Spelregels. Er zijn weer nieuwe bezoekers die nog niet weten hoe het er hier toe gaat. Eerste mededeling om verwarring te voorkomen: wie een reactie intikt onderaan deze posting denkt vaak dat het daarmee op dit weblog staat. Dat is niet zo. De reactie is alleen te lezen voor de schrijver zelf, voor mij en voor de webmaster. Dat de reactie nog niet is opgenomen is te zien aan het cijfer dat het aantal geplaatste reacties aangeeft. Dat cijfer verschuift pas wanneer de reacties die tot dan in de wachtstand staan door mij zijn bekeken en zijn opgenomen. (Vraag mij niet waarom dat zo is en hoe dat technisch werkt, ik heb het format van dit weblog zo gekregen en ga daar niet over.) Het heeft dus geen zin om dezelfde reactie meermaals in te sturen. En je kunt als ´afgewezene´ wel doorgaan om reacties te blijven sturen als je denkt dat het goed is voor mijn algemene ontwikkeling, maar ik ben dus de enige die ze leest. Als ik daar nog zin in heb.

Minimaal twee keer per dag en soms vaker kijk ik naar de reacties en beslis welke ik doorsluis. Ruimschoots de meeste, maar sommige niet. Ik selecteer, tot tevredenheid van velen en irritatie van een paar – met name natuurlijk van degenen van wie ik de reacties niet opneem. Daar heb ik meerdere redenen voor, die te vinden zijn in de spelregels. Dit is mijn persoonlijke weblog, ik hou er van gasten te ontvangen, maar gastvrijheid heeft grenzen en regels. Ook is het een partijdig weblog, ik steek dat niet onder stoelen of banken, en ik zorg er voor dat het hier interessant blijft – volgens mijn normen. Ik ben erg voor andere meningen maar niet alle meningen zijn interessant alleen maar omdat het andere meningen zijn. En ik wil graag in de positie blijven dat ik zelf de agenda bepaal. Zo zullen veel op zich belangrijke en interessante onderwerpen hier niet aan de orde komen om de eenvoudige reden dat ik er niet voldoende van afweet. Daar zijn dan weer andere sites en weblogs voor.

Ik gebruik dit weblog veel om met tekst en foto´s te delen wat ik allemaal meemaak. Kennelijk vinden tamelijk veel mensen het interessant om met me mee te lezen en mee te leven. Ik denk omdat het een goede aanvulling is op wat je in de media niet of te kortaf kunt vinden. Ik vind het ook een goed idee als volksvertegenwoordiger te laten zien wat ik doe. Ik had vroeger geen idee wat mensen in de Eerste Kamer doen, ik neem aan dat dat voor meer mensen geldt.

Af en toe krijg ik wat bozige reacties van mensen die het niet met me eens zijn, die suggereren dat ik met mijn ´riante salaris´, van hun belastingeld dus, in Gaza zit, of op bijeenkomsten van migranten, inplaats van in de Eerste Kamer mijn werk te doen voor de echte Nederlanders. Nou zou een vriendelijker vraagstelling mij meer motiveren om dat nog eens uit de doeken te doen, maar vooruit.

De volksvertegenwoordigers in de Eerste Kamer komen maar een dag per week bijeen, op dinsdag. Soms, als het heel druk is vlak voor een reces komt er nog een dag bij. Daar komt gemiddeld een dag per week voorbereiding bij. Het is formeel geen baan, ik hoef mijn uren niet te verantwoorden als ik mijn klus als volksvertegenwoordiger maar doe, maar vertaald komt dat neer op twee dagen per week. Een part-time functie dus. Anders dan de Tweede Kamer, dat is voor een gewetensvolle parlementarier meer dan een volle baan.

Ik maak daarnaast deel uit van een politieke partij. Dat betekent partijraden, uitgenodigd worden door de afdelingen, spreken op manifestaties en demonstraties, flyeren, op pad om kontakt te houden met de mensen waar we het voor doen, op werkbezoeken en naar bijeenkomsten. De SP is een actiepartij, die het belangrijk vindt dat we het kontakt met de bevolking niet verliezen. Dat hoeft me niet gezegd te worden, ik doe dat uit mezelf en met erg veel plezier, wat te zien is aan de verslagen op dit weblog. Een deel van dat partijwerk is feitelijk onbezoldigd, alle actieve SPers doen van alles naast hun eigenlijke werk – dat is onder andere wat de SP zo´n succes maakt.

Volksvertegenwoordiger zijn vanuit de SP heeft nog een consequentie. Wij zijn de enige partij met een afdrachtregeling. Ik krijg niet de volle vergoeding van een Eerste Kamerlid in handen, daar gaat een deel van naar de partijkas. Ik ontvang wel onkostenvergoeding voor reeel gemaakte kosten. De afspraak is dat iemand die voor de SP gaat werken daar niet op achteruit hoeft te gaan, maar er ook niet beter van hoeft te worden. Dat wordt jaarlijks gecontroleerd, met mijn belastingaangifte er naast. Ik sta daar erg achter, het voorkomt dat mensen de politiek ingaan om er persoonlijk beter van te worden, of aan het pluche blijven plakken om het geld. Ik ben er erg tevreden over, maar van ´riante inkomsten´ is dus geen sprake. Ik red het daar prima mee, ik heb geen kinderen meer te onderhouden, heb geen auto, ga zelden op vakantie.

Toen ik gevraagd werd voor de Eerste Kamer was mijn voorwaarde dat ik mijn werk in Palestina, voor Stichting Kifaia die opkomt voor gehandicapten in de Gazastrook voort kon zetten. Dat komt neer op een halve, onbetaalde baan, want wij werken allemaal als vrijwilligers. Dat kon, dat ik als regelmatige bezoeker van de Bezette Gebieden ondertussen een expert ben geworden op dat deel van het Midden Oosten is voor de SP een pre. Ik heb mijn ervaringen daar ook kunnen gebruiken om een reis voor SPers te organiseren, kon mijn begeleiding aanbieden voor een reis van ROOD, heb de nota geschreven die binnenkort in de partijraad besproken gaat worden, en zit in de werkgroep buitenland. De SP haalt graag mensen binnen die op een bepaald vlak veel ervaring en kennis hebben, naast de mensen die vanuit de partij zelf naar een functie zijn toegegroeid. Soms is het wel een geregel om mijn reizen naar Gaza zo te organiseren dat ik wel op de dinsdagen in Den Haag kan zijn, dat geldt ook voor andere SPers die wel eens naar het buitenland moeten, maar we hebben een loyale fractie die als het echt moet een klus van me overneemt, zoals we dat vaker doen voor elkaar. Zonder overdrijving kan ik zeggen dat onze Eerste Kamer fractie, van maar vier mensen, hard werkt om bij alle belangrijke debatten op onze post te zijn.

Dat is dus een vol bestaan, en een mooi bestaan, met veel afwisseling en soms een beetje hectisch, dat wel. Absoluut riant, zou ik zeggen, maar niet riant qua betaling. Dat hoeft ook niet, ik maak in het leven andere keuzes. De grote luxe in mijn leven is dat ik altijd heb gedaan wat ik graag deed, en naast Stichting Kifaia is de SP is een uitstekende uitvalsbasis gebleken om vandaaruit aan mijn idealen te kunnen werken.
Zo zit dat ongeveer.