor de toe komst. Ontneem ons dit recht niet. Ik heb zelf ervoor gekozen om dood te gaan. Gedurende de afgelopen vijf jaar die ik heb doorgebracht in verschillende AZC’s heb ik nooit kunnen genieten van het leven dat ik leidde, met voortdurende spanning en onzekerheid over de toekomst. Ik heb wel een plaats gehad om te wonen plus veertig euro zak- en eetgeld per week. Ik wil mijn dank uitspreken voor deze faciliteiten maar de vraag is of dit voldoende kan zijn in het leven en hoe de toekomst er uit gaat zien. Hoe is het gesteld met de veiligheid?
En waar blijft het sociale leven ? Denkt u dat ik, of mensen zoals ik, ooit weer positief kunnen denken over dit leven ? Kunnen we ooit weer hoopvol door het leven gaan ?
De vraag is wie er voor zou kiezen om zo’n leven te leiden. Ik zoek alleen maar veiligheid en niets anders. Ik hoop dat de dag ooit zal komen dat het nergens ter wereld onveilig is. En dat niemand vanwege zijn mening, ideologie en/of politieke activiteiten hoeft te vrezen voor detentie of executie. En ik prijs de dag waarop gezinnen van deze mensen niet meer het slachtoffer worden van onmenselijke handelingen. Tenslotte hoop ik dat er ooit geen verschil meer zal zijn in de behandeling van mensen en dat ze allemaal dezelfde rechten hebben. Onafhankelijk van waar ze vandaan komen of welke achtergrond ze hebben. Dat alle mensen leven in rust en vrede met en naast hun gezinnen en in hun eigen land
Mohammad Mehdi Neshat
Welke mensen kunnen andere mensen die blijkbaar zo wanhopig zijn dat zij zichzelf versterven, negeren? Hoe kunnen we spreken van een verlichte samenleving (hoewel ik daar sowieso nooit over spreek)als ons handelen zo donker als de nacht is?
Mee eens Ceylan! Ik kan het niet beter of anders omschrijven.
Ik kan wel begrijpen (niet goedkeuren) dat nederland deze mensen toch terugstuurt naar iran. Wat ik niet begrijp is dat deze mensen 40 dagen in hongerstaking zijn zonder dat er naar ze geluisterd wordt en of alternatieven aangeboden wordt. Hoe weet nederland dat t veilig is voor politieke vluchtelingen aldaar? Wat is het risico dat terugkerende vluchtelingen toch opgepakt zullen worden? En last but not least, hoe zullen deze mensen zich in hun onderhoud voorzien? Vooral dat laatste lijkt me heel zwaar omdat de mensen vaak alles hebben verkocht om hun land te ontvluchten en van de dood te ontsnappen. Mij lijkt het beter dat deze mensen minstens voor een proefperiode worden teruggestuurd en als blijkt na deze periode dat t leven daar ongevaarlijk is, dat t definitief wordt.
Ik zou t echt onbegrijpelijk vinden als nederland deze mensen zomaar weer terugzend zonder enige waarborgen.
Inderdaad, Ceylan. Dit is Nederland anno 2005…..
Salima: Ik denk niet dat het verstandig is deze mensen te laten uittesten of het wel of niet veilig is in Iran. Het is niet voor niks dat mensen zo wanhopig zijn dat ze zichzelf uithongeren om in Nederland te willen blijven. Sterker nog dat ze liever de dood verkiezen dan terug te moeten naar Iran zegt toch al genoeg?! Maar je vraag hoe Nederland eigenlijk weet of het veilig is voor politieke vluchtelingen in Irak deel ik. Aan de hand waarvan is dit vastgesteld?
In de open brief van Mohammed Medi Neshat lees ik zoveel wanhoop, angst en verdriet. Maar ook kracht omdat hij duidelijk wil maken dat hij wel verder wil met zijn leven maar vanwege de onzekerheid in Iran niet terug kan omdat hij politiek vluchteling is. De kracht die ik lees zijn, zijn eigen woorden die hij zo duidelijk voor ons op papier heeft gezet. Hij wil leven en hij kan niet leven omdat hij van onze regering het land uit moet. Hij sterft liever hier door middel van de hongerstaking dan dat hij sterft in Iran omdat hij vervolgt word omdat hij politiek vluchteling is.
Er is toch niets mis mee dat hij veiligheid zoekt dat is alles wat hij wil. Een veilig en een prettig leven.
Ik zou zo graag willen dat onze regering zich op een goede manier inzet voor deze mensen.
Hoe kunnen ze hem en de andere vluchtelingen die hetzelfde lot treffen nu terug sturen zonder dat ze weten of het echt veilig is in Iran.
Ik zie de keuze van hem als een gedwongen keuze. Hij wil helemaal niet dood, maar omdat hij weet dat hij niet veilig is in Iran sterft hij liever hier in ons land dan dat hij terug gaat naar Iran en daar gestraft word.
Zo wanhopig zijn deze mensen die kiezen voor hongerstaking.
Ik vind dit in en intriest.
