Feestdag in de Eerste Kamer. De traditionele nieuwjaarslunch in de Noenzaal. Beschuit met muisjes, komt niet vaak voor in de Eerste Kamer waar de gemiddelde leeftijd de meno- en penopauze al voorbij is. Joyce Sylvester vierde de aankomst van haar adoptiezoontje uit China. En nog een primeur: de verjaardag van Hannie van Leeuwen, met tachtig jaar min een dag de oudste senatrix.

Dus was er een borrel, en toespraken, en veel prominenten zoals Aantjes, Dijkstal en Job Cohen, de doop van een boek, en werd ook ik gestrikt om in een ad hoc dameskoortje een swingend lied te zingen over Turbo Hannie, onder regie van medekamerlid Agaath Witteman die haar eigenlijke beroep eens lekker op ons uit kon leven.

Het was niet alleen maar feest, trouwens, voor wie denkt dat we daar alleen maar slempen en zingen. Tiny had zijn handen vol aan de Wet toezicht accountantsorganisaties, en Tineke had tijdens het kerstreces al hard gewerkt aan de Nota Ruimte. Die twee waren weer tot ’s avonds laat in debat met de ministers, terwijl Ronald en ik al waren vertrokken naar een nieuwe bijeenkomst van ons linkse overleg. Waarover later.

In de trein terug las ik het boekje over Hannie van Leeuwen, dat door twee voormalige EK collega’s van de PvdA werd geschreven, Ria Jaarsma en Elske ter Veld. Mooi boekje met veel eerbied voor een vrouw die zich met hart en ziel aan de politiek heeft gewijd. Maar wel erg onkritisch. Want wat er staat is waar: Hannie van Leeuwen zet zich vol in, heeft een fenomenale dossierkennis (wie Netwerk heeft gezien weet dat haar huis stampvol staat met oude dossiers in Albert Heijn tassen) en kan zonder overdrijving gelden als de machtigste vrouw in de Eerste Kamer, zo niet in het hele parlement. Wat ook ongelogen is, is haar sociale hart. Voordat iemand anders een dossier heeft bestudeerd weet zij al waar de gaten in wetten en nieuwe maatregelen gaan vallen en hangt bij de minister aan de lijn om daar wat aan te doen, soms nog voor de Tweede Kamer een wet heeft behandeld. Zo heeft ze er heel wat verzachtende maatregelen voor gehandicapten of minima uitgesleept, een uitzonderingsregel hier, een paar miljoen extra daar.

Maar. Dat ze zo’n machtspositie heeft ligt niet alleen aan haar inzet en koppigheid. Die ligt er ook aan dat ze een unieke onderhandelingspositie heeft omdat ze van het CDA is, een regeringspartij, en een minister de instemming van het CDA nodig heeft om de veranderingen in het stelsel van de sociale wetgeving en de zorg er door te slepen. Die positie buit ze uit en dat doet ze knap. Debatten beginnen meestal met uiterst kritische opmerkingen van Van Leeuwen met zachte dreigementen dat het zo echt niet kan. Dan doet de minister een beetje water bij de wijn, (ik denk dat de ministers hun wisselgeld al klaar hebben liggen voor ze het debat ingaan) en vervolgens stemt de complete CDA fractie, verrassing, verrrassing, voor de wet. Ondanks het sociale hart van Hannie van Leeuwen, en het feit dat ze zich graag afficheert als de linker vleugel in de CDA, heeft ze meegewerkt aan de afbraak van de sociale zekerheid en het invoeren van de marktwerking in de zorg. En met alle respect voor haar als persoon, ik hoop dat ze nog mag meemaken wat daar de rampzalige gevolgen van zijn juist voor de mensen waarvoor ze zegt op te komen.
Daarover in het boekje dus geen woord.

Maar mooi feest, daar niet van.