Vakantie, in mijn ogen, is als je rustig kunt werken.
Binnenkort, zo na de laatste sessie in de Eerste Kamer denk ik, (7 juli) doe ik een maand lang de winkel dicht. Ik heb al eerder mijn weblog een week voor gesloten verklaard, en met moeite moet ik zeggen, maar deze keer is een drastischer maatregel noodzakelijk.
Ik moet namelijk dringend weer eens een boek schrijven. Vroeger schreef ik gemiddeld een boek per jaar, (of stelde het als redacteur samen), wat met elkaar een plank met zo’n 40 titels opleverde, maar daar is nu al weer jaren lang de klad in. De reden is duidelijk: als je zo intensief als ik met een weblog bezig bent, is er geen ruimte meer over een boek. Niet alleen simpelweg in tijd en energie, maar in de manier waarop je je brein aan het werk zet. Een weblog vraagt om actualiteit en stukjeswerk, en is een kortademig zo niet een hijgerig medium, en een boek vraagt om een ander denkproces: lange adem en andere zaken even opzij zetten. Dat gaat niet samen.
Ik vind een weblog een reuze uitvinding. Vijf jaar geleden begon ik er argeloos en nietsvermoedend aan: ach dacht ik, kleine stukjes, ik heb elke dag wel zeven ideeën voor een stukje, en ik schrijf snel, dat doe ik met de linkervoet. Waar ik geen rekening mee heb gehouden is dat de moderatie van reacties ook nog een sloot energie vraagt, vooral als je die serieus neemt en er serieus op wilt antwoorden. Meestal doe ik dat dus vroeg in de ochtend, als het brein nog fris is, maar dan kan ik het schrijven voor de rest van de dag wel vergeten.
Een weblog heeft grote voordelen boven een boek: je bereikt er een massa mensen mee, op dit moment zijn dat er dik drieduizend per dag, zoveel lezers hoef ik voor een boek niet te verwachten. En het prettige ervan is dat ik elke dag kan bedenken waar ik zin in heb, dat ik meteen kan reageren als ik me ergens aan erger en dat gebeurt tegenwoordig nogal eens, en dat de gedachtengangen niet af hoeven te zijn – je kunt er makkelijk nog eens op terugkomen. En dat ik kan verwijzen naar andere mensen die iets te zeggen wat ik de moeite waard vind, of op acties kan wijzen, of fotoverslagen kan maken van bijeenkomsten – het hoort allemaal bij de unieke en leuke kanten van een weblog.
Het prettige is ook dat ik met mijn weblog van niemand afhankelijk ben. Met een opinieartikel voor een krant is het altijd maar weer afwachten of het wordt aangenomen, en eerlijk, met mijn staat van dienst hou ik er niet van om voor de kat z’n viool te werken en nog eerlijker, ik hou niet van afwijzing. Dus begin ik er vaak niet aan. Aangezien ik zelf de baas ben van mijn weblog, kan me dat hier niet gebeuren. En ook met een boek ben ik afhankelijk: van een uitgeverij die mijn plan moet zien zitten.
De nadelen zijn er ook: de stukken op mijn weblog zijn een korter leven beschoren. Ze staan niet in de kast. Mocht ik straks besluiten om met mijn weblog op te houden, omdat mijn diensttijd bij de SP er op zit bijvoorbeeld, dan verdwijnt er een karrevracht aan materiaal – of ik moet iets verzinnen om dat elders toegankelijk te houden. Of opnieuw een weblog beginnen. Ik weet het nog niet, maar ik heb nog even.
Een ander punt: op een of andere manier zijn de webwereld en die van de reguliere media nog vrijwel gescheiden culturen. Ik merk dat er ook journalisten zijn die mijn weblog lezen – sommige rechtsige columnisten gebruiken mij als ze even niks leukers kunnen verzinnen graag als haatobject om weer eens wat over te kiften – nou ja, ik moet hun ook wel eens hebben – maar verder dringt er zelden wat door in de papieren media. Het is alsof dezelfde discussies soms in twee verschillende circuits plaatsvinden. Zelden zul je in krantenartikelen een verwijzing vinden naar een website, en van recensies is al helemaal geen sprake. En dat vind ik, als ik me weer eens ergens tegenaan wil bemoeien, wel eens jammer. Dus wil ik wel weer eens kijken wat er gebeurt als ik weer eens een boek schrijf. Of twee.
