Vreest niet: er wordt binnen de SP geen feministische coup gepland, we zijn geen splijtzwam en geen scheurmakers. We komen niet het volgende congres binnenstormen met ontblote buik of om onze beha’s te verbranden. We gaan geen mannen aan de schandpaal nagelen of langs de meetlat leggen. Maar een aantal vrouwen binnen de SP vindt wel dat er meer aandacht moet zijn binnen een socialistische partij voor de positie van vrouwen. Dus komt er een groep bij elkaar, en ik was ook gevraagd om daar bij te zijn. Wat ik van harte deed.

Het gesprek is nog gaande, wat de bedoeling is, waar we aan willen werken en hoe. De groep is dus ook nog open voor andere vrouwen die mee willen denken.
De positie van vrouwen binnen de SP zelf is helemaal niet slecht. De tijd dat vrouwen er vooral waren om de broodjes te smeren is echt voorbij, ook binnen de SP. En we hebben absoluut niet het gevoel dat de voorvrouwen in de partij niet serieus worden genomen. Maar inhoudelijk gezien heeft de SP nog steeds een erfenis dat het ware socialisme, wat vroeger de klassenstrijd heette, absoluut primair is, en dat het niet echt nodig is om nog aandacht te schenken aan specifieke bevolkingsgroepen – zoals daar zijn: migranten, vrouwen.

Dat vinden we vooral jammer, omdat we er vanuit gaan dat ook ons socialisme alleen maar versterkt kan worden als we daarbinnen ook nadenken over de verschillen tussen de seksen. Die zijn er nog steeds, al is er inmiddels veel gewonnen, en daar zou zeker het een en ander over opgenom,en kunnen worden in de visie, het partijprogramma, in de afdelingen, in onze reacties op nieuwe wetgeving en de regelgeving in Europa, waar Kartika Lyotard voor ons het fort moet verdedigen en ook te maken krijgt met beleidsmaatregelen over emancipatie. Het gaat dus zowel over de internationale situatie als over de Nederlandse.

De aanleiding voor het bijeenroepen van deze groep was een amendement dat op het laatse partijcongres is aangenomen, het congres dat over Heel de wereld ging. Ik was er niet bij want ik zat toen toevallig net in de wereld, in Gaza.

Dit is het amendement dat met meerderheid van stemmen werd aangenomen:

1. De SP ijvert actief voor wereldwijde toepassing van het Internationale Verdrag voor de Economische, Sociale en Culturele Rechten, zowel voor mannen en vrouwen, als voor het Internationale Verdrag voor de Rechten van de Vrouw.
2. De SP steunt actief de wereldwijde campagne om geweld tegen vrouwen en achterstelling van vrouwen te beëindigen.
3. De SP streeft naar het bevorderen van een onafhankelijke verblijfstitel voor asielzoekende vrouwen en het adequaat toepassen van een gender-analyse
bij asielaanvragen van vrouwen in Nederland.

Een goed begin, maar nu verder.
Op het internationale vlak moeten we het hebben over armoede, die vrijwel overal sterker aanwezig is onder de vrouwen, over ‘reproductieve rechten’, alles wat met al of niet kinderen krijgen te maken heeft, gezondheid, zuigelingenzorg, voorbehoedmiddelen enzovoorts, want de zeggenschap over de eigen vruchtbaarheid is precies wat nodig is om vrouwen uit de armoede te halen. En dus hun kinderen. En het wereldwijde geweld tegen vrouwen is een belangrijke issue, uiteraard.

In Nederland is de situatie een stuk beter, maar nog steeds niet gelijk. We moeten het ook hier hebben over armoede, die hoger is onder vrouwen, met name bijvoorbeeld oudere vrouwen, alleenopvoedende ouders die in de praktijk grotendeels vrouwen zijn, en migrantenvrouwen. Het spreekt daarbij vanzelf dat we het niet hebben over vrouwen als een aparte groep, want veel van wat we constateren geldt ook voor een deel van de mannen. We moeten ook kijken naar de sociale zekerheid en de zorg. Veel van de nieuwe wetten zijn niet discriminerend voor vrouwen bedoeld, maar werken voor vrouwen slechter uit. Zo worden op dit moment veel mensen uit de WAO en de WW gezet, richting bijstand. Maar die krijgen mensen met een verdienende partner niet. En dat zijn vaker vrouwen dan mannen. Terwijl de economische zelfstandigheid van vrouwen groeiende was, worden nu veel vrouwen weer opnieuw teruggeworpen in de afhankelijkheid.

De verdeling zorg en werk blijft een punt. Vrouwen doen vaker het onbetaalde werk, het huishouden, de kinderen, de mantelzorg. Heel belangrijk werk, ook maatschappelijk gezien, maar ondergewaardeerd. En ook slecht voor de economische positie. Dan is er nog de pensioenopbouw. De voor vrouwen slechter geregelde oude dag. De kinderopvang die met de nieuwe wet weer een stuk achteruit is gezet. En dat terwijl de regering zo graag wil dat vrouwen meer gaan werken.

Dan de migrantenvrouwen. Veel kwesties: onvolledige pensioenopbouw, minder AOW. En de problemen met de zelfstandige verblijfsvergunning. En dat hangt weer samen met het nog steeds voorkomende geweld binnen gezinnen, voornamelijk tegen vrouwen en kinderen, waar migrantenvrouwen vaak minder vwerweer tegen hebben dan autochtone vrouwen – hoewel het ook daar nog steeds veel te veel voorkomt.

En dan zijn er actuele kwesties, zoals de poging om ‘bijstandmoeders’ maar gratis de opvang van kinderen op school te laten doen. In plaats van echte pogingen om werk en bijscholing te organiseren die aansluiten bij de talenten en bij wat een alleenstaande moeder toch al moet doen.

Kortom: er is nog veel te bespreken en uit te zoeken. We vinden daarbij dat het nadenken over vrouwen en over migranten veel met elkaar te maken heeft. Daarom waren we blij dat er ook twee vrouwen aanwezig waren met een ‘andere’ achtergrond. Fatma, Koerdisch-Turks-Nederlands en Mina, Iraans-Nederlands.

En toen moesten we het ook nog hebben over hoe we ons noemen. Vrouwenraad binnen de SP was het eerste voorstel. Maar klinkt wel een beetje zwaar. Rooie vrouwen was al vergeven. We werden het eens over het simpele: SP Vrouwen.
Maar in de kroeg na afloop van de bijeenkomst, genaamd Rooie Nelis dachten we, waarom niet Rooie Nelie? Hebben we het nog over.

Wie mee wil doen, of ideeen heeft: contactadres is voorlopig dat van Elisabeth, Elisab@tomaatnet.nl