Ik ben met Clara Legêne in gesprek over de mogelijkheden van het weblog. Lees het vorige stuk, en haar reactie.
Ik zou wel meer gesprekken en discussies willen op dit weblog, Clara. We hebben het er wel eens over gehad. Soms lukt dat ook aardig.
Achter ‘dagboek 14 april’ zit een prachtige gedachtenwisseling over de relaties tussen Marokkaanse vrouwen en mannen, waar ik zowat mijn adem bij inhield. Niet een ‘wie heeft er gelijk gesprek’, maar echt een poging om samen wat uit te zoeken.
Zo’n discussie op 18 april, over de verhouding tussen activisme en partijpolitiek werd er bijna een. Daar lukte het bijna om over de wederzijdse irritatie heen tot een gedachtenuitwisseling te komen waar je allemaal beter van wordt – helaas liet de ‘tegenpartij’ het boos afweten. Maar voor mij zijn dat de momenten dat ik de meerwaarde zie van een weblog, boven het gegeven uit dat het een interessante bron van informatie kan zijn. Dat we de mogelijkheid om op elkaar te reageren constructief gebruiken – en er voor mij iets uitkomt dat ik niet in mijn eentje had kunnen bedenken, of een aanleiding krijg aangereikt te proberen iets te formuleren of door te denken wat ik anders niet zou hebben gedaan – dat vin d ik de moeite. Dat wat met een echt gesprek soms ook gebeurt, wat een vriendin van me ‘fietsen naar de maan’ noemde – dat was niet naar de maan, uiteraard, maar ze bedoelde de vrijheid om zonder censuur, zonder angst voor afwijzing, hardop te mogen denken en door de ander ergens uit te komen waar je elk apart nooit was gekomen. Dat lukt natuurlijk niet elke keer, en op een weblog is het moeilijk.
Soms wordt het geen gesprek en blijft het al in welles nietes hangen. Met het stukje over Dijkstal en Scheffer, 10 mei, werd het niks. Zoals ik zei: ik had de verschillende meningen beter kunnen beschrijven zodat mensen die er niet bij waren geweest mee hadden kunnen denken. Maar of het dan wel leuk was geworden, ach, als ik aan de kant van de struisvogelpolitiek wordt geplaatst heb ik al geen zin meer want ik hoef me niet te verdedigen en kennelijk voelde de mevrouw aan de andere kant zich met mijn opmerking over autochtonen ook al in een hoek gezet. Dan is het al afgelopen voordat het is begonnen, en lukt het zelden meer nog een echt gesprek vlot te trekken.
Voor mij maakt het niet speciaal uit of iemand het met me eens is of niet, zolang er maar een wil is om iets uit te zoeken. Daar schort het in het internetwereldje ontzettend aan. Daar wordt onder discussie voornamelijk bedoeld het geven van een mening. En onder een ‘open discussie’ het ongehinderd door welke norm dan ook geven van een mening. Meningen op zich zijn zelden interessant, meningen gaan per kilo voor een kwartje weg. Meningen worden pas interessant als iemand denkt, tsjonge, hoe komt het nou dat jij zo anders denkt dan ik. Leg dat eens uit. Vanuit welke ervaring of kennis denk je dat. Een gesprek, anders dan een spelletje ping pong met meningen wordt het pas wanneer iemand de moeite neemt om zich te verdiepen in wat iemand anders zegt, kritisch, als je wilt. Zo gauw ik word beticht van van alles wat ik helemaal niet vind en helemaal niet heb gezegd is het voor mij al afgelopen. En dat gebeurt in zogenaamde discussies op het net om de haverklap. Dan wil ik uit plichtsbetrachting nog wel de moeite nemen om daar even op te antwoorden, soms alleen maar omdat ik vind dat je onzin niet onbeantwoord mag laten omdat al die beweringen en projecties een eigen leven gaan leiden op het internet. Maar mijn hart is er dan niet in, dat is duidelijk.
