Geachte mevrouw Meulenbelt,
Ik wilde u via deze weg vragen waarom er geen enkele NLse parlementariër mee is gegaan met de flotille naar Gaza? U bent, samen met bijv. collega-parlementariërs Martijn van Dam, Harry van Bomel, etc, pleitbezorger van de Palestijnse zaak, waarvoor enorme waardering. Het zou n enorme opsteker voor de Gazanen zijn als u mee kunt gaan met de volgende flotille. Is dat geen idee?
Uit een aangrijpende interview met Anne de Jong, zie hier, merk ik dat er collega-parlementariërs uit andere Europese landen zijn mee gegaan. Nederland kan niet achterblijven en veilig van hieruit de zaak bepleiten. Ik denk dat n begeleiding met n volgende flotille de zaak alleen goed kan doen. Hoe denkt u hierover?
Vriendelijke groet,
Abdel.
Beste Abdel,
Ik vind dat je een legitieme vraag stelt.
Ik kan niet voor andere volksvertegenwoordigers spreken, ik spreek namens mezelf. Er zijn al een hele reeks van pogingen geweest om hulpgoederen Gaza in te krijgen, en daarmee tegelijkertijd twee andere doelen te dienen: de Palestijnen laten weten dat we ze niet in de steek laten, en de wereld niet te laten vergeten dat Gaza nog steeds lijdt onder een volstrekt onrechtvaardige blokkade. Het ging om konvooien met schepen, en konvooien over land. Ik heb een keer serieus overwogen om mee te gaan, en in overleg met mijn mensen van Stichting Kifaia besloten om dat niet te doen, hoewel ik het heel graag had gedaan.
Misschien weet je dat ik al vijftien jaar heel regelmatig in Gaza kom (als ons ten minste niet de toegang werd geweigerd, wat meerdere keren is voorgekomen) – al meer dan tien jaar ondersteunen we daar een project van gehandicapten, het NCCR. Dat is heel erg nodig, al was het alleen maar omdat er door de aanhoudende aanvallen, de laatste enorme aanval in de winter van 2008/2009 steeds meer gehandicapten bijkomen. We sturen geld, we zorgen voor medische hulpmiddelen, we brengen ze de training die ze daar niet kunnen krijgen omdat ze er niet uit kunnen. Die hele concrete materiële hulp is broodnodig, maar we hebben, net als de hulpkonvooien, nog een doel: wij willen de Palestijnen laten weten dat wij door zullen gaan met hun steunen tot ze hun rechten hebben, en we gewoon als vrienden op bezoek kunnen komen.
(Meer over Stichting Kifaia: hier)
Door de jaren heen hebben we gemerkt dat dat enorm op prijs wordt gesteld, alleen al het feit dat wij altijd, zo gauw we de kans hebben, weer terugkomen. Maar er is nog een andere kant: het zijn de Gazanen zelf die ons steeds weer zeiden: jullie moeten in Nederland het verhaal vertellen, laat ze toch weten hoe wij hier moeten leven, vertel ze toch dat we gewone mensen zijn die het vol moeten houden onder deze onderdrukking, als mensen in Nederland dat weten dan kunnen ze hun regering toch zeggen dat die nu eindelijk eens op moeten komen, ook voor onze rechten, onze vrijheid en onze veiligheid. Dan moet ik ze weer vertellen: we doen ons best. Ook in Nederland zijn er steeds meer mensen die de ogen opengaan. Maar het gaat langzaam, veel te langzaam.
Abdel, de reden dat ik ervoor kies om met Stichting Kifaia verder te werken, en op mijn manier in Nederland het verhaal van Gaza te verspreiden, via dit weblog, en via het boek dat deze maand uitkomt (‘Oorlog als er vrede dreigt’) en dus niet meega op een van de solidariteitsschepen of een ander konvooi, is dat je dat maar één keer kunt doen – daarna loop je een hele grote kans om door Israël tegengehouden te worden als je naar Gaza moet reizen. Als ze zo doorgaan zal ook mij de toegang wel geweigerd worden, want ook iemand als Noam Chomsky, een Amerikaanse intellectueel, komt er niet meer in – maar zolang dat het nog niet het geval is kies ik ervoor om voor Stichting Kifaia en het NCCR in Gaza te werken, en dat niet in gevaar te brengen. En ik weet dat dat voor veel mensen geldt die nu als hulpverleners nog toegang hebben, en anders straks niet meer.
