Ik moest er vroeg voor op, om op tijd in Den Haag te zijn, van daaruit met de bus naar Delft, weer met een andere bus naar de kerk, en dan anderhalf uur van te voren op de stoeltjes zitten wachten tot de dienst zou beginnen. Ik mopperde wat, dat het me wel erg van mijn werk hield, tot iemand zei: dit is je werk. Het volk vertegenwoordigen.
Maar ik heb er geen spijt van. Niet alleen dat we iemand naar het graf begeleidden die een deel uitmaakte van de ‘ikheid’ van ons land, maar ook dat het een periode afsloot. Tijd om na te denken en terug te kijken.
Het ontroerendste moment vond ik dat prins Bernard liedevol werd ondersteund door zijn dochters, Beatrix en Irene. Op dat moment besef je weer even dat het ook gewoon mensen zijn, een familie. Die hun rouw, en alles waar ze mee in het reine moeten komen als er iemand overlijdt, ook nog moeten doen onder het oog van de wereld.
“Ik mopperde wat, dat het me wel erg van mijn werk hield, tot iemand zei: dit is je werk. Het volk vertegenwoordigen.”
Correct, want er zijn ook mensen die de monarchie een warm hart toedragen. Maar een partij die een republiek voorstaat moet zich wel iets afvragen.
“Maar ik heb er geen spijt van. Niet alleen dat we iemand naar het graf begeleidden die een deel uitmaakte van de ‘ikheid’ van ons land, maar ook dat het een periode afsloot. Tijd om na te denken en terug te kijken.”
Maar vooral vooruit kijken en vooruit denken. Hoe komen we [geleidelijk] van het idote instituut “monarchie’ af?
“Op dat moment besef je weer even dat het ook gewoon mensen zijn, een familie. Die hun rouw, en alles waar ze mee in het reine moeten komen als er iemand overlijdt, ook nog moeten doen onder het oog van de wereld.”
Nou en!? Deze “gewone mensen” hangen aan hun ongewone status als een vampier aan zijn slachtoffer. “Onder het oog van de wereld” Ach gut, was is hun leven moeilijk! Komt nou, wat is dit voor sentimenteel, excuses le mot, gezwatel.