Te gast: Belgische vrienden. Een handig stuk om antwoord te hebben op de bekende mantra’s die je om de oren vliegen, zoals Hamas is begonnen, Israel moet nu wel ‘de infrastructuur van Hamas vernietigen’, enzovoorts.
Ludo De Witte, Ludo De Brabander en Nadia Fadil bestrijden zowel antisemitisme als zionisme. Ludo De Witte is publicist. Ludo De Brabander is stafmedewerker van vzw Vrede. Nadia Fadil is postdoctoraal onderzoekster aan de universiteiten van Firenze en Leuven.
Israel voert lijkzakkendiplomatie, De Gucht kijkt andere kant op
‘De grondoorlog in Gaza gebiedt om zonder veel omwegen scherp te stellen op de fundamentele inzet van het conflict’, schrijft Ludo De Witte. Samen met Ludo De Brabander en Nadia Fadil vat hij zijn versie van de feiten samen in zes punten, van Tel Aviv tot Antwerpen.
1 Volgens Israël is de oorlog een antwoord op raketbeschietingen van Hamas. In werkelijkheid zegde Hamas het bestand op omdat Tel Aviv het niet naleefde. Israël weigerde immers de blokkade op te heffen voor de doorvoer van humanitaire goederen, waardoor Gaza onleefbaar werd. En met een zware militaire aanval op 4 november 2008 schoot Tel Aviv elke illusie op dat vlak weg.
Hamas was en is wel degelijk bereid tot een vergelijk, meer zelfs, tot een feitelijke aanvaarding van het bestaan van Israël via een langetermijnbestand (een zogenaamde hudna), op voorwaarde dat Israël het oorlogsrecht en de VN-resoluties respecteert: een stopzetting van de bezetting en de oprichting van een volwaardige Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever en Gaza, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Maar daar knelt het schoentje. Het zionistische regime koestert nog steeds de droom om in een zo groot mogelijk gebied van Palestina de rechten van de oorspronkelijke bevolking op te offeren aan de kolonisatie. Het is geen toeval dat Israël nog steeds een land zonder officiële grenzen is!
2 Het officiële doel van Israël is “de vernietiging van de terreurinfrastructuur”. Maar of men het nu politiek, sociologisch of geschiedkundig bekijkt: Hamas kun je bezwaarlijk louter een terreurorganisatie noemen. Het is een verzetsbeweging met massa-aanhang en een legale politieke meerderheid in het Palestijnse parlement die weliswaar ook het terreurwapen hanteert. Het perverse in deze historie is dat er alles aan gedaan werd om Hamas aan te zetten om naar de wapens te grijpen. Toen Hamas eindelijk besliste om een einde te maken aan de zelfmoordaanslagen en in 2006 deelnam aan verkiezingen voor een Palestijns parlement, en die ook won, besloten Israël en het Westen Hamas te isoleren. Contraproductiever kon het niet.
De eliminatie van “de terreurinfrastructuur” kan alleen maar betekenen wat de joodse professor Baruch Kimmerling de politicide van Palestina noemt: de vernietiging van het sociale weefsel zodat een georganiseerde politieke expressie van het Palestijnse volk onmogelijk wordt. De vernietiging van wegen, universiteitsgebouwen, moskeeën, ministeries en politiekantoren passen in het plaatje: een politieke en sociale woestijn creëren (failed territory) waarin bendes van de anarchie profiteren en groepen zoals Al Qaida vrij spel krijgen. Dan kan Tel Aviv beweren dat er “geen gesprekspartner” aan de andere kant van de tafel zit, doorgaan met de kolonisatie en op termijn een Palestijnse quisling – een dictatoriale zetbaas – aan het hoofd van het gebied zetten (Mahmoud Abbas is kandidaat).
3 Tel Aviv wil komaf maken met wat men, naar analogie met het Vietnamsyndroom, het Libanonsyndroom van het Israëlische leger kan noemen. Op aandringen van Washington begon Tel Aviv in de zomer van 2006 een oorlog tegen de Libanese verzetsorganisatie Hezbollah. Dat liep faliekant af. Israël gebruikte grootschalige terreur (Zuid-Beiroet platbombarderen en tienduizenden clusterbommen uitgooien), maar Tel Aviv moest afdruipen terwijl Hezbollah versterkt uit de strijd kwam.
Als Israël vandaag zijn militaire macht wil demonstreren, dan heeft dat veel te maken met zijn positie als junior partner van Washington.
De strategische relatie van de VS met de joodse staat steunt in de eerste plaats op de militaire rol van Israël in de regio, als afdreiging voor de anti-Amerikaanse krachten in dat strategische, olierijke gebied. Israël wil vandaag de herinnering uitwissen aan wat doorgaans als een militaire overwinning van Hezbollah wordt opgevat.