Er zijn vele manieren om Palestina te steunen. Het UCP begint spoedig met een actie. De politici die je noemt, onder wie Harry van Bommel, doen hun werk door stelling te nemen namens de SP en Kamervragen te stellen – pas zorgde hij nog voor een bezoek aan de Kamercommissie van de Palestijnse minister voor Gevangenen (ik moet daar nog steeds een stukje over schrijven). Harry was jaren geleden mee naar Gaza, hij komt er nu nog in. Dries van Agt heeft onlangs een reis gemaakt naar de Westoever, met een aantal oud-politici. Die waren behoorlijk onder de indruk, en een van hen schreef net een stuk in de krant, zie hier. Kristel is een onvermoeibare activiste, die meewerkt aan de boycotactie en de olijfbomenactie, en je hebt Een Ander Joods Geluid, Vrouwen in het zwart, het Palestina Komitee, Rotterdam voor Gaza, Christine die een reis organiseerde – en zo zijn er gelukkig veel initiatieven. Veel van die mensen bedenken dus heel goed wat ze wel en wat ze niet moeten doen om hun werk voort te kunnen zetten, en het goede van al die initiatieven is dat ze elk een eigen kring van mensen bereiken. Elk op hun eigen manier.
Het is vreselijk om te moeten zien dat er nu opeens veel mediabelangstelling is voor het laatste hulpkonvooi – omdat er nu zoveel doden bij zijn gevallen. Terwijl er al eerder hulpkonvooien gingen waar nauwelijks belangstelling voor was. Ik ben ontzettend blij dat Anne de Jong mee is geweest – ze is een geweldige ambassadrice voor de zaak, juist omdat zij niet al bekend was als een van de al jaren voor de Palestijnen opkomende activisten. Als ik op die boot had gezeten had dat niet de helft van de indruk gemaakt. Maar dat, begrijp je inmiddels, is niet de reden waarom ik niet mee ben geweest.
Dankzij de doden zien we ook in de media opnieuw de vraag of de blokkade van Gaza gerechtvaardigd is, en meer dan ooit neigt het antwoord naar nee. Dat is de winst van dit hulpkonvooi, waarvoor een aantal mensen met hun leven hebben moeten betalen. Nu is het de zaak om ervoor te zorgen dat we die aandacht levend houden, want ook de oorlog tegen Gaza lijkt alweer bijna vergeten. Die taak is nu aan mensen zoals jij en ik. En aan de politici. Op alle verschillende manieren die we tot onze beschikking hebben.
Met vriendelijke groet,
Anja Meulenbelt
Beste Anja,
Dank voor je uitgebreide antwoord. Ik heb alle begrip voor je overwegingen waarom het handiger is om niet met een flotille mee te gaan. Het is tragisch om te zien dat er eerst doden moeten vallen aan de kant van de vreedzame activisten voordat er wereldwijde aandacht wordt gegeven aan de tragiek van de Gazanen. Nu het deze aandacht heeft gegenereerd moeten we deze zien vast te houden en proberen er ‘munt uit te slaan’. Barack Obama heeft het eerder vandaag op CNN gezegd, we moeten de „tragedie” met het internationale konvooi voor de Gazastrook benutten om vooruitgang te boeken bij het vredesproces tussen Israël en de Palestijnen.
Ik hoop dat het ons allen zal lukken. in het belang van de wereldvrede in het algemeen en de welbevinden van de Palestijnen in het bijzonder.
Ik wil je dan ook van hieruit alle sterkte en wijsheid wensen in je activisme. Ik hoop dat het andere parlementariers toch lukt om mee te gaan met de volgende flotille. Persoonlijk denk ik namelijk dat het in ieder geval de aandacht van de Nederlandse overheid, pers en bevolking zal blijven trekken als dit gebeurt. Want zodra het in de vergetelheid raakt, valt de druk op de Israel weg om vaart te zetten achter de beeindiging van de bezetting.
