Een heel sobere expositie van Rula Halawani, in de Galerie van Selma Feriani in Maddox street in Londen (tot 6 maart) getiteld Presence and Impressions. Steeds twee foto’s bij elkaar: een uitvergroting van een oude foto, vaak van rondom 1900, van een oud Palestijns dorp, en een foto van nu, van dezelfde plek. De verdwijning, de verwoesting van Palestina. Haar werk lijkt steeds strakker te worden: hoe emotioneler wat inhoud betreft, hoe stiller ze fotografeert. Er is geen mens te zien in de landschappen. Maar ze zijn er wel, zegt ze, de mensen die zijn verdwenen, ik voel ze als ik op zo’n plek ben waar ze hebben gewoond. Ik groet ze.

Feriani is een idealiste, anders zou ze nooit haar galerie openstellen voor een expositie die zo weinig commercieel is. Er is een prachtige catalogus bij, met alle foto’s er in, zodat ze bewaard blijven. Prachtig gemengd publiek bij de opening, veel kunststudentes, en het is te zien dat Londen er al veel meer aan gewend is om een multiculturele samenleving te zijn, het is qua achtergrond een bont gezelschap, met allerlei interessante mixen – Libanees/Brits, Palestijns/Brits, Irakees, Pakistaans, Japans, Saudi, wat heb ik nog meer gehoord als ik kennis maakte.

Op de tweede dag een discussie, tussen Anthony Downey, specialist in moderne kunst, zowel als behoorlijk ingevoerd in het Midden Oosten. Rula zenuwachtig, want ze is geen prater – ze fotografeert. Ze heeft ook geen diepzinnig theoretische verhalen waarom ze fotografeert zoals ze dat doet – omdat dit mijn leven is, omdat dit is wat ik moet doen. Ondertussen heeft ze niet voor niets al faam gemaakt, en meerdere exposities gehad door Europa heen. Natuurlijk de discussie of dit kunst is of politiek. Beide. Het is veel meer dan gewone nieuwsverslaggeving, waar Rula oorspronkelijk vandaan kwam. Tegelijk is het ten diepste politiek: het laat de verwoesting zien van haar land. Maar nee, ze laat zich niet verleiden tot discussies over de bezetting en waar het heen gaat en hoe het nu moet met Hamas – ga daarvoor maar naar Anja, zegt ze.

Ik raak in gesprek met mensen die ik al eens eerder ben tegengekomen, en nieuwe. Interessante mensen, mensen met een diepe en echte belangstelling. En dan loop ik weer met Rula door de straten van Londen, op zoek naar de juiste T-shirtjes voor een favoriet neefje – ze neemt geen kadootjes meer mee voor al haar nichtjes en neefjes want dat zijn er nu meer dan vijftig. Maar zwarte thee voor haar vader en groene thee voor haar moeder. En ik ga even naar een van mijn favoriete boekwinkels, al Saqi, met alles over Arabische landen en Midden Oosten en koop te veel boeken. We nemen afscheid: tot volgende maand in Jeruzalem.