Inderdaad is echte uitwisseling ook in gewone face to face gesprekken niet altijd simpel, Clara, zoals je zei. In mijn vroegere werk was ik vaak als docente of groepsbegeleidster degene die structuur aanbracht in de gesprekken, het mocht er best heftig of emotioneel toegaan, maar altijd zorgde ik er in die situatie voor dat niemand meer beschadigd naar huis ging dan zij was gekomen, en zorgde ik er ook voor dat er echt werd geluisterd. Dat lukt op een weblog veel minder en soms frustreert me dat nogal. Er zou zoveel meer mee kunnen, denk ik, omdat er zoveel verschillende visies mogelijk zijn op de onderwerpen die hier ter sprake komen, en omdat het zo spannend is dat je er mensen mee kunt bereiken die je anders niet tegenkomt.
Nog een punt dat ik heb bedacht naar aanleiding van jouw bijdrage. Wat er hier ook wel eens misgaat is dat ik tegelijkertijd ‘partij’ ben en ‘moderator’. Meestal stoort dat niet, het is mijn weblog waar mensen de gelegenheid krijgen om te reageren of iets te vragen, en ik meestal ook weer wat terug zeg, het stoort wel als we een echte discussie proberen te maken, en zeker las iemand boos op mij is en ik eerlijk gezegd ook minstens geirriteerd. Dat was niet zo bij de discussie over de Marokkaanse mannen en vrouwen, omdat ik daar geen partij in ben, en vooral ‘gelegenheid’ wenste te geven, in die andere discussies, met een boze Leo en toen een boze Maria was ik wel partij. We zouden eens een experimentje kunnen doen, en een discussie op touw zetten waarbij ik in ieder geval niet tegelijk partij en moderator ben. Hoe dat technisch moet weet ik niet, maar we kunnen er eens over denken. Vind jij vast wel leuk, omdat jij ook zo bezig bent met bedenken wat er met een weblog wel en niet kan.
Ik zal je link naar gesprekstechnieken eens bezoeken. Maar techniek helpt natuurlijk alleen als een gesprek echt de bedoeling is. Daar moet ook de wil voor zijn.
Wordt dat dan wel een weblog zonder censuur zoals hier?
Dat wordt nog steeds een weblog met ‘censuur’ en zonder jou Klaas. Mensen die me voor fascist uitmaken hoeven niet meer terug te komen en jij dus ook niet.
Ongebreidelde vrijheid op het web leidt tot allerlei, vnl. primaire uitingen die niet leiden tot boeiende interactie, zeker niet als het gaat om een nogal aselecte groep mensen met heel uiteenlopende orientaties. Zie vele andere sites, met een overdosis aan kwalijke gassen afkomstig uit de vele onderbuiken.
Zoals Anja hier met milde hand het onkruid wiedt, is het precies goed – het maakt mogelijk dat b.v. niet-gelovende, maar in van alles belangstellende types (als ikzelf) boeiende en leerzame discussies mogen volgen en bijwonen met – en tussen – kritisch ingestelde gelovenden (inderdaad n.a.v. dagboek 14 april, maar ook elders). Zonder enige regulering zou de site helaas verworden tot vogelnijdig gekakel en gescheld.
Ik ben Anja dankbaar dat zij ons laat delen in haar politieke en sociaal-maatschappelijke roerselen, ook rustend op haar rijke levenservaring – en daarbij ook nog eens de gelegenheid geeft ergens iets van te vinden, of in een positieve sfeer te communiceren.
zou een chatsessie op een afgesproken tijdstip met een van tevoren bekende stelling een oplossing bieden ? dan kunnen anderen moderator zijn en jij kan aan de discussie deelnemen.
Geachte mevrouw Meulenbelt, als vast lezer zie ik wel een nuance gebrek.
Met name aan uw zijde, u gaat door in uw eigen weg (zie de dagboek met bijdrages van 18 april) zo ver dat mensen menselijkerwijs vanzelf kunnen afhaken. Daar u weigert op essentiele zaken in te gaan (zie de dagboek met bijdrages van 18 april als lichtend voorbeeld) zullen veel mensen afhaken of bot dan wel niet meer reageren, zie hierboven punt .1
De geste van Jalal, punt .4 zou geen verkeerde zijn, maar dan wel een tijdsgebonden chatsessie. Een ieder krijgt zijn maximum tijd en een minimum en maximum aan te besteden karakters.
Ook lees ik graag de actuele discussies met de SP kamerleden, maar door de beperkte terugkoppelingen door de stellingnemers zelf (de SP’ers) is ook dit niet interactief te noemen.
Ik hoop dus eigenlijk op verbetering van dit medium als 2-weg communicatie middel in plaats van de 1-weg die het nu lijkt.