Waar zijn de rechten van deze mensen dan?
Mohammad Mehdi Neshat is naar hier gekomen. Hij verkiest uit vrije wil zich doodhongeren boven terug moeten gaan.
Het is niet aan mij te bepalen, of zijn asielverzoek legitiem is. Het is niet aan mij, te bepalen of Iran veilig is. Het is niet aan mij te oordelen.
Dat zijn de naakte feiten.
Ik hoor hem een wanhopige vraag stellen aan ons. Ik wil naar hem (en zijn lotgenoten) luisteren, zoals ik jarenlang heb geluisterd naar de asielverzoekers bij wie wij (op verzoek van de overheid) als vrijwilligers betrokken waren, met hulp van VluchtelingenWerk.
Hij stelt mij, staatsburger van Nederland, een vraag en ik ben hem, Iraans asielverzoeker, een antwoord verschuldigd.
Het antwoord wat ik Mohammad nu zou moeten kunnen geven is: luister, ik vind het heel erg voor jullie, maar ik weet dat mijn regering een volstrekt eerlijk, reëel en humaan beleid voert. Ik weet dat besluiten binnen de overeengekomen tijd en uiterst zorgvuldig worden genomen. Ik weet, dat onze ambtsberichten altijd geactualiseerd zijn en de beste en meest betrouwbare zijn van heel Europa. Ik weet dat je uiterst zorgvuldig bent gehoord, dat je asielverzoek met grote zorgvuldigheid is overwogen en je procedure zorgvuldig is geweest. Ik weet dat onze regering en haar uitvoerende diensten zoals de IND in alle opzichten betrouwbaar zijn. Dus als het besluit is gevallen dat je wordt gedeporteerd naar je eigen land, dan is daar helaas gewoon niets aan te doen.
Maar dit antwoord kan ik Mohammad niet geven. Want niet alleen weet ik van vrijwel alles wat hierboven staat bijna met zekerheid dat het niet overeenkomt met de werkelijkheid, ik ben er zelfs niet zeker meer van of onze minister en daarmee het kabinet zèlf wel betrouwbaar is. Deze minister drukt bovendien het regeringsbeleid snoeihard door. Ze wekt op mij totaal niet de indruk, dat ze begaan is met de mensen over wie ‘zij gaat’. Ze heeft het over dossiers en getallen. En het allerergste: ze heeft nu al een aantal malen de schijn gewekt dat ze de kamer verkeerd heeft ingelicht. Ik ben mijn vertrouwen in haar volledig kwijt. Als ik als staatsburger van Nederland al niet meer weet of het regeringsbeleid en de uitvoering ervan ten aanzien van asielverzoekers wel betrouwbaar, geloofwaardig en christelijk is, hoe moeten de mensen die het betreft zich dan voelen?
Het antwoord wat ik Mohammad zou willen mogen geven is: luister eens, ik wil dat je hier blijft, laten we pas een besluit nemen als wij allebei zeker weten dat jij geen gevaar loopt en als we echt zeker weten dat jouw asielverzoek hier volstrekt eerlijk, betrouwbaar, zorgvuldig en met respect is afgehandeld. Of weet je wat, blijf maar gewoon hier, laat die procedure maar, van mij mag je. Welkom!
Maar dat is niet aan mij. En dus weet ik niet wat ik Mohammad anders moet antwoorden dan: mijn diepe excuses voor de manier waarop mijn regering met jou en vele anderen is omgegaan. Dit is niet wat ik wil.
Op teletekst staat sinds vanmiddag dat de vijf hun hongerstaking (voorlopig) hebben beeindigd, blijkbaar na een reactie van minister Verdonk waarin ze zegt zich op geen enkele manier verantwoordelijk te zullen voelen als de Iraniers zichzelf inderdaad tot de dood zullen verhongeren. Eén van de vijf heeft misschien alsnog recht op een status, de anderen beraden zich op dit moment of ze doorgaan of niet. Eerlijk gezegd heb ik gewoon geen woorden meer voor zo’n snoeiharde uitspraak van een vrouw die zou moeten weten dat ze volstrekt onverantwoordelijk handelt. Alsof vluchtelingen kleine kinderen zijn, die als je ze maar consequent behandelt, wel gaan luisteren. Inderdaad Claar, het schaamrood op de kaken!
Claar en Ceylan, ik kan het niet beter uitdrukken, dan jullie al gedaan hebben. Ik kan alleen maar zeggen dat mijn antwoord hetzelfde is als dat van Claar.
@Salima: Tunesië is officieel een veilig land. Ik ken iemand die in Tunesië politiek actief (in de tegenpartij van het regime) is geweest en daarom als vluchteling hier is geaccepteerd. Een paar vrienden van hem die in hetzelfde schuitje zaten hebben het een paar jaar geleden gewaagd om na de belofte van de Tunesische regering om hen met rust te laten de stap te nemen om terug te keren. Ze zijn hier vertrokken en bij hun familie nooit aangekomen…
Hoi Allemaal,
Eigenlijk toevallig ben ik op de website gestuit waar het bericht staat over de situatie in Iran, waar verdonk haar uitzetbeleid voor uitgeprocedeerde Iraniers op heeft gebaseerd. In Hft 4 staat een korte uiteenzetting over de veiligheid in Iran, en er worden ook enkele europese landen genoemd die Iranezen ook terugstuurt, landen die dit niet doen worden niet genoemd, wat ik raar vind.