En dan nog een punt, wat voor iemand die slecht heeft gezorgd voor haar pensioen en binnenkort 65 wordt ook niet helemaal onbelangrijk is: ik wil wel weer eens worden betaald voor al mijn werk. En een weblog, dat schuift voor geen millimeter: de uitdrukking ‘liefdewerk- oud papier’ behoeft dringend een update. Nou word je van een boek ook niet rijk, tenzij je toevallig een bestseller schrijft wat ik ook wel eens heb gedaan, en is het omgerekend ook niet meer dan bijstandsniveau, maar toch.
Ik heb wel vier plannen liggen. Vier en een half. Welke de eerste wordt weet ik nog niet. Om te beginnen wordt het afkicken, want mijn dagschema wordt medebepaald door het bedienen van mijn weblog – straks weet ik niet eens meer waarvoor ik nog vroeg mijn bed uit moet komen. Of waarvoor ik permanent een i-Phone in mijn damestasje heb zitten. Of weet ik zonder de reacties niet waar ik me over ergeren moet. En wat ik moet doen met opkomende gedachten, als ik de krant lees. Wat moet ik met die stapel knipsels, of scheursels, zijn het meer.
We zullen zien. Ik ben nog een dikke week online en dan is het voorlopig even toedeloe.
Ik zal je missen! Maar des te benieuwder ben ik naar het resultaat van die maand vakantie in je hoofd. Geniet ervan, maak er wat moois van!
Jammer, ik mocht je graag stangen. Behalve op het onderwerp Palestina. Op dat punt ben ik het vet met je eens. Waar is de vet-knop trouwens in reacties?
Kun je vaag hinten waarover je gaat schrijven? Dan krijg je van mij een voorschot-reactie. Dan weet je gelijk hoe dat in de markt ligt.
En niet teveel bomen rooien voor dat boek.
En af en toe toch nog mooie foto’s plaatsen?
Dat je dol bent op stangen heb ik gemerkt, Evert. Je vliegt er dan ook niet voor niets steeds vaker van af, want ik vind dat gekift en gekef dom, zinloos, en zonde van mijn tijd. Mijn weblog is daar niet voor bedoeld, al dringt dat nog steeds niet tot je door.
En nee, ik ga natuurlijk uitgerekend niet een beroeps-kifter vertellen waar ik over schrijf, en jouw voorschot- reactie steek je ook maar ergens waar het heel donker is. Qua markt moet ik niet bij jou zijn.
Je zult het gaan zien, Anne-Marie, insha’Allah.
Ik lees jouw stukjes iedere ochtend met een glimlach.
Ik geniet van je onnavolgbare politieke overtuigingen.
Jammer dat we je een maand moeten missen.
prettige vakantie, Pjotr
Het is afkicken voor jou? En wacht dacht je van je lezers, het werkt verslavend zo’n weblog. Maar van mij een welgemeende goede vakantie. En als we meer Meulenbelt willen dan even naar de bibliotheek of naar de boekhandel. Meulenbelten is nog makkelijker gewoon de delete knop.
Beste Anja,
Ongelofelijk hoe veel en snel jij schrijft; ik heb niet eens genoeg tijd het allemaal te lezen, dus wellicht handig deze zomerstop! Succes met je boek(en) en ik kijk er nu al naar uit!
Zonnige groet, Brechtje van Bergen
Ik zal je missen Anja. Maar…….wij komen terug!!! om met Theo Uden Masman te spreken. Misschien schrijf ik zijn naam wel verkeerd,’t is ook zo’n tijd geleden.
Ik wens je een fijne en vruchtbare vacantie toe. Bedankt voor alles wat je al deed.