Kan Anja niet een moderator aanstellen? Dan vervalt de lastige dubbelrol. Clara zou een goeie zijn, maar jammer is dan dat zij haar waardevolle bijdragen niet meer kan leveren. Misschien is weblogmoderator het beroep van de toekomst.
Ik ga absoluut door op mijn eigen weg, Kenneth, op mijn eigen persoonlijke weblog. Dat dat niet naar de smaak van iedereen zal zijn spreekt voor zich, maar laat duizend bloemen bloeien en voor wie het hier niet bevalt zijn er vele andere weblogs. Inderdaad, ik ga niet overal op in. Dat doe ik als ik het de moeite vind. Ik ben ook helemaal niet van plan me te verplichten overal op in te gaan, ik zou de hele dag niet anders doen dan reageren en dat is niet mijn bedoeling.
En zoals je hierboven kunt lezen ben ik voor discussie maar dan wel aan regels gebonden.
Met chatsessies, die je op andere weblogs wel kunt zien heb ik slechte ervaringen. Dat geeft hoe dan ook een boel rommel en is niet meer in de hand te houden. Wie dat dus wil kan bij een andere website terecht of kan er uiteraard zelf een beginnen. Bij de Volkskrant kan dat makkelijk, bijvoorbeeld. Maar ik waarder het dat je meedenkt, Jalal.
Het is jammer dat je het hier niet leuk vindt, Kenneth. Maar ik daag je uit om een persoonlijk weblog te noemen waar degene van wie het weblog is vaker persoonlijk reageert op bijdragen dan ik.
En Hendrik Jan, ik ga geen vaste moderator aanstellen. Dit is in de eerste plaats een persoonlijk weblog, een dagboek dus, met, binnen grenzen, gelegenheid om te reageren. Ik ga er geen bedrijf van maken, het moet me niet boven mijn hoofd gaan groeien, het moet door mij persoonlijk nog te bedienen zijn, anders is voor mij de lol er af.
Ik wil wel een keer experimenteren met een discussie over een thema, met iemand die voor die gelegenheid de rol van moderator op zich neemt, om te kijken hoe dat werkt.
Wat ik wel denk is dat er behoefte zou zijn aan een grotere weblog, door een groep mensen te runnen, onder een bepaalde noemer, zoals een partij zoals de SP ook een veelzijdige website heeft met veel mogelijkheden, of een weblog van een groepje mensen met een duidelijk doel, zoals Wij blijven hier. Dat het hier soms storm loopt, en dat er zoveel mensen langs komen met verschillende verwachtingen, die ik lang niet allemaal waar kan maken, of waar wil maken (ik moet mezelf er regelmatig aan herinneren wat de bedoeling ook weer was) komt denk ik omdat er nog niet voldoende kwaliteitswebsites zijn die een ’tegenstem’ laten horen. Ik zou daar erg voor zijn. Maar ik ga het niet opzetten. Zoals te zien is heb ik hier al mijn handen vol aan.
beste mevrouw Meulenbelt, u schrijft volgens mij beter dan dat u leest. Ik vind het hier heel leuk, dus ik hoop dat u dat ook zo wilt zien.
Verder geeft u zelf aan middels een “off web log” onderons tussen u en mevrouw Legene dat u voor betere discussie wil op uw eigen weblog.
Hoe kan ik dan uw reactie goed interpreteren, anders dan kort en wellicht afstotend? U deelt immers met ons uw eigen persoonlijke weblog, en u geeft ruimte voor reacties, waaruit u ook nog eens aangeeft om hier over beter in discussie wil gaan.
Ik zal u vanuit een ander perspectief een voorbeeld geven; ik ben muzikant en treed met mijn groep op door het land en in allerlei zalen en zaaltjes. Ik heb voor me een breed publiek die onze persoonlijke klanken aan gaan horen.
Dat hoort en valt beter bij dat publiek om dan openlijk het kontakt te zoeken en in te gaan op hun verzoeken, stemmingen en sfeer. Dat speelt voor ons erg prettig en het publiek heeft, naar wij hopen, een prachtige avond. Maar inlevingsvermogen wordt wel gevraagd!
In die zin lees ik ook graag uw weblog, omdat u inderdaad een van de weinigen bent die persoonlijk reageert.
