Zo, daar ben ik weer.

Ik heb het heerlijk gehad, zoveel tijd en rust om te kunnen schrijven, het manuscript is al een heel eind, en ik had best nog een maandje leeg van andere verplichtingen door willen gaan. En ik kan me erg verheugen op de tijd dat mijn politieke ‘carrière’ er over een paar jaar weer op zit, en ik weer gewoon schrijfster kan worden.

Ik heb wel een beetje af moeten kicken van mijn weblog. Al jaren ben ik gewend dat het de eerste gedachte is als ik ’s ochtends vroeg opsta, wat zet ik er vandaag op. Kranten lezen ook met die blik: zit hier een stukje in. Ik zag op een gegeven ogenblik overal stukjes. En altijd, als ik even niks te doen had, naar mijn pc, laptop of i-phone om te kijken of er nog even iets te modereren viel. En soms lang na moeten denken hoe ik ergens op moest reageren. Er blijft veel tijd en ruimte in de kop over zonder weblog, kan ik vertellen. En na de eerste week, dat ik nog knipsels in een mapje stopte en een lijstje maakte van onderwerpen vergat ik die stukjes en dat was niet onprettig.

Dus had ik ook tijd om na te denken over of en hoe ik verder ga met dit weblog. Ik wil nog wel een tijdje. In een interview vroeg iemand me een keer wat mijn motivatie was om boeken te schrijven. Ik zei: ik schrijf vaak de boeken die ik zelf zou willen lezen. Zo is het ook met mijn weblog: ik maak een weblog waar ik zelf graag naar toe zou gaan. Ook gezien het aantal bezoekers – tijdens de Gaza-oorlog waren dat er meer dan vijfduizend per dag – denk ik dat het in een behoefte voorziet. Er zijn niet zoveel linkse websites en weblogs in Nederland. En behalve dat ik zelf graag commentaren schrijf geef ik graag goede informatie door, vat interessante stukken samen, maak verslagen van bijeenkomsten en lezingen en het ziet er naar uit dat meer mensen deze persoonlijke selectie interessant genoeg vinden om er regelmatig of af en toe langs te komen. Voor mij is het leuk om te doen: het houdt mij ook scherp en op mijn tenen, en het is tegelijk ook zelfstudie, over de onderwerpen die mij na aan het hart liggen: Palestina/Israel natuurlijk, maar ook wat door gaat voor het ‘islamdebat’ en de polarisatie in Nederland. Onderwerpen die controversieel liggen, dat is duidelijk.

Wat mij al veel minder bevalt is de tijd die ik nodig heb om reacties te verwerken en er op te reageren. Minder dan een procent van het aantal bezoekers schrijft een reactie en naar schatting de helft daarvan is afkomstig van wat ik maar even samenvat als ‘de tegenstanders’. Nu zou ik graag nog eens meemaken dat het mogelijk was een echt gesprek te voeren met mensen waar ik het inhoudelijk gezien mee oneens ben, maar dat lukt zelden. Dat ligt aan het medium weblog, dat meer geschikt lijkt om te kiften dan om een gesprek te voeren, het ligt ook aan de polarisatie en de stijl van de tegenstanders. Hoe dan ook: ik heb het vaak geprobeerd, maar ik vind het zelden de moeite waard wat er van komt want het komt vrijwel nooit uit boven een welles-nietes, boven de persoonlijke aanvallen en beweringen die kant nog wal raken, en boven mijn pogingen om nog eens uit te leggen wat ik vooral niet heb gezegd.

Ik heb het er al vaker over gehad, er zijn voor wie een website/weblog voert een aantal opties, op zich allemaal even legitiem. Je kunt de mogelijkheid om te reageren helemaal uitschakelen of ‘outsourcen’. Je kunt, als bij een open forum, na je eigen bericht de lui hun gang laten gaan en je daar niet meer mee bemoeien – hoewel ook open fora er niet aan ontkomen om enigszins te modereren om de ergste bagger er af te halen. Of je kunt, zoals ik, wel zelf reageren, maar dan moet je ook stevig modereren en selecteren. Ik heb overwogen om de reactiemogelijkheid uit te schakelen, omdat het onevenredig veel tijd kost. Maar dat is ook jammer. Er zijn ook mensen die interessante commentaren en informatie doorsturen, of die oprecht vragen hebben. Wat voor de tegenstanders afgedaan wordt als ‘jaknikkers’ zijn voor mij mensen die actief en kritisch meedenken, en daar heb ik wat aan, en de lezers ook. Maar mijn geduld met de groep reageerders die niet in staat zijn, of niet bereid zijn om serieus te blijven, ook als ze het niet met me eens zijn, is erg gedaald. De lui die graag kiften en stangen, en bij voorbaat al tegen zijn, zeg maar. Laten die vooral kiften en stangen op hun eigen sites.

Ga even kijken wat je dan krijgt, voor het idee, als je niet modereert: hier. Interessant? Ik vind van niet. Maar wie dat wel vindt kan terecht bij vele van dit soort websites, de Volkskrant heeft ook regelmatig dit soort ongemodereerde ‘discussies’, die hoeft dus niet bij mij te zijn.

Eens werd voor mijn stijl van selecteren de term ‘meulenbelten’ ingevoerd. Iets te veel eer, want in werkelijkheid was er geen politiek weblog waarop niet werd gemodereerd, en wat er gebeurt wanneer je dat niet doet, en iedereen maar tegen en langs elkaar heen laat schreeuwen kan iedereen zelf waarnemen. De grap is dat ook degenen die op hun weblogs het allerhardst ‘censuur’ schreeuwden vroeger of later ook aan het meulenbelten sloegen. Nu iedereen dat doet kan ik wel een stapje verder. Dit is mijn nieuwe regel voor de mensen die het zo verschrikkelijk met mij oneens zijn: alleen wie laat zien serieus in te gaan op wat er al staat, van mij of van een ander, laat ik nog toe. Dat mag dus met een mening die haaks staat op de mijne, maar ik wil kunnen zien dat je je verdiept, interesseert, in een gesprek geïnteresseerd bent, en dat je fatsoenlijk reageert als ik daar wat op terug zeg. En anders hoeft het niet. Massa’s sites waar je je mening kwijt kunt, daarvoor heb je mij niet nodig.

Zo. Dat zal om te beginnen wel weer enig gekerm en gegrom geven, maar ik ga mijn tijd en energie beter bewaken dan voorheen. Althans, dat ga ik proberen. Want ondertussen schrijf ik wel door aan mijn boek, en ik wil het manuscript aan het einde van deze zomer af hebben.

De spelregels blijven hetzelfde, hier, alleen wat rigoureuzer.
We zullen zien.