Jan.N
Och jee, Theo Uden Masman. En wat dacht je van Heintje Davids?
Een hele fijne vakantietijd Anja al ziet het er niet naar uit dat je veel aan uitrusten toe zult komen.
Vier boeken ben je van plan om te gaan schrijven, dat lijkt me een hele kluif in een maand.
Voor je met “vakantie” gaat zou ik je nog iets willen vragen.
Iedere dag kijk ik wel even op je blog maar lees niet alles wat je schrijft.
Eigenlijk hoop ik steeds iets te vinden over de mensen in Gaza omdat dat me nogal bezig houd.
Kun je ons vertellen hoe het op het ogenblik met hen gaat.
Van harte graag!!!
Enne….probeer een beetje uit te rusten en te genieten van alle dagen zonder ons!!!
Groet,
Gerrie
Nee ik kan veel maar niet vier boeken schrijven in een maand, Gerrie. Dus ik moet kiezen.
Ik ga begin september weer naar Gaza, insha’Allah, daarna kan ik weer vertellen hoe het gaat. En ik wacht nog op uitsluitsel of het mijn familie gaat lukken om Gaza uit en hierheen te komen, maar het ziet er niet naar uit. Zo gauw ik wat te vertellen heb hoor jij/horen jullie dat ook weer.
Ik ben ook zo benieuwd hoe het met de mensen in Gaza gaat. Je hoort er niets over. Ze worden door de media vergeten. En dan denkt men, we horen niks dus het zal wel goed gaan. Maar ik denk dat het juist niet goed gaat. Iedereen was hevig verontwaardigd toen de journalisten Iran uit moesten. Dat hoorde je niet of toch in veel mindere mate toen de journalisten Gaza niet binnen mochten van Israel toen het Gaza binnenviel en nu nog niet. Ik zal je weblog ook missen Anja. Ik kijk er ook iedere dag op. Maar je hebt gelijk dat je even aan iets anders gaat werken. Veel succes met het schrijven van je boek. Ik ben er erg benieuwd naar. Tot dan dan.
Fijne vakantie, werk niet te veel. Geniet van de rust.
Hans
Ja, Heintje Davids: “Als je voor een dubbeltje geboren bent, dan wordt je nooit een kwartje” Prachtig! Ik ken echter niet iets van haar in de trant van Uden Masman: “Maar…..enz.” Jij wel?
Nogmaals alle goeds in je vacantie.
Jan.N
Alvast een fijne werkvakantie. Zal mijn dagelijkse webloguitje gaan missen maar ik kijk uit naar je boek.
Veel succes en plezier met het schrijven
Leo
“Wordt”moet natuurlijk “word” zijn. Sorry, stom!
Jan.N
Ha die Jan. Ik maak wel eens een grap: het enige beroep waarvoor je niet hoeft te kunnen spellen is schrijver – altijd iemand die het nakijkt. Zoals mensen al vaker hebben opgemerkt: mijn d’s en t’s zitten ook niet spijkervast. En op een weblog kijkt niemand het na. Toch altijd het belangrijkste: wat je te zeggen hebt.
Je bent hartstikke goed! Ha,ha,ha,ha,!!!!
Jan.N
Ik ben met je eens dat blogs een enorme uitvinding zijn. Ik ben altijd krantenschrijver geweest en ik geniet van de vrijheid die een blog biedt: eigen tempo, taal, stijl, keuzes. Ook ben ik met je eens dat het – in Nederland – nog veel te veel een wereld apart is. In de Angelsaksische wereld – en zeker in de sfeer waar ik het meest in ben geïnteresseerd, Midden-Oosten/Islam/Jodendom – is er wel degelijk een wisselwerking, schrijven journalisten en wetenschappers naast hun gewone werk blogs en worden die ook driftig onderling uitgewisseld. Het is een geweldige bron van informatie en tegelijkertijd een soort intellectuele stimulans. (al vreet het – ook dat ben ik met je eens – een enorme hoeveelheid tijd).