De website is: http://www.minbuza.nl/default.asp?CMS_ITEM=MBZ257248
Kijk dan onder Iran 21-02-2005
De landen die uitgeprocedeerde Iranezen terugsturen baseren hun acties naar mijn idee voornamelijk op de UNHCR die groen licht heeft gegeven voor t terugsturen.
Wat mij is opgevallen is dat uit hfst 3 van het verslag blijkt dat er een ontzettende censuur is op de pers, er zijn zelfs vele webbloggers gearresteerd! Vrijheid van meningsuiting zit er dus niet in!
Beste Mohammed Mehdi Neshat, hoe enórm groot moet je WANHOOP zijn dat je jezelf liever uithongert tot de dood, dan terug te gaan naar je eigen land. Ik vind het érg dat jullie niet worden gehoord en terugmoeten, terwijl het hartstikke onveilig is in jullie land. Ik ben het zó oneens met de uitzetpolitiek die hier in ons land gevoerd wordt. Helaas kan ik niets anders doen dan jou en je kameraden toe te wensen dat jullie alsnóg gehoord worden. Een actie beginnen om jóúw actie te steunen, is mij niet mogelijk. Maar als iemand anders dat zou doen, zet ik zéker mijn handtekening. Van mij mogem jullie hier blijven, en zeg ik, net als Claar: WELKOM!
Beste Mohammed Mehdi Neshat,
Ja, ik schaam me samen met vele anderen voor mijn land en vooral voor degenen die ons regeren en blijk geven van zo’n onmenselijkheid. Ik weet niet of en blij moet zijn met het bericht dat je waarschijnlijk je actie beeindigd hebt. Wat betekent dat? Heb je hoop gekregen [ achter de schermen]? of was het leven je toch teveel waard, zelfs in deze onzekere omstandigheden? Wie ben ik om hier iets over te kunnen vinden.
Ben nog bang ook dat Mevrouw V.[ kan de naam niet meer uit mijn computer krijgen]het ook nog als een overwinning zal zien.
Ik heb vorig jaar meegelopen met de voettocht van Groningen naar Den Haag en vele Iraniers leren kennen. Misschien was je daar ook wel bij. Ik weet uit ervaring [ ben al 3 jaar heel gelukkig[ én heel gefrustreerd over zijn lot] met een asielzoeker] hoe hopeloos het leven is als je niet mag werken, niet aan je toekomst kunt bouwen, niet de dingen kunt doen die de meeste Nederlanders als vanzelfsprekend aannemen, niet kunt rekenen op een redelijke procedure. Onmenselijk.
Wel blijf ik altijd zitten met het feit dat er vele mensen waren/zijn, die met bedrog en liegen misbruik hebben gemaakt en maken van ons vroeger -iets menselijkere- systeem en die het voor de ‘goeden’hebben verpest. Ik ken ook – helaas te veel- zulke mensen en heb daar weinig respect voor. Wat doen mensen elkaar toch aan?
Ik blijf hopen op wonderen, want zo mag het bijna wel heten, als als normaal wordt gezien hoe de politiek op dit moment veel vluchtelingen behandeld.
Ik wens jou,Mohammed, en velen om je heen heel veel sterkte en wonderen toe.
Monique
p.s
Claar, ik las jouw stuk een beetje te vlug door, had je naam nog niet zien staan en vloog bijna in de gordijnen toen je beschreef wat je tegen hem zou willen [kunnen!] zeggen. Gelukkig heb ik het nog even overgelezen en mijn fout gezien. Ik kan het alleen vanuit de grond van mijn hart met je eens zijn.
Beste Mohammed Mehdi Neshat,
Mocht t toch niet lukken om in Nederland te blijven, dan wil ik je hierbij uitnodigen naar Marokko te komen. Je bent meer dan welkom. Mijn opa heeft een heel groot stuk land, waar op dit moment een tunesisch herdersgezin woont. Het is absoluut geen luxe, het leven is zwaar op t platte land in Marokko, maar de natuur is adembenemend en het eten is daar extra lekker. Helaas vertrekken steeds meer jongeren weg uit t platte land, ze willen de luxe en vrijheid van de moderne wereld.
Maar toch, mijn aanbod blijft staan.
(p.s misschien een beetje flauw, maar mocht je joodse wortels hebben dan ben je in Israel van harte welkom)
Ik ben even op iets gekomen, Ik vraag me af of Mohammed Neshat familie is van een bekende (ik ben een fan van haar) Iraneese Kunstenares, Shirin Neshat.
Hier kun je haar werk zien op video stream:
http://www.ryecast.ryerson.ca/dmpstreams/2003Kodak/