4 Volgens de Israëlische krant Haaretz heeft Tel Aviv deze oorlog twee jaar lang voorbereid. De Israëlische regering heeft onder meer de National Information Directorate opgericht, om de oorlog ook in de media te voeren (The Guardian, 2/1). De pr-resultaten zijn op het tv-scherm te zien: een ‘zachtere’ communicatie, met veel vrouwelijke legerwoordvoerders; beelden van ‘chirurgische’ bombardementen; journalisten wordt verhinderd naar Gaza te reizen, maar berichten over Israëlische voedselkonvooien naar Gaza worden gefaciliteerd. Tv-stations nemen reportages over waarin dankbare Israëlisch-Palestijnse patiënten vertellen over hun verzorging in Israëlische ziekenhuizen.
Het neemt niet weg dat de operatie van Israël volgens het humanitaire oorlogsrecht een aaneenschakeling van misdaden is, want de zogenaamde ‘proportionaliteit’ tussen militaire actie tegen het verzet en collaterale schade toegebracht aan burgers is zoek, zoals onder meer blijkt uit de massamoord op aspirant-verkeersagenten, de vernietiging van een burgerwoning waarbij een Hamasleider en vijftien leden van zijn gezin omkwamen, het bombardement van een moskee waarbij dertien mensen werden gedood, om nog te zwijgen van het kapotschieten van ministeries, politiekantoren en een winkelcentrum.
5 De lijkzakkendiplomatie van Israël toont aan dat Tel Aviv één maatstaf hanteert: zo ver mogelijk gaan in de grondroof, de uitdrijving van Palestijnen, de kolonisatie en het bloedig neerslaan van elk verzet. Tel Aviv spreekt en verstaat alleen de taal van het geweld, en de dreiging met geweld.
Europa heeft een machtige arm en een grote stok in handen om Tel Aviv in te tomen: de associatieakkoorden en de intense economische betrekkingen tussen Europa en Israël. Maar Europa laat Israël begaan. Bij het begin van de oorlog veroordeelde minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht Hamas als aanstoker van het conflict omdat het de raketbeschietingen had hervat. Israël daarentegen wordt geen strobreed in de weg gelegd, zelfs niet in woorden: De Gucht “verzoekt” Tel Aviv alleen om geen buitensporig geweld te gebruiken (DM 29/12). En zelfs na het uitbreken van het grondoffensief blijft De Gucht op de vlakte. Geen enkele eis voor Tel Aviv, alleen maar de vaststelling dat het grondoffensief “een zorgwekkende evolutie” is die “onvermijdelijk meer burgerslachtoffers zal maken” (Radio 1, 4/1). Met welk moreel recht van spreken zal De Gucht zich nog met de oorlog in Oost-Congo bemoeien?
Europa, zoals de VS en de Arabische dictators, geeft Israël vrij spel om het verzet te breken, by any means necessary. Het meest betekenisvolle initiatief van Europa van de afgelopen dagen was… het vrijmaken van 3 miljoen euro humanitaire hulp voor de Palestijnen, of een fractie van wat Israël in Gaza heeft kapotgeschoten en eigenlijk door die partij zou moeten worden vergoed.
6 Enkele joodse persoonlijkheden en een groep antizionistische joden in Antwerpen veroordelen duidelijk een oorlog die Tel Aviv beweert ook in hun naam te plegen. Maar het Antwerpse Forum der Joodse Organisaties staat vierkant achter de Israëlische aanval. “Hamas is volledig verantwoordelijk voor het lijden dat het Palestijnse volk opnieuw moet dragen”, zegt woordvoerder Hans Knoop, waarmee Israël van elke verantwoordelijkheid wordt vrijgesteld (De Standaard 30/12).
Het Forum zet zo zijn kwalijke politiek verder, nadat het begin 2003 al zijn “onvoorwaardelijke steun” had gegeven aan de regering-Sharon die met uitvoerig gedocumenteerde oorlogsmisdaden de tweede Intifada verpletterde. Het is een desastreuze zaak, want op die manier probeert het Forum de indruk te wekken dat het joodse volk en het zionisme één zijn. Het Forum werpt zo een racistische mantel over alle joden; alsof ze allemaal akkoord gaan met de behandeling van de Palestijnen als tweederangsburgers in Israël en met de kolonisatie van hun land. Op die manier werkt het Forum in de hand wat het zijn tegenstanders verwijt: het opwekken van antisemitisme.
Wie opkomt voor de Palestijnse zaak moet de valstrik ontlopen die het zionisme spant en een zeer scherp onderscheid maken tussen jodendom en zionisme. Zowel het antisemitisme als het zionisme moet men bestrijden, want het zijn allebei racistische ideologieën die in zekere zin elkaars complement vormen.