Ik ben nog maar kort blogger – de Gaza-oorlog was de aanleiding – en er waren twee blogs die me op het idee brachten: jouw blog en iemand die zich The Magnes Zionist noemt, een buitengewoon cynisch orthodox joodse prof aan de Hebrew University die net ls jij met de nodige lenigheid wisselende onderwerpen behandelt. Kortom ik ben je dank verschuldigd, Ik hoop dat je na de vakantie weer terugkomt en zal je blijven lezen.
Ja, dat vergat ik nog te noemen in mijn verhaaltje, Maarten Jan – het is ook een intellectuele stimulans – het daagt mij uit om verder na te denken, meer te studeren, antwoorden te geven op vragen en meningen van anderen. En dat is ook verslavend. Ik zie overal stukjes in. Juist ook omdat ik mezelf de opdracht heb gegeven om in principe elke dag er iets op te zetten.
Maar ja, dat vreet ook tijd, en ook omdat er iets gebeurde waar ik geen besef van had toen ik er aan begon: ik daalde af in wat ik de onderwereld van het web noemde. En daar kwam ik heel wat volk tegen dat al snel besloten had dat ik hoorde bij de vijand, de lui waar ik in het geheel geen last van had toen ik alleen nog boeken schreef – veel van die webklanten lezen geen boeken en als ze die lezen hebben ze geen medium om eens even lekker tegen mij uit te halen. Na van mijn eerste verbijstering bekomen te zijn moest ik dus beslissen dat ik niet meer zomaar alles op mijn weblog toeliet – mijn weblog zou anders onder de voet gelopen worden door de Israel-apologeten, de moslimvreters, de gekken, en allerlei lui die mijn weblog graag wilden gebruiken voor hun eigen winkeltje. Ik geloof dat jij daar nog niet zo’n last van hebt, maar dat krijg je nog als je ontdekt wordt als serieus te nemen tegenstander.
Nou, vooral dat kost veel energie, niet omdat het deleten niet eenvoudig is, maar omdat ik elke keer weer opnieuw moet beslissen wat ik er mee doe. Discussie aangaan – meestal zinloos, maar toch proberen, of deleten, en dan komt er meestal nog een stroompje agressie na. Tjonge, wat zitten er een boel kwaaie mannen (sorry, maar dat zijn het meestal) op het web. Het gaf me wel veel inzicht in de Wilders aanhang nog voor andere mensen schrokken van zijn verkiezingswinst.
Maar juist doordat het web nogal gedomineerd wordt door – noem het maar even rechts – vind ik het zo belangrijk dat we het medium blog niet aan hen overlaten, en een ander, kritischer netwerk opbouwen. Dus dank ook voor jouw compliment, en op mijn beurt ben ik blij dat ook jij de stap hebt genomen.
Nee hoor, ik kom wel weer terug, na mijn schrijfvakantie. Ik kan het toch niet laten. Ik heb in principe nog twee jaar dat ik gebruik mag maken van een SP website, daarna moet ik bedenken of ik op eigen houtje doorga en hoe.
Beste/lieve Anja ten eerste een fijne ontspannende vakantie toegewenst,je hebt het verdiend.
Als je naar Gaza gaat,zou je dan voor mij een shirt/t,shirt,met het logo van Palestina(xxl) willen kopen,ik heb vlaggen sjaals petten sleutelhangers enz.
Vandaag in Utrecht de start meegemaakt actie 65 ja 67 nee,daarna nog even naar Amsterdam geweest,waar de afd A.dam in het Westerpark een kleine barbecue hadden georganiseerd.
Groetjes Gerard.
Dag Anja,
Ik lees je interessante en informatieve weblog, iedere dag met veel plezier. Ik zal het missen. Maar ik wens je veel plezier en succes met het schrijven van je boek. kijk daar nu al naar uit.
Lieve groeten Josee
Goede reden om terug te komen, Josee. Dank je wel. (Het is soms een verrassing voor me wie de mensen zijn die mijn weblog lezen)