Maar het lijkt wel, gezien uw meerdere terugroepen naar het dagboek van 18 april, dat u moeite heeft met essentiele vragen beantwoorden als die u niet goed gezind zijn terwijl ze ook uw aandeel zouden kunnen versterken. En laat u dit ook weten middels uw lange bijdrages hier aan. Ik kijk graag uit naar uw reactie.
Vr.gr. Kenneth Graanoogst
Beste kenneth,
Je maakt niet duidelijk wat je nu eigenlijk bedoelt.
Ik ben erg voor inlevingsvermogen, maar nog meer inlevingsvermogen dan ik regelmatig toon heb ik niet in huis.
Ik weet niet over welke ‘essentiele vragen’ je het hebt die ik niet zou hebben beantwoord, het zou kunnen zijn dat ik ze niet essentieel vond, want dat zou natuurlijk kunnen, en zoals gezegd, ik ben niet van plan me te verplichten overal op te reageren.
Ik heb zelf veel opgetreden voor zaaltjes, veel les gegeven, altijd met plezier, inderdaad, dan is contact met de mensen zelf essentieel, en hartstikke leuk. Maar ik zeg het er maar even bij, een weblog bedienen en nog enigszins in gareel houden is heel wat anders dan de omgang met een zaaltje mensen. We hebben het hier over minimaal drieduizend en soms nog veel meer mensen per dag, die allemaal van elkaar verschillen en allemaal wat anders willen. En lang niet alle mensen die op een weblog langs komen zijn uit op contact, of werkelijke discussie, of dragen iets bij dat in mijn ogen ons met elkaar verder brengt, dat is gebleken. Niet alle mensen die een weblog als het mijne bezoeken zijn te goeder trouw. Daar zul je als je muziek speelt niet veel last van hebben, maar ik hier wel. Dus ik blijf absoluut selecteren.
Als jij vindt dat ik essentiele vragen niet heb beantwoord, laat dan maar weten welke essentiele vragen dat waren en dan kan ik je misschien zeggen waarom ik daar niet op in ben gegaan – als dat zo is. Dan begrijp ik tenminste waar je het echt over hebt, want zo snap ik niet waar je op doelt.
Kenneth zegt: Verder geeft u zelf aan middels een “off web log” onderons tussen u en mevrouw Legene dat u voor betere discussie wil op uw eigen weblog.
Het is waar dat Anja en ik elkaar intussen ook live hebben leren kennen, door dat weblog van haar. Maar het gaat hier niet om een off-log, maar om een on-log gesprek. Ik vind dat belangrijk om te zeggen, omdat ik aan jouw reactie merk dat de indruk zou kunnen ontstaan dat ik met Anja achter de schermen dingen zit te bekonkelefoezen over nieuwe manieren waarop je echte internetdiscussies kunt organiseren – maar dat is dus niet zo. Ik ben hier gewoon een meedenkende lezer of een meelezende denker, wat je wilt. Anja verwees dus naar suggesties die ik hier op haar log doe.
Verder ben ik het met je eens, Kenneth, dat ze af en toe uit haar slof kan schieten. Maar ik heb daar niet zo’n moeite mee, ik vind dat part of the game. En de mensen die hier meelezen zijn mans genoeg, zich te verweren, toch?
Wat ik me inmiddels wel realiseer is dat het een enorme berg werk is, in je eentje zo’n weblog gaande houden. Elke dag weer. Niet alleen lezen, schrijven, plaatsen, maar ook modereren en volgen wat er in de discussies gebeurt. Dat maakt ook dat ik wat milder in mijn oordeel ben dan jij. Van mij mag Anja af en toe best meppen, ik heb het ook al een paar keer mogen ervaren, hahhahhhaha.
Maar op slecht luisteren heb ik haar nog niet vaak kunnen betrappen. En ik lees hier al heel lang mee.
Voor mij is de essentie dat hier – bij mijn weten voor het eerst – wordt geprobeerd een persoonlijk weblog over bepaald niet flauwe maatschappelijke en politieke onderwerpen te combineren met een virtueel gesprek met lezers dat echt inhoud heeft, zich ontwikkelt en niet blijft steken in mensen die dagelijks hun eieren komen leggen – verse, dan wel oude, dan wel rotte.
Ik vind dat spannend, omdat ik echt zou willen weten of dat kan. En daarom denk ik hardop met Anja mee. Ik weet dat er besloten wetenschappelijke disputen zijn die al zo werken, maar kan het ook met een open groep zoals de lezers van dit weblog?