Vredige groet,
Abdel.
“(…)merk ik dat er collega-parlementariërs uit andere Europese landen zijn mee gegaan.”. Ik ben benieuwd hoe die andere landen nu zullen reageren. Van welke landen waren ze trouwens? Een regering kan een actie van een groep activisten nog negeren maar als er parlementariërs bij zijn betrokken wordt dit toch erg moeilijk.
Parlementariërs (ook een Palestijns Knesseth-lid), kunstenaars, wetenschappers, een Nobelprijswinnaar, een voormalig congreslid van de USA, 16 nationaliteiten, ± 700 passagiers, steun vanuit de wereld. Onder meer van Paulo Coelho.
Enkele Palestijnen aan boord zitten nog in een Israëlische gevangenis.
Info: freegaza.org
Beste Abdel,
Ik heb een paar keer overwogen om mee te gaan, maar besloten het niet te doen om de reden die Anja noemt.
Als ik gearresteerd word, kom ik Israël niet meer in – en daar moeten we helaas echt langs om de Palestijnse gebieden te kunnen bezoeken. het is mijn werk om mensen mee te nemen naar Israël en de bezette gebieden en hen de effecten van de bezetting op het leven van gewone mensen te laten zien. Een paar weken geleden was ik er met een groep studenten aan de lerarenopleiding. Zij zullen straks met kennis van zaken les kunnen geven. Ik wil dit kunnen blijven doen. Ik baal ervan, en het voelt aan als chantage. Maar zo staan de zaken. Voorlopig.
Het gerucht gaat dat Erdogan van plan is om mee te gaan met de volgende flotille!
http://www.jpost.com/MiddleEast/Article.aspx?id=177567
Zou fantastisch zijn – laat ie minister Verhagen ook mee vragen, die kan wel een frisse neus gebruiken.
@Abdel:
De hoofdregel in deze strijd is eigenlijk, dat je geen aandacht moet vragen van mensen die al actief zijn, en dat je zelf een manier moet vinden om productief te zijn.
Actieve mensen moet je vooral iets aanbieden, waar ze wat aan hebben. Die doen meestal al wat ze kunnen.
Een gevaar is ook, dat de meeste energie gaat zitten in onderlinge communicatie, in plaats van in productieve actie naar de buitenwereld.
In jouw geval had ik bijvoorbeeld een goede brief gestuurd naar alle parlementariers. Die gooien ze wel in de prullenbak, maar dan heb je toch de aandacht er weer op gevestigd.
Gefrustreerd zijn we allemaal, want het zet geen zoden aan de dijk. Maar je moet toch wat he? Het is een uitdaging voor iedereen, om een manier te vinden, om je eigen persoonlijke kwaliteiten in te zetten voor de zaak. Dat is heel moeilijk, omdat de mogelijkheden niet groot zijn. Het vraagt veel inzet, creativiteit en durf. Maar het is wel heel leuk vind ik, hoe keihard het ook is. Maar je hebt “de goden” mee, he? Dit is een prachtzaak om voor te knokken. Heel veel succes en vrede met wat je doet, met Groet!
Ik ben het met je eens dat het weinig zin heeft om mensen die toch al heel actief zijn nog eens te vragen nog meer te doen, Serge. Dat is inderdaad heel vermoeiend en soms ook ontzettend irritant – en mijn neiging is nogal eens om te zeggen kijk naar je eigen, wat doe jij eigenlijk?
Ook is het helemaal waar dat we niet te veel energie moeten besteden aan onderling gehakketak, ik had toen ik bij de SP ging een soort vuistregel dat ik niet meer dan een kwart van mijn energie kwijt mocht zijn aan onderlinge onmin en meningsverschillen, en toch driekwart ervan gericht moest zijn op waar we het uiteindelijk voor doen. Dat is, mede dankzij wat buitenstaanders graag negatief de ‘partijdiscipline’ noemen aardig gelukt. Wat betekent dat we het op punten zeer met elkaar oneens mogen zijn, maar dat als de partijraad eenmaal heeft gekozen je toch allemaal dezelfde kant op voetbalt.
