(Deze verrukkelijke foto is niet van mij)

In principe mochten al mijn poezen zich één keer voortplanten voordat ik ze bij dokkie dokkie dicht liet knopen. O het geluk van een doos vol poes. Die kleine lijfjes, wat wilde ik daar graag tussen.

Max was nog niet arbeidsongeschikt, maar zoveel poezen die er zin in hadden waren er in mijn omgeving niet. Nu moeten we dat mensen die geen poezen hebben even uitleggen: dat er voor de kat een groot verschil is tussen seks en erotiek. Erotiek kan altijd, en ik ken geen sensuelere beesten, die willen altijd wel geaaid en gekroeld en weten exact hoe, hiero, achter mijn oor, daar graag, ja ja JA!

Seks is heel wat anders, seks moet van de poezensharia, het is niet leuk, het is gekrijs, het doet pijn, is het afgelopen dan krijgt die sul die net zijn best gedaan heeft nog een ferme mep en gesnauw na als dank, en nooit geen gezellig post-coitaal sigaretje. Gelukkig hoeft het maar twee of drie keer per jaar, want iedereen, de poes incluis, is er doodmoe van en blij als dat weer achter de rug is.

In die tijd had ik een verloofde, of noem het een weekeind huwelijk. Die had twee poezen, hele sjieke grijze, de ene een Karthuizer, de andere een Blauwe Rus. En die ene, Vigdis, werd krols, met alles wat er bij hoorde, namelijk wanhopig geloei waar je helemaal gek van werd. Waarom mag ze niet gedekt door mijn Max, vroeg ik aan de verloofde, maar die wilde niet, want Max was niet van ras. Nou zeg, zei ik, jij bent toch ook niet van adel en ik doe het toch ook met jou. Verloofde ging bellen, om een arbeidsgeschikte kater van de juiste kleur te bestellen voor het plegen van de daad, maar dat ging nog niet zo eenvoudig, dat was of te duur, of de kater was net ongesteld, of je moest eerst door een ballotagecommissie of daar wel gecertificeerde echte Blauwe Russen van zouden komen of zoiets, en dan was je zo weer weken verder en Vigdis maar loeien, komt er nog wat van! Doe er wat aan!

Ik bedacht net dat mijn lieve Max, die ordinaire oranje kater, erg op mij leek, ik had in die tijd nog een bos ordinaire oranje henna krullen, en Vigdis leek wel erg op haar baasje die gedistingeerde grijze slapen had en ik begon me net af te vragen of zijn onwil om zijn sjieke poes te laten dekken door mijn ordinaire kater iets te zeggen had over onze relatie – eet meer Freud – toen hij zuchtend en gek van dat geloei zei nou laten we het dan maar proberen. Kan ze altijd de volgende keer nog met een kater van haar eigen soort zal ik maar zeggen.

Vigdis in een mandje mee naar mijn huis, krijsend. Want dit is de regel: de poes gaat naar de kater. Een krolse kat gaat door roeien en ruiten, en die kan het niet schelen waar ze is en die kater moet maar zien dat hij er wat op verzint, en als hij de onzeker wordt in een vreemde omgeving komt er niks van. Max schrok zich een bult van dat loeiende beest. Shit zeg, jeeminee, o lieve hemel wat nu? Want ergens bekroop hem wel het gevoel dat het geloei voor hem bedoeld was en ze rook ook wel opwindend. We lieten ze alleen. Dan hoorden we op de slaapkamer boven ons wat gestommel, en dan weer gefrustreerd gekrijs van Vigdis en dan weer gestommel. Voorzichtig klom ik naar boven en stak mijn hoofd door het trapgat en zag net dat Max die zich devoot over haar heen had gebogen er weer aftuimelde en dat zij in het kats iets schreeuwde van OEN! SUKKEL!

Mismoedig zei ik tegen de verloofde dat het zou kunnen dat hij zijn Vigdis weer onbevlekt en onzwanger mee naar huis zou moeten nemen.

Misschien moet ik ook even uitleggen wat seks betekent voor poezen. Dat gaat niet zo …eh… handig. Ik bedoel dat letterlijk, stel je jouw liefdesleven voor als je vier voeten had, nou? Kwam weinig van terecht toch? Voordat ik verder vertel, kinderen onder de twaalf gaan nu naar bed. Zijn ze naar bed? Okee. Nou, het punt is dat de kater zich over de poes heenbuigt, die al een hele tijd met een vreemde kronkel in haar rug met haar kont omhoog zit, en aangezien hij geen handen heeft om haar vast te houden bijt hij in haar nekvel om er niet af te rollen…..auw shit, ik bedacht opeens waarom het daarboven niks werd, we waren vergeten om Vigdis d’r vlooienbandje af te doen, en Max vond dat vast te vies om in te bijten, en meteen bedacht ik dat ik al een tijdje geen geloei en geen gestommel had gehoord, en toen ik weer naar boven liep en mijn hoofd door het trapgat stak zag ik Max die bezig was om zijn plicht te doen – en Vigdis onder hem met een raar scheef smoel, want hij had haar ene oortje in zijn bek, en daarmee hield hij zich vast. Het was niet helemaal zoals het hoorde, maar zoals een kind eens schreef: ze prombeerden en het gong.

Vigdis zag er na een paar weken uit als een mud bintjes op pootjes.
We hadden de dag van de bevalling uitgerekend en een doos klaargezet.
Max lag heel veel te slapen. Een beetje besmuikt, dacht ik, maar dat kan ik hebben verzonnen.

En toen kwamen Gonzo en Lassie.
Morgen