Het is Internationale Vrouwendag. Dat wordt zelfs gevierd in Gaza.

Ik schreef er vaker over: emancipatie in Gaza. (Hier) Vaak emancipatie tegen wil en dank, vrouwen die in die conservatieve samenleving kostwinner worden, omdat de mannen weg zijn gevallen. Dood, of in de gevangenis. Of werkloos. Dan is er geen keuze. Iedereen die werken kan werkt, ook de kinderen. Het betekent dat vrouwen hun positie verstevigen, zijn ze kostwinner, dan hebben ze ook meer te zeggen. Neem Fatma, met haar vijf dochters en haar ene zoontje. Haar man is werkloos. Zij verdient het inkomen, niet alleen voor haar eigen gezin, maar ook voor haar ouders en een gescheiden zus. En nu is zij het die besloten heeft dat geen van haar dochters zal trouwen voor die haar opleiding af heeft gemaakt.

Die nieuwe emancipatie geeft ook veel spanningen, want de mannen voelen zich al vernederd, dat zij hun positie kwijt zijn, en hun traditionele rol niet meer kunnen vervullen, en dat zij het ook nog moeten verdragen dat hun vrouw de centen thuis brengt. Veel vrouwen, die dat heel goed aanvoelen, emanciperen dus heel voorzichtig. Zo was Fatma blij dat ze al een deal had met haar man, toen die nog werk had, dat ze alletwee hun salaris in een potje stopten en dat ze er beiden uit konden halen wat ze nodig hadden. En zo kon haar man zich de vernedering besparen, toen hij geen werk meer had, om zijn vrouw om geld te moeten vragen.

Hier, meer over de verschuiving in de rol van vrouwen, op Electronic Intifada.
En hier: over een rapport van de World Bank.

Overigens, zie ik in patriarchaal Gaza meer mannen die lief en zorgzaam met hun kinderen omgaan dan in geëmancipeerd Nederland. Wat kunnen ze daar met hun kindjes lopen trutten zeg, de vaders en opa’s en grote broers.