Neemt allemaal niet weg dat ik het wel de moeite vind om over strategie te blijven praten met elkaar, onder andere omdat de aloude tegenstelling tussen buitenparlementaire actie en gebruik maken van het parlementaire systeem op gezette tijden de kop weer opsteekt. En ik, na heel veel jaren ervaring, de overtuiging heb dat je voor werkelijke veranderingen beide moet doen.
Wat ik doe? Ik schreef sinds 2002 ca. 3000 analyses en commentaren op allerlei plaatsen op internet, van gemiddeld een A4tje. (sommige onder eigen naam. De meeste niet.) Af en toe mail ik het hele Parlement of het Europarlement. Ik doe veel per mail, meestal heel speciale dingen.
Als – ik noem maar wat – hoogleraar Verbon, econoom in Tilburg, een onderzoek doet, waarmee hij aantoont dat er tussen 1917 en 1940 geen Palestijnen verdreven zouden zijn, dan krijgt ie een wetenschappelijke analyse. Daaruit blijkt dan, dat hij niet eens Palestijnse bronnen gebruikt, en dat zijn methoden wetenschappelijk gezien ook al inherent ondeugdelijk zijn.
Of neem de brief van het Simon Wiesenthal Center aan PKN? Ik schrijf dan een brief terug (Engels) in dezelfde stijl. Ik laat dan op beleefde en keurige wijze zien, dat het Center bezig is de verhoudingen tussen joden en christenen te verstoren, waar in de afgelopen 60 jaar zo hard aan gewerkt is. En laat zien, dat het Center de dingen waar ze PKN van beschuldigen, zelf nog veel harder doet. Ik beroep me dan op het “Dit Nooit Meer”, en de vredesregels die mede als reactie op de Holocaust ontstaan zijn, enz.
Of ik mailde met Vera Keur van de Vara over de wenselijkheid van een goed programma met daarin: EAJG, Keerpunt, NPK, UCP, en bijboorbeeld jou of Gretta, van Agt e.a. Dat werd natuurlijk niks, maar proberen, dat doe je..
Ik mail aan P&W, Journaal, eenvandaag, enz. Allemaal analyses waaruit moet blijken, waar ze precies de fout in gaan. Soms ook extremistische Israelsites. Ik postte er heel veel over op Marokkaanse forums.
Ik heb echt ideeen zat, en weet dat je alles zelf moet uitvoeren, tot op het laatste detail. Je moet op niemand een beroep doen, want de mensen zijn al overbelast. Maar ik kamp met slechte gezondheid. Dat is m’n probleem. 95% van dit werk blijft hangen, terwijl het al voor 95% klaar is, en goed is. En ik zie dat met lede ogen aan. (Ik schreef ook een boek, dat op 75% bleef hangen, en veel antwoorden gaf op zaken, die later actueel werden. Ik baal dus goed.)
Vooral het verspreiden is een probleem. Het kost veel tijd om uit te zoeken wie je allemaal moet mailen over een deelkwestie, en wat de emailadressen daarvan zijn. En soms is drie dagen al te laat. En als het erg dringend is, en ik zie ’s avonds iets, dan werk ik de hele nacht door. Ik begon pas goed in 2006, maar kreeg niet lang daarna diverse problemen. (vooral ook met dit onderwerp, waar je werkelijk doodziek van wordt, als je achter de schermen kijkt.) Ik probeer nou terug te komen. (valt niet mee) Ik schrijf vooral voor rechts, en mik op normen en waarden. Ik werk als een soort scherpschutter: positie innemen, goed kijken, en dan proberen om in de verte iets belangrijks te raken. Ik beschouw dit als mijn hoofdwerk. Sja.. 🙂
Sorry voor de aandacht. 🙂 Maar goed, je wou het weten, dus voilá. 🙂
Groetjes! Veel succes!