(foto van een Israëlische schuilkelder).

In Israel zijn ze er goed in om mooie woorden te bedenken voor nare dingen. Zoals ze etnische zuivering liever ’transfer’ noemen, dat klinkt niet zo hard. Zo is er ook een mooi woord voor propaganda, hasbara, dat neer komt op uitleg. Er is de Israëlische regering veel aangelegen dat wij na al die akelige beelden na de aanval op Gaza niet de verkeerde ideeën krijgen. Dus besteden ze er veel tijd en energie en geld aan om ons nog het een en ander uit te leggen dat we misschien nog niet begrijpen. Zoals dat Israel toch echt niets anders doet dan zich zo netjes mogelijk te verdedigen tegen het geweld van hun vijanden.

Met de mislukte oorlog tegen Libanon liep het nog niet geweldig met de propaganda, vandaar dat er sinds acht maanden een nieuwe organisatie is opgezet, de National Information Directorate (zie de Guardian, hier.) de hasbara wat meer te stroomlijnen. Directeur Yarden Vatikai vertelde de Guardian dat er behoefte was aan een ‘hasbara apparaat’ dat de coordinatie zou verbeteren tussen alle agentschappen, en alle instanties die zich bezig moeten houden met Israels pr en diplomatie. Er kan nu beter van hogerhand geregeld worden wat we vinden moeten, en wat er in de media moet, want de organisatie laat nu dagelijks weten wat de belangrijkste slogans zijn. Zoals, op dit moment:

Het is Hamas heeft het staakt-het-vuren verbroken, niet Israël.
Israël moet zijn bevolking verdedigen.
Hamas is een terroristische organisatie die er op uit is om Israëlische burgers aan te vallen.

Het gaat goed, zegt Vatikai. Het ministerie van buitenlandse zaken heeft een steekproef genomen naar de wijze waarop de buitenlandse tv de aanval op Gaza covert, en merkt tevreden op dat van de 58 minuten zendtijd er maar 19 besteed werden aan de kant van de Palestijnen. (Het blijkt dus ook heel goed te werken dat de buitenlandse journalisten Gaza niet in mochten) Ook wordt er flink veel aandacht besteedt aan het Israelische lijden. Hoewel er ook toegegeven moet worden dat Israel verliest in de ‘beeldenoorlog’, het is een beetje moeilijk om de beelden van dode Palestijnse kinderen te evenaren met een plaatje van een Israelische schuilkelder. Verder worden er Arabisch sprekende woordvoerders opgeleid, speciaal voor Al-Jazeera en Al-Arabia. De firma doet er ook veel aan om op YouTube terecht te komen, waar maar al te veel amateursfilmpjes uit Gaza terecht komen, en Israel komt nu met filmpjes waar de heroische aanvallen vanuit te lucht worden getoond – uiteraard zo dat je niet kunt zien wat de resultaten zijn op de grond. Want beelden van lijken, dat is meer iets voor de tegenstanders van Israel.

Een nieuwe slogan voor de hasbara is ook dat er helemaal geen sprake is van een humanitaire ramp in Gaza, zoals minister Tzipi Livni pas beweerde. Dus wordt het breed uitgemeten wanneer er weer een paar vrachtwagens de grens over mogen, en is het feest voor de media wanneer Israël een paar van de slachtoffers naar een Israëlisch ziekenhuis haalt. Wij zijn de beroerdsten niet, is de boodschap, wij zijn humaan. Voor dit onderdeel van de hasbara heeft het Israelische consulaat in Engeland nu een nieuwe website geopend, dat vriendelijk Aid2Gaza heet. hier. Met dank aan ‘Bart’, een van het handjevol Nederlandse hasbarianen die nu erg ijverig zijn in het rondsturen van de laatste slogans – ik krijg ze dagelijks langs. Op Aid2Gaza kun je dus lezen hoeveel hulp Israel wel binnen laat, uiteraard wordt niet vermeld hoeveel er niet wordt toegelaten. Een andere leuke website die de mensen die iets goeds willen doen voor de joodse staat, die nu toch geheel ten onrechte in een kwaad daglicht komt te staan, terwijl ze toch echt niets anders doen dan zichzelf verdedigen, is de website die Honest Reporting heet. Niet lachen. Hier. Daar wordt de apologeten van Israel uitgelegd wat ze moeten zeggen, waarmee ze de media moeten bestoken benevens de mensen die er, zoals ik, een eigen weblog op na houden waar te vaak informatie en opinies op verschijnen die ze in Israel niet prettig vinden.

In Nederland hebben we natuurlijk ook de journalisten, redacteuren en columnisten die het helemaal zelf verzinnen. De Volkskrant deed het weer. Dat wil zeggen Chris Rutenfrans, de redacteur van de opiniepagina deed het weer. Nadat de verslaggevers op de andere pagina’s en in het redactioneel weer iets te veel hadden gezegd dat minder plezierig was voor Israel moest er natuurlijk weer dringend enig weerwerk geboden worden. Dus nadat er een kop boven het redactioneel van de VK had gestaan op maandag, “Bommen op Gaza even verwerpelijk als zinloos” – zo scherp had ik het in de VK nog niet gelezen, kwam er de dag daarna weer een pro-Israel stuk op de opiniepagina. Voor het evenwicht, zeg maar.

