Er komt een ouder echtpaar binnen op het kantoor, terwijl ik aan de Kifaia Nieuwsbrief zit te werken. Zwaar gelovig, man met baard en wollen muts, geeft me geen hand, vrouw helemaal ingepakt in het zwart met ook een gezichtssluier, haar ogen glinsteren achter een bril. Ze praten zacht en bescheiden. Ze komen om hulp vragen voor hun dochter, die heeft pampers nodig, en fysiotherapie.

Ze hebben heel erg pech gehad, legt Khaled uit als ze weer weg zijn. Na tien jaar huwelijk hadden ze nog geen kinderen. Ze zijn naar het ziekenhuis gegaan om een baby te adopteren en kregen een meisje. Maar al gauw bleek het een kind met een zware hersenbeschadiging,die haar hele leven lang zwaar gehandicapt zou blijven. Ze is nu zestien. Ze hebben haar thuis gehouden en haar verzorgd en geen ander kind meer geadopteerd. Geen moment hebben ze overwogen om het kind aan het ziekenhuis terug te geven en een ander kind te vragen: God heeft ons dit meisje gestuurd, ze hoort bij ons.

De verhalen over de twee families in Beit Hanoun houden iedereen bezig. Het is waar dat er twee mannen zijn doodgeschoten gisteren, een man van een van de families die naar de bank ging, en de politieman die met hem mee was als bewaking. Nog meer nieuws. De families die vlak bij elkaar wonen kenden elkaar erg goed, in elke familie waren er mannen die getrouwd waren met een vrouw van de andere familie. Nu zijn al die echtparen gescheiden en de vrouwen zijn weer terug naar hun oude familie. Nog steeds geen zicht op een oplossing, ook al is het Palestijnse Gezag dagelijks bezig met de onderhandelingen.

Financiele zorgen. Het bericht komt binnen dat het budget dat door de overheid toegekend is aan de zorginstellingen, de NGO’s waaronder het NCCR maar gedeeltelijk wordt uitbetaald, omdat ze een deel van het geld willen besteden aan de verkiezingen. Khaled is kwaad, maar zegt tegelijk dat er niet veel aan te doen is. Onder Arafat was het makkelijker, die gaf subsidie omdat hij sympathie had voor het werk met de gehandicapten, hij staat ook op vele foto’s hier in de hal, maar hij bemoeide zich niet met het werk zelf. De nieuwe overheid zegt nu dat de organisaties moeten kiezen: als ze geld van de overheid willen komen ze onder het Palestijnse Gezag te vallen en zijn ze hun onafhankelijkheid kwijt. Als ze zelfstandig willen blijven als NGO moeten ze hun geld maar uit het buitenland halen. Khaled die altijd zorgvuldig heeft gemanoeuvreerd om onafhankelijk te blijven als instelling maar tegelijk goede relaties met de overheid te houden is niet optimistisch. Maar hij gaat weer met ze praten. Ze betaalden tot nu toe bijvoorbeeld een deel van de hoorapparaten en de rolstoelen. De vraag is of ze dat blijven doen.

Andere zorgen: de nieuwe verkiezingslijst van Fatah, de grootste partij is binnen. Geen goed nieuws. Maar twee mensen op de lijst zijn nieuw, zijn de mensen die de kiezers zelf willen, de rest zijn weer de oude rotten van Fatah die door de Gazaanse bevolking zelf als corrupt worden gezien. Dat wil zeggen: dikke salarissen opstrijken, villa’s voor zichzelf laten bouwen, en daar weinig voor terug doen. De ‘Tunesiers’ worden ze hier genoemd, meegekomen met Arafat, nooit zelf de strijd in Gaza meegemaakt. Arafat zelf wordt veel vergeven omdat hij zich wel heeft ingezet voor Palestina, zelf heel sober leefde, nooit is gevlucht, geen villa voor zichzelf wilde. Maar met zijn erfenis, al die mannen die niet van het pluche afwillen zijn ze niet zo gelukkig. In Nuseirat kamp, een Fatah bolwerk, werden de mensen zo kwaad dat ze niet hun eigen mensen op de verkiezingslijst kregen dat ze een kantoor van Fatah ingestormd zijn, het meubilair kort en klein hebben geslagen en alle papieren verscheurd. Het grote gevaar is straks dat de mensen uit woede niet op Fatah gaan stemmen en Hamas daarmee zetels wint.

Geen nieuwe foto’s vandaag. Het was een kantoordag. Gewerkt aan de Nieuwsbrief, weblog, mijn mail, een verslag, en me graag laten onderbreken door wat er op het kantoor gebeurde, waar ik op mijn vaste plekje zit, en iedereen daar heel tevreden over lijkt. Dat is waar ik hoor te zitten. Mailtje van Helma uit Nederland. Tekst voor de Nieuwsbrief aangekomen, de printer draait. Joepie! De wonderen der techniek. Vanochtend de mail geopend, tekst Nieuwsbrief gevonden, herschreven, teruggemaild, een uurtje later draait in Amsterdam de printer. Voor iemand die nog uit de tijd komt dat de revolutie niet met bloed werd uitgevochten maar met de zwarte nagels van de stencilmachine (voor degenen onder u die nog weten wat dat was) blijft het een wonder. Behalve als het wonder faalt – drie keer vanochtend een stuk tekst kwijtgeraakt omdat het net er uitviel – nu ja, dat is Gaza.