Foto op de voorpagina van de Volkskrant: een overlevende van de massamoord in Ruanda.
Er is een prachtige roman over geschreven: Een zondag aan het zwembad van Kigali. Een hard boek, cynisch soms. In het begin dacht ik: dit wil ik helemaal niet lezen. Hoe kun je nu een roman maken over een massamoord? En toch legde ik het niet weg. Het heeft een hartverscheurend einde dat ik niet zal verklappen. Ik zat echt met tranen in mijn ogen.
Dat is knap, om van iets dat eigenlijk niet te beschrijven valt, en dat te groot en te erg is om er nog wat bij te kunnen voelen een boek te maken dat toch bij je binnen komt.
Aanbevolen dus:
Gil Courtemanche, Een zondag aan het zwembad van Kigali.
Wat hebben we nu als wereld geleert van Rwanda? Dat de VN nog sneller had moeten ingrijpen? Had dat dan gekunt met zo’n traag apparaat? Achteraf analyseren maar weer over de ruggen van de stapels afgeslachte Rwandezen heen….
Afgelopen week ook naar Twee Vandaag gekeken, een EO uitzending over de Britse journalist Fergal Keane die de Rwandezen 10 jaar gevolgd heeft. Afschuwelijke beelden. Een radiostation dat een slachting van ongekende omvang veroorzaakt door smerige berichtgeving. Een burgemeester die zijn dorpelingen naar een kerk lokt en ze daar af laat slachten. Het blijft voor mij nog steeds onbegrijpelijk dat we met ons allen de andere kant op hebben gekeken toen de slachting al lang en breed gaande was. Het interview met een Franse (?) hulpverlener (Gaillard??) deed mij volschieten; wat moet deze man gevoeld hebben.
http://news.bbc.co.uk/1/hi/programmes/panorama/3582267.stm
Voor het verhaal van Fergal Keane.