Midden in Davidsgate moet ik weer zo nodig weg. Een paar dagen Londen, met als excuus dat ik daar aan een paneldiscussie deel ga nemen bij een expositie van foto’s van Rula Halawani, oude Palestijnse vriendin. (Een van haar foto’s hierboven)

(Rula Halawani)

Ik heb veel laten liggen de laatste dagen. Onder de douche vormde zich al een snijdend stukje over de manier waarop Israël van zichzelf een getto maakt, wéér een muur tegen de gojim, want daar gaat het om: Israël kan alleen joods en een democratie blijven wanneer de joodse meerderheid niet wordt aangetast, dus vluchtelingen die aan armoede of geweld proberen te ontkomen hoeven niet op Israël te rekenen. Wat een akelige echo van de tijd dat vele landen hun grenzen dicht hielden voor joodse vluchtelingen.

Maar ik heb het stukje niet geschreven want voetnoten.
Nog niet af.

En zo laat ik het rapport David en Irak graag over aan buurman pessoptimist, Hier die de laatste tijd alle gaten in blijkt te vullen die ik laat liggen.

En ga inplaats van dit weblog even naar buurvrouw Claar. Hier.

Ik neem voor de verandering mijn laptop niet mee, dus een paar dagen geen commentaar. Denk ik.