Dag vol contrasten. SP hoofdkwartier Laurierstraat. Er staan nog steeds een flinke stapel dozen, maar dat is niks vergeleken bij wat er stond, zeggen ze.

De actievoerders komen terug die net op de steigers zijn geklommen om er een grote banier op te hangen als protest tegen de steeds groter wordende opdringerige reclame – dapper als je stevig last hebt van hoogtevrees, zoals Marnix bekent. (Foto’s in de posting hierboven) Nu komen ze kleumend binnen voor koffie en warmte en om folders te vouwen. Lucien en Jasper komen posters halen. De laatste zaterdag om nog te folderen op de markten. Er gaat een ploeg naar de Nieuwmarkt, ik ga mee naar de Jordaan.

Flyeren op de Lindengrachtmarkt. Veel concurrentie van de andere partijen en veel Amsterdammers die kennelijk al genoeg hebben van al die partijen die hen folders en krantjes aanbieden. Terwijl gisteren bij de moskee in Rotterdam bijna iedereen een folder aanpakte is het nu maar een op de drie of vier, en sommige mensen kijken alsof ik ze hondenpoep in de handen wil douwen. Om de moed er een beetje in te houden hoor ik wel vaak: SP? Goed hoor! Geef maar.

De Lindengracht, dat is de goedkope, de gewone markt. Om de hoek, tegelijkertijd, is de boerenmarkt. Lekkerder, gezonder – en duurder. Klassenverschillen. Als ik nog even de boerenmarkt ga doen kom ik een hele zwik PvdAers tegen die ook aan het folderen zijn. Ze hebben echt de kanonnen uit de kast gehaald. Ik kom tot mijn plezier Ed van Thijn tegen die me voordat hij me herkent een folder aan wil bieden. Ruilen, vraag ik, en geef hem er een van mij. We lachen. Dan begint het te hagelen. En heeft niemand meer zin om stil te staan en een doorweekte folder aan te pakken. Mooi geweest. Ik duw de laatste door een paar brievenbussen.

´s Avonds het gala van Tans. Dat is heel wat anders. Wat een parade aan prachtige Marokkaanse jurken. Veel hoge hakken en veel los haar en hier en daar een blote schouder. Een paar bekenden, Haci Karacer, Ahmed Marcouch, even lekker over politiek praten met een vruchtensapje in de hand. Speeches, cabaret, muziek, een diner, de prijsuitreiking. De Tans trofee is bedoeld voor iemand die heeft bijdgedragen aan een positievere beeldvorming van Marokkanen in Nederland.

(Said Bensalem)

De trofee gaat naar Said Bensalem, opbouwwerker in Bos en Lommer, Ahmed Aboutaleb de winnaar van vorig jaar, vertelt hoe Bensalem werkt met de jongens waarvan iedereen zegt dat ze probleemjongeren zijn, in plaats van jongeren met problemen. Geef ze een kans, geef ze vertrouwen, geef ze het gevoel dat ze erbij horen en iemand zijn, en de meesten van hen komen heel goed op hun pootjes terecht. Heel goed werk. In onvervalst Amsterdams neemt Bensalem zijn trofee in ontvangst en zegt dat hij nogal zenuwachtig is als hij een speech moet houden. Voelt zich duidelijk meer thuis bij zijn jongens dan op een podium met een net pak aan.

Ik krijg ook nog een paar vriendelijke woorden, ik had al gehoord dat het vooral mijn weblog is waar ik mijn nominatie aan te danken heb, en sta dan met de andere genomineerden, met bloemen, op het podium. Erna zit ik naast Mohamed Sini van Islam en Burgerschap. Ik zeg dat ik heel erg blij met met de nominatie, maar dat het tegelijk een beetje beschamend is. Want eerlijk, wat heb ik nou helemaal gedaan? Het is dat er zo weinig autochtonen zijn die normaal omgaan met moslims en migranten dat wat ik doe opvalt. Speech van burgemeester Cohen. Afscheid van voorzitter en initiatiefnemer Ahmed Larouz, die even in tranen is. Mooie avond.

(Ahmed Larouz)

Naar huis. Hakken uit. Zere voeten. Jurk in de kast. En vandaag, zondag, een rustige dag om een beetje bij te komen. Toch maar niet naar Rotterdam, ik ga de bijeenkomst met Harry van Bommel missen. Even helemaal niks behalve de kerk die goed is voor de ziel en de gemoedsrust.