Bezoek aan Bil’in, het dorp dat inmiddels beroemd is om zijn geweldloos verzet tegen de muur. Elke vrijdag is het raak, dan demonstreren de mensen van Bili’n samen met de toegestroomde ‘internationals’ en staat aan de andere kant het Israëlische leger te wachten, met traangas, knuppels en rubberkogels.

In het dorp worden we ontvangen in het huis van de man die een videofilm heeft gemaakt van het protest: Emad. In de glimmende kast met de mooie spullen zie ik de verzameling kogels naast de foto’s van de kleintjes en de mooie kopjes. De man heeft er wel wat voor over. Hij heeft net twee maanden in het ziekenhuis gelegen en is net weer op de been. Tot vijf keer toe werd zijn camera vernield. Hij blijft volhouden.

60% van het land is gestolen, door de bouw van de muur. Een van de bezoekers vraagt nog naief of ze daar compensatie voor hebben gekregen. Nee, natuurlijk niet. Er zijn in de loop van de protesten, vanaf december 2004 meer dan 1000 mensen gewond geraakt, 300 hebben er gevangen gezeten. Het leger doet er alles aan om het protest te laten stoppen. Niet alleen door de demonstranten te verwonden, soms door rubberkogels of traangasgranaten van te dichtbij op de mensen af te schieten, maar vooral door nachtelijke razzia’s in het dorp. Dan worden er om twee, drie uur ’s nachts deuren ingetrapt, vernielt het leger meubilair als degene die ze zoeken er niet is – sommige van de mannen die weten dat ze gezocht worden zoeken voor de nacht een andere schuilplaats – en intimideren de familieleden inclusief de kinderen.

In het gemeenschapshuis van Bil’in is ook het volkscomité van Nil’in aanwezig. De mannen zitten plechtig op een rij, en de voorzitter spreekt. Dat de Israeli’s geen vrede willen, want met de muur neemt de haat alleen maar toe. Als we een Palestijnse staat hadden zouden we in vrede naast elkaar kunnen leven, maar nu? Vroeger konden we met onze kinderen naar ons land, die konden daar spelen, we aten met elkaar, en nu kan dat niet meer. Hoe moeten we onze kinderen vertellen dat we nu niet meer naar ons eigen land kunnen? Hoe leg je ze uit dat de Israeli’s het hebben afgepakt? En met wat voor ideeen groeien die jongeren op? Gaat dat vrede geven? Ze zeggen dat de muur er is voor de veiligheid, om Palestijnen en Israeli’s van elkaar te scheiden. Maar dat is niet waar, want de Israeli’s mogen wel door de muur heen naar ons toe. En wie heeft het over onze veiligheid? En denken de Israeli’s echt dat zij meer vieligheid krijgen als ze zo met ons omgaan?

Een van de aanwezigen is Ashraf. Hij is de broer van Bassem, die is gedood door een van dichtbij afgeschoten traangaskogel. Hij stierf in het ziekenhuis. De achttiende dode van het verzet. Hier. Ashraf kennen we ook van de bekende foto van de soldaat die hem, geboeid en geblinddoekt voor de lol in zijn voet schoot. Hier het filmpje, (uiteraard beweert een juffrouw van het Israëlische leger dat de film is ‘ge-edit’, dat is routine.)

Economisch heeft de muur een enorme impact. Vroeger konden de boerenfamilies van de opbrengst van hun olijfolie leven, nu moeten ze zelf hun olijfolie kopen. Sinds de muur en sinds het protest is er heel veel veranderd voor de bewoners van Bil’in en Nil’in. Van gewone boeren zijn het opeens vrijheidsstrijders, symbool voor geweldloos verzet en ‘soemoed’: volharding. Nu komen er dagelijks bussen met buitenlanders naar de dorpen, om kennis te maken met het verzet, terwijl wij er zijn komt er nog een bus Spanjaarden en nog een met Amerikanen. Ze lijken nog een beetje verbaasd dat ze opeens het middelpunt zijn geworden van zoveel aandacht, en maken er wat van. In het huis van de filmmaker kunnen we DVDtjes kopen voor een paar shekel, en de vrouwen verkopen hun borduurwerk. Ik kan aan geen enkele vriend of vriendin nog Palestijns borduurwerk kwijt, en toch koop ik maar wat, een tasje, een lap met God bless our home er op. Om tenminste de dorpseconomie een beetje te steunen.

Vrijdags gaat een groot deel van de groep op eigen houtje naar de demonstratie. Ik heb een afspraak met mijn vriendin Rula, dus ik hoef niet na te denken of ik er heen wil. Ze komen terug met verhalen. Er werd deze keer niet geschoten, maar een paar van hen deed hun eerste ervaring op met traangas. Het is niet dat je ogen er van gaan tranen, het is dat je het gevoel hebt dat je longen en je luchtpijp in brand staan. Gelukkig stond de wind de verkeerde kant op, dus ze waren er ook weer snel van af. Hier en hier de films van de demonstratie afgelopen vrijdag.

Meer over Bil’in, hier het stuk dat ik eerder vertaalde, en het verhaal van een van de mensen van Bil’in (English) hier.
En ga naar de website van het verzet van Bil’in: (English) hier.