Daarin betogen twee Isreli’s, Michael B. Oren en Yossi Klein Halevi dat “Israel de ruimte moet krijgen om Hamas definitief te verslaan”. Hier. Daar werken ze om te beginnen weer een paar van de vaste nummers van de zionistische canon af. Bijvoorbeeld dat het de Palestijnen zijn die het mooie aanbod van Clinton en Barak hebben afgewezen, om vervolgens ‘vijf jaar terreur’ te beginnen. En dat die rottige Palestijnen, nadat Israel zo lief de Gazastrook had ontruimd toch nog op de vernietiging van Israel uitwaren. En dan geeft de wereld Israël de schuld van het geweld, en aangezien dat een diepe wond sloeg in de Israelische ziel durfde Israel geen maatregelen meer te nemen die tot een veroordeling kon leiden. En daarom verloren ze in Libanon, omdat ze er gevoelig als ze waren niet tegen konden dat ze werden aangezien als schurken die ‘excessief geweld’ gebruikten. We begrijpen nu dus dat wij het zijn die er voor heeft gezorgd dat Israel die oorlog heeft verloren, en dat dreigt nu ook in Gaza te gebeuren.

En het is misschien ook de laatste kans om de Israëliërs te overtuigen van de levensvatbaarheid van een tweestatenoplossing. Zolang Hamas niet wordt verslagen, komt een verdrag dat zowel tegemoetkomt aan de Palestijnse aspiraties als aan de angsten van Israël niet dichterbij. In de Gazastrook staat niet minder op het spel dan de toekomst van het vredesproces.

Dat we het maar begrijpen: al die dode Palestijnen, al die verwoesting, dat is allemaal voor hun eigen bestwil. En voor de vrede.

En aan komt de mooiste draai in het verhaal. Omdat de Israelische burgers zo bang zijn voor de beschietingen met raketten zijn ze ook te bang voor een twee-statenoplossing. Wij moeten dus vooral even niet zeuren over de slachtoffers in Gaza, wanneer Israel bezig is om ‘Hamas definitief uit te schakelen’, want zolang die niet geheel vernietigd zijn blijven de Israeli’s bang. En dan komt er geen Palestijnse staat.

Vanochtend een column, ik kan het niet helpen, het is weer de Volkskrant, waarin Nausicaa Marbe haar hasbaradiploma haalt, door ons op te roepen Israel te steunen tegen Hamas. Hier. De simpelste methode is door de vijand, de Palestijnen, af te schilderen als monsters die het allemaal alleen maar aan zichzelf te danken hebben. Dat is sinds de islamofobie na 9/11 en de moord op Van Gogh heel makkelijk geworden. Je reduceert Palestijnen tot Hamas, je reduceert Hamas tot zijn meest extreme vertegenwoordigers, en je maakt daar een karikatuur van die je vervolgens bestrijdt. Kat in het bakkie.

Marbe heeft het dus achtereenvolgens over ‘de bloeddorst van Hamas die uit is op de vernietiging van joden’, Hamas die ‘munt slaat uit de nabestaanden van zelfmoordterroristen en ouders die trots zijn op hun geexplodeerde spruit’, de Hamastraditie die er uit bestaat ‘om bomgordels om zwangere buiken te knopen en joelende moeders die met slachtmessen in de schedels van hun als jihadist verklede peuter kerven tot het bloed voor de camera vloeit’. (Ze raakt hier een beetje in de war met haar gruwelbeelden, want ze heeft het nu opeens over sjiieten en die heb je in Palestina niet). Leiders dus, die ‘geen onderscheid maken tussen mens en bom, leven en dood, kind en soldaat, moskee en wapendepot, vriend en vijand’. Duidelijk: dat zijn monsters, dat zijn geen mensen meer. Uitroeien die hap.

En dan nog een rijtje van de cliché’s die zo uit de hasbara-school komen:
De Palestijnen hebben alle kansen laten schieten op vrede, met het eigen volk als slachtoffer.
Voortdurende Palestijnse rakettenregens en Israel was een voorbeeld van beheersing.
Hamas was de eerste die vuurde.
Nadat Olmert geprobeerd heeft zich niet te laten provoceren na deze geweldsgolf (die raketten dus) was er geen andere optie meer (dan een tegenaanval).
Israel sloeg niet buitenproportioneel toe, en bombardeerde alleen Hamasdoelen, terwijl alle raketten van Hamas juist op burgers gericht zijn.
Turven van lijken is zinloos (het is Marbe kennelijk toch wel opgevallen dat er iets meer doden zijn gevallen onder de Palestijnen) “alsof degene met het grootste aantal slachtoffers het morele gelijk verdient”. Dat verdient Israel, dat begrijpen we toch.
En in een oorlog houdt geen partij schone handen: in dat licht moeten de altijd te betreuren burgerslachtoffers worden gezien.
Geen enkel land ter wereld zou jarenlange beschietingen onbeantwoord laten.
De extreme Israel-bashers breken hun tongen om ons wijs te maken dat juist de zionistische staat het poeslieve Midden-Oosten belaagt.

En dat gaat nog zo een tijdje door. Er zijn mensen die nog nooit gehoord hebben van bezetting. Die staan helemaal achter dat arme bedreigde Israël, dat zich verdedigen moet met één hand op de rug gebonden, omdat ze zo beschaafd zijn, en zo bang dat wij ze zouden herinneren aan internationaal recht enzo. Of dat we misschien denken dat de Palestijnen ook maar gewoon mensen zijn die het liefst in leven blijven. Dat moeten we niet hebben als we Israël verdedigen. Het blijven bloeddorstige barbaren, die Palestijnen, dat mogen we vooral niet vergeten als er in de komende dagen nog flink wat aan gort worden geschoten. Dapper vanuit de lucht, dan houdt Israel letterlijk de handen schoon.