Fatma wil de foto’s zien van de Roots Club gisteren. Ze is er nog nooit geweest. Ze heeft vijf dochters en een zoon die er allemaal wel heen willen. Spijtig zegt ze: dat is te duur voor ons. Behalve al haar kinderen die eten moeten en naar school, de modebewuste meiden zien er altijd uit als door een ringetje te halen, heeft ze twee bejaarde ouders waarvan de vader invalide is, een man zonder werk en nog een hele sleep broers, schoonzussen en neefjes en nichtjes die weinig of niets verdienen. Net wil ik voorstellen om haar meiden een keer te tracteren op de Roots Club als ze zegt dat het ook maar beter is, want als ze een keer zijn geweest willen ze natuurlijk steeds weer, en dan is het maar beter als ze helemaal niet gaan. Ik begrijp dat ik ze er geen plezier mee doe om een keer aan iets te ruiken wat verder onbereikbaar voor ze is.

De kleine dilemma’s waar je hier mee moet leren leven. In het begin voelden we ons bezwaard dat we steeds het beste eten kregen, meegenomen werden naar restaurants. Nu weten we dat we dat maar moeten accepteren. Het is niet alleen hun gastvrijheid, het is ook een manier om iets terug te doen voor alle hulp die we ze komen brengen, zo wordt het een klein beetje gelijkwaardiger. Dus als Ratiba met haar heerlijke zelfgebakken koekjes aan komt zetten, terwijl we weten dat ze zelf nauwelijks te eten hebben dan nemen we die dankbaar aan. ’s Avonds eten we met Wassim, Walid en Khaled in de flat. Ze hebben kebab en patat meegenomen, en salades. Te veel. Zorgvuldig verpakt Khaled wat over is, dat gaat naar de werkster annex koffiemevrouw van het NCCR, want die heeft ook zes kinderen en een werkloze man en een klein loontje, die heeft soms echt niets te eten. Dat onze ijskast bij komst al vol gepropt was met voedsel, veel te veel voor Joes en mij, is ook al een beetje minder erg nu we weten dat de werkster die de flat schoon komt maken als we weg zijn alles mee mag nemen wat wij niet opgegeten hebben

Heba en Ratiba

Joes doet deel twee van de cursus over herseninfarcten en hersenbloedingen met de groep. Het loopt als een trein. In het begin waren de artsen van de teams nog wel eens in de weerstand, wilden laten zien dat ze het toch echt wel allemaal al wisten, maar dat is over. Maar als we het huisbezoek bespreken dat we die middag zullen gaan doen schiet Hashim, de wat oudere psycholoog in de protesthouding, en vindt opeens dat we dat huisbezoek af moeten zeggen, het is nog een nieuwe patient, er is nog geen vertrouwensbasis, en het is vrijdag, dat is toch de dag voor de familie en.. Joes bijt niet. Dat lijkt me een goed probleem voor jullie om als team op te lossen, zegt hij. Neem vijf minuten de tijd, en neem samen een beslissing. Dat wordt minstens een half uur, er wordt heftig gedebatteerd voor en tegen, de gemoederen lopen hoog op. Het lijkt hier wel Palestina. Wael, de arts die de leiding heeft komt het vertellen, we gaan op huisbezoek. Na een feestlunch met gekruide rijst en deze keer vlees in plaats van kip, vanwege de angst voor de vogelgriep.

Yahya

Wael

Dia

Adnan

Ratiba

Toen we nog midden in de tweede intifada zaten waren de meeste nieuwe patienten kinderen en jongeren met hersenletsel en ruggenmergbeschadiging door de kogels. Nu de intifada is afgelopen komt er meer aandacht vrij voor de ‘gewone’ gehandicapten. Een oude mevrouw, nou ja oud, nog geen tien jaar ouder dan ik maar ze lijkt een generatie ouder, met suikerziekte en minstens twee herseninfarcten achter de rug. Een huis aan de rand van Gazastad, redelijk middenklasse. Ze ligt op bed in een blauwe jurk. Het team om haar heen. Joes stelt de vragen, en doet wat kleine oefeningen met haar om te zien wat ze nog kan. Niet zo veel. Een beetje praten, haar armen nog een beetje bewegen, ze kan zich nog wel wat herinneren, met veel moeite kan ze ook nog wel even staan, maar lopen zit er niet meer in. Misschien als ze een looprekje krijgt. Er zijn wat dingen fout gedaan, ze heeft een urinecatheter waardoor ze een infectie heeft gekregen en daar krijgt ze antibiotica tegen maar dat is nou juist weer slecht voor de diabetes. Dus is het maar goed dat ze zich bij het NCCR heeft aangemeld voor fysiotherapie, hier kan het team uitstekend mee aan de gang. Niet dat ze nog beter zal gaan worden, maar ze kunnen wel zorgen dat de laatste jaren, als ze die nog heeft, een beetje leefbaar worden.

Op de flat horen we doorlopend de klappen van afgeschoten projectielen, kaboem! We zetten de muziek een beetje harder die we hebben meegenomen. ’s Nachts lijkt het op te houden.

Dat was dus een vergissing, blijkt vanochtend op het kantoor. Zes doden in Rafah en veel gewonden. De details weet ik nog niet. En het nieuws dat iedereen al verwachtte: De VS en Europa willen de betalingen aan de nieuwe Palestijnse regering stoppen. Ze zijn achterlijk. Is er eindelijk democratie is het weer niet goed. Op de tv ook de eerste commentaren: hier wordt de democratie bestraft. Hier wordt een hele bevolking bestraft. Het is zo erg dat er geen instantie meer is waar je een supermacht als de VS nog aan kunt klagen, als die tegen elke vorm van recht ingaat. En dan moeten we ons er zeker over gaan verbazen als de anti-westerse stroming in de Arabische landen en elders nog sterker wordt. Hoe geloofwaardig is dat westen nog