Anja, wat je zou kunnen overwegen is het volgende:
Een keer per week of twee weken (bijvoorbeeld op zaterdag en zondag) geef jij een voorzet met een door jou onderbouwde stelling of met een onderwerp dat echt bedoeld is als gespreksthema. Er kan twee dagen op het onderwerp gereageerd worden, maar op een afgesproken tijdstip gaat de reactieknop dicht. Er wordt per keer iemand gezocht (door jou en het hoeft niet steeds dezelfde te zijn) die ervaren gespreksleider is en er zin in heeft het virtuele gesprek dat ontstaat ook echt te leiden. In de zin van samenvatten, doorvragen, mensen bij het thema houden, et cetera. Dat betekent dus ook dat de mensen die willen meedoen, er bij willen blijven en niet na hun ene ei gelegd te hebben verder lekker aan het strand gaan liggen.
De gespreksleider is tevens moderator en bepaalt dus welke bijdragen worden geplaatst. Dat doe jij niet zelf, jij kunt dus gewoon meediscussiëren als je zin hebt (of andere postings plaatsen, of lekker aan het strand gaan liggen), maar je bemoeit je niet met de gespreksleider van dat ene topic.
Die gespreksleider rondt ook het gesprek na twee dagen af, door een algemene samenvatting te maken en zo mogelijk een conclusie te geven of een suggestie te doen voor een volgend thema.
Technisch is het niet zo ingewikkeld te realiseren. Het kan dat prima, door die gespreksleider even tweede webmaster te maken en dus voor dat ene topic toegang te geven tot de machinekamer van je weblog. Dat kan bij bijna alle weblog-formats.
Wat ook zou helpen (wat sowieso zou helpen) is als je jouw lezers technisch de mogelijkheid biedt te quoten. Je zou eens moeten kijken of dat in het pakket van je weblogformat zit, of anders of het geïnstalleerd kan worden. Want als je als lezer kunt quoten, praat je veel gerichter en is het voor de anderen meteen duidelijker wie waarop reageert.
Ik heb geen idee of dit haalbaar is, maar het lijkt me het proberen waard. Het is in elk geval een spannend experiment! En up to you.
We gaan het eens proberen, Claar. Ik vind het wel spannend om de mogelijkheden en de grenzen daarvan te verkennen. Ik kom er op terug.
Prima idee van Clara om een wekelijks gesprek te proberen. Ik begrijp Anja’s huiver ook wel om dingen uit handen te geven, het is inderdaad een persoonlijk log en geen bedrijf. Ben benieuwd of dit concept ooit wordt overgenomen. Juist Anja’s persoonlijke betrokkenheid maakt het denk ik interessant om te reageren. Dat ben ik nooit ergens anders tegen gekomen, ook niet op de ‘betere’ sites met discussiemogelijkheid. Daar gaat het toch meestal om reageren op een bericht en reacties op reacties zonder persoonlijke betrokkenheid van degene van wie het bericht afkomstig is.
Beste mevrouw Legene, dank voor uw uitgebreide reactie. De topic begint zo door Mevr.Meulenbelt:
Ik ben met Clara Legêne in gesprek over de mogelijkheden van het weblog. Lees het vorige stuk, en haar reactie.
Ik zou wel meer gesprekken en discussies willen op dit weblog, Clara. We hebben het er wel eens over gehad. Soms lukt dat ook aardig.
Dan denk ik dat dit buiten de weblog is, logischerwijs.
Beste mevrouw Meulenbelt, ook dank voor uw uitgebreide reactie. Uw eerste reactie op mijn bijdrage was een blooper, omdat u dacht dat ik het niet leuk vind. Dat is essentieel in een ontmoeting.
Wat ik bedoel te zeggen is dat ik het hier heel interessant vind, de topics zijn zeer het vermelden waard. Uw inzet is enorm. En dan zie ik veel medestanders die u willen helpen maar die niet door u geholpen (willen) worden.
Dat is essentieel wat ik bedoel mevr. Meulenbelt. Ik heb diverse inzenders gelezen die u om hulp vroegen maar daar bent u niet op ingegaan. Dat bevreemd mij en dan doe ik de indruk op dat dat ook niet gewenst is.
En om even in te gaan op de muziek, ik heb ook de lasten van het zomerfeest met door alcohol verziekte jongeren voor mijn neus. Daarmee zal ik het die zuipschuiten naar de zin maken, of mijzelf onder de bier gegooid weer huiswaarts mag wederkeren. Helaas kan ik mijn publiek niet selecteren, dat probeert u wel. Dat is uw goed recht natuurlijk, maar als ik goede inzenders hier zie weglopen dan heb ik zo mijn wenkbrauwen omhoog. (Surinaams spreekwoord)
Het idee van Clara doet mij toch te veel denken aan een forum als “Stand.nl” van de NCRV maar dan met een beperkt aantal mogelijke onderwerpen. En dat het Anja tijdwinst gaat opleveren waag ik zeer te betwijfelen.
Wat mij betreft was ik blij haar weblog gevonden te hebben en prefereer ik de gang van zaken zoals die een tijdje geleden nog was.
Maar misschien komt dat ook wel omdat mijn belangstelling vooral uitgaat naar wat er in Israel/Palestina gebeurt. Ik zou het jammer vinden als de berichtgeving van Anja over dit onderwerp werd ondergesneeuwd door partijpolitieke onderwerpen.
Johan1 schrijft: Het idee van Clara doet mij toch te veel denken aan een forum als “Stand.nl” van de NCRV maar dan met een beperkt aantal mogelijke onderwerpen.
Ik kende dat forum niet, ben er net gaan kijken. Er wordt een voorzet gegeven door een lezer en de anderen reageren. De een gericht, de ander niet en het gesprek schiet soms alle kanten op.
Maar dat is niet wat ik voorstel, johan1. In mijn voorstel is er echt een gespreksleider die het gesprek zolang het duurt richting geeft. Dat heeft de NCRV niet (en zo te zien kunnen ze zo iemand goed gebruiken, want binnen zes postings vliegen de “linkse kerken” je alweer om de oren.)
En dat het Anja tijdwinst gaat opleveren waag ik zeer te betwijfelen.
Ik heb niet begrepen dat de wens om te kijken of je tot een echt gesprek kunt komen met dit rare medium, is ingegeven door de wens om tijdwinst te boeken. Maar dat moet ik even vragen. Is dat zo, Anja?
Ik zou het jammer vinden als de berichtgeving van Anja over dit onderwerp werd ondergesneeuwd door partijpolitieke onderwerpen.
Ik ook. Helemaal eens.
Maar ik ben tegelijkertijd ook wel heel benieuwd of zo’n nieuwe vorm zou werken. Vandaar het voorstel om het maar af en toe te doen. Als eenmaal per twee weken nog te veel zou blijken, dan minder frequent. En als het een succes is, vaker. Ik doe graag mee!
Nee, Clara en Johan, het ging me niet om tijdswinst, het ging me er om dat er soms situaties op mijn weblog ontstonden waarvan ik dacht: nu zou het beter zijn geweest als ik niet en partij en moderator tegelijkertijd had moeten zijn. Dus waar we het over hebben is een experiment of discussies anders (en beter) lopen als de moderator geen partij is en alleen modereert.
Ik heb het op dit weblog wel eens over partijpolitieke onderwerpen omdat ik nu eenmaal ook Eerste Kamerlid ben. Maar het was niet mijn bedoeling om het in de discussie-met-moderator speciaal over partijpolitiek te hebben. In principe wat onderwerpen betreft dus niet anders dan nu.
Gewoon eens proberen.
Ik begrijp je nog steeds niet Kenneth. Eerst had je het over essentiele vragen die ik niet beantwoordde maar toen ik vroeg wat je dan bedoelde, welke vragen dan, kreeg ik geen antwoord.
Nu heb je het weer over mensen die om hulp vroegen en dat niet kregen. Ik weet wederom niet over wie en wat je het hebt, dus ik kan daar ook geen antwoord op geven.
Ik ben iemands bijdrage kwijt geraakt. En ik weet ook niet meer van wie die was. Iets over wat er wel eens misgaat in de reacties op een weblog. Sorry.
Beste mevrouw Meulenbelt, er werd door meerdere personen gevraagd in de dagboek van 18 april om hulp van politici om op een goede manier iets bij politici onder aandacht te brengen.
Daar bent u niet op ingegaan maar wel blijft u de vorm, de wijze waarop, afkeuren.
Zoals ik al vertelde, als ik mijn noten net even anders speel dan is het publiek tevreden. Maar met dezelfde muziek! Alleen moet dat geleerd worden door wederzijds vertrouwen te hebben en te luisteren naar elkaar. Ik luister naar mijn publiek en pas daar mijn tonen op aan, en andersom.
U wou graag een discussie hoe politiek en activisme nader tot elkaar kunnen komen, maar u geeft geen leidraad af aan de discussie leden. Dat is mijn belangrijkste vraag.
Iets over wat er wel eens misgaat in de reacties op een weblog.
Weten we nu in elk geval alvast één voorbeeld, hahhahahhhaha.
Ik ben nog even terug gegaan naar 18 april Kenneth. Ik vind dat ik er heel veel aan gedaan heb om uit te leggen wat je volgens mij beter kunt doen als je als activist met politici wilt werken. En ook wat je niet moet doen: je niet opstellen als de beste stuurlui aan wal die beter weten hoe politici het moeten doen dan de politici zelf, bijvoorbeeld. Maar kant en klare recepten zijn er natuurlijk niet, behalve dat politici ook mensen zijn, en dat je die dus als mensen, met een eigen mening, en eigen ervaringen, moet behandelen als je daar bondgenoten zoekt. Leo had ook kunnen denken, wacht even, als ik de een na de andere politicus zo ver krijg dat ze niet meer op mijn mail reageren, of echt geirriteerd raken zoals ik (en ik nam nog de moeite om hem dat wel te laten weten) dan moet ik misschien eens iets aan mijn strategie veranderen. Daar had ik graag met hem over door willen praten.
Leo is boos afgehaakt omdat hij het niet pikte om als beste stuurlui aangesproken te worden, maar zo gedroeg hij zich wel degelijk, in mijn ogen. En ik vind dat iemand die zo kritisch is over anderen er zelf ook maar een beetje tegen moet kunnen. Samenwerking is geen eenrichtingsverkeer. Activisten hebben niet per definitie gelijk. Zelfkritiek is ook aan die kant een groot goed. Het is dus jammer dat hij niet verder aan de discussie wilde deelnemen, toen we over de wederzijdse irritatie heen zochten naar meer algemene richtlijnen over hoe je beter kunt samenwerken. Of althans, toen ik dat probeerde. Ook als mensen persoonlijk boos op elkaar zijn, wat altijd kan gebeuren, vind ik het de moeite waard om over de persoonlijke gevoelens heen te zoeken naar wat je kunt leren, hoe je verder kunt. Dat is wat ik geprobeerd heb te doen.
Ik vind dus niet dat ik tekort ben geschoten, dat ik ook eens uit mijn slof kan schieten en niet altijd een engel van geduld ben neem ik mezelf niet zo kwalijk, eerlijk gezegd, het gaat er maar om of je daar op terug kunt komen en dat deed ik. Het was het wel een aanleiding voor mij om te bedenken dat er situaties zijn waarin het misschien zou kunnen helpen als er een moderator bij aanwezig is, die zelf geen partij is, om de discussie te leiden. Maar ook een moderator kan iemand die boos aftaait niet aan een weblog vastbinden en zeggen hier jij, niet weglopen, we zijn nog niet klaar.
We zullen dus nooit weten of die discussie anders was gelopen als er wel een moderator bij was geweest, maar we gaan daarmee zeker experimenteren.
En nog iets, Kenneth, en anderen. Ik geef echt het beste wat ik heb. Dat hoeft niet altijd te zijn wat iemand hebben wil. Maar ik ben dan ook geen jukebox van jullie vragen wij draaien. Ik heb mijn eigen doelen, mijn eigen opvattingen, mijn grenzen. Mensen die wat anders hadden gewild, niet het antwoord krijgen dat ze wilden horen, niet de aandacht krijgen die ze opeisen, zul je altijd houden. Ik ga niet eens proberen om het iedereen naar de zin te maken, als dat al zou kunnen en ik heb die pretentie ook niet. Maar luisteren of ik iets over het hoofd heb gezien, iets kan verbeteren dat ik ook echt wil verbeteren, iets bij kan leren, of we over irritaties en onbegrip heen toch nog bij elkaar kunnen komen, ja dat wel. Altijd te proberen al zal het vaak